ΣΑΝ ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΑΓΕΡΑ

Σαν το τρελό αγέρα, μια κι εγώ μπορεί να τρελάθηκα.

Να μη βλέπω αυτά που εσείς βλέπετε.

Να μη τρώω αυτά που εσείς τρώτε.

Να μη κοιμάμαι κανένα βράδυ, ή όταν εσείς κοιμάστε.

Να μη φτιάχνω ιστορίες.

                            *

Μπορεί λέω, μπορεί ο άνεμος, μπορεί το φως μας.

Όπως κάθε άνοιξη συμβαίνει.

Αν και τρελός, μπορώ ν’ αντιληφθώ την άνοιξη

ένα μπουμπούκι π’ ανοίγει με χρώμα τριαντάφυλλου,

να δω το νοτισμένο χώμα από αίμα

να μυρίσω το βρωμερό πόλεμο σας.

Όπως μπορεί,

η φωτιά ενός σπίρτου να φυσήξει

πάνω από τα χρυσοκέντητα στάχυα.

Μέσα απ’ τα μαλλιά σου να θεριέψει ο έρωτας,

μια  πεταλούδα να πιαστεί πάνω στα χείλη μου,

να θέλει

να σου φέρει ένα μου φιλί.

                              *

Και πάνω ψηλά, πιο αληθινά από παντού

στες κόχες των ορέων.

Σαν τον τρελό αγέρα, είμαι τρελός που καρτερώ

βλέποντας από κάτω τον κόσμο να φλέγεται.

Ξέρετε τα περιμένω όλα

όχι μόνο καλό φαγητό και καλό ντύσιμο.

Γιατί,

μπορεί να έμεινα ολομόναχος και κάτι θα πρέπει

να βρεθεί.

Σαν τον τρελό αγέρα που βούτηξε το βούισμα του

στες συμφορές του κόσμου.

Κάθισε πάνω σε πελαγίσια φτερά

δίνοντας κουράγιο σ’ αιχμαλώτους,

κουράγιο σε βασανισμένες Μάνες

σ’ όποιον με πόνο καρτερά.

Όμως, ξανά θέλω το αθώο χαμόγελο μας

να ξεπλυθεί η βρώμα απ’ τα ξερόφυλλα της γης,

να γίνουν όλα κατακλυσμιαία βροχή.

Κι όπως η αρχή, πάνω στον πυρετό της γης

να βρεθώ μαζί σου στα θεόρατα κύματα,

να δω τα δάκρυα σου να τρέχουν.

Και τότε

σαν τον τρελό αγέρα, τα όπια βάσανα μας

διαλαλώντας τη νέα πραμάτεια μας.

«Καλέ τι θα πάρετε; όλοι θα ζήσουμε

όλα πορεύονται μοναχά για μας».

Δε θα έχουμε πια όπλα

θα έχουμε μόνο ψωμί, μέλι.

Οι εχθροί, δε θα μπορούν να πουλάνε κανόνια.

Τα μωρά μας

θα σκορπούν μοναχά τα χαμόγελα τους.

Και τότε στ’ αλήθεια θα ’μαι περήφανος,

δε  θα ’χω πια άδεια χέρια.

Θα ’χω  μόνο ψυχή, μάτια, αγκάλη.

Δε θα σε δω ποτέ να υποφέρεις,

και βέβαια

το δάκρυ σου να καίει την ψυχή μου.

Νερό και γάλα θα ’χεις, χάδι

μέσα σε λίγο φως καμιά ιστορία.

Και θα ’ναι αλήθεια θα κλάψω

βλέποντας γλυκά να χαράζει

κι απαλά τα χρώματα ξανά να γεννιόνται.

Σαν από το σφύριγμα σου αγέρα, σαν τον τρελό

αγέρα.

Μια που μέσα μας δεν απόθανε

η ελπίδα, ή μάχη, ο έρωτας

εσείς όλοι αδέρφια μου.


kostis nil