ΠΟΛΕΜΟΣ και ΕΙΡΗΝΗ

Χαρισμένο:

*Κοβεντάρειο Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης

*φίλες/φίλους, Προσωπικό Βιβλιοθήκης Κοζάνης

Μια μπόμπα αιωρείται, παιγνίδι ενός τσίρκου - που δε διστάζει

Έχει μετρήσει κεφάλια, κορμιά θα διασπαρθούν - μέσα σε κήπους  

Είναι μια κόλαση, μια σκηνή σε τόπους - λαοί στο Γολγοθά τους

Δείμος και Φόβος, φρίκη και τρόμος, Άρεος υιοί - κι αυτός δε ο Άρης

Και συνοδοί Θεές, η Ενυώ κι η Έριδα - σφαγής, φιλονικίας

και Κήρες συνεπαρσά, ρουφάνε το αίμα των νεκρών - νεκρών παιδιών

Σαν ειν’ γιορτή δική τους, δικό τους - λαμπρό το πανηγύρι

                              *

 «Συγγνώμη που σας πίκρανα - συγγνώμη!»

                              *

Σήμερα η τηλεόραση με σχέδιο πτήσης - απ’ άλλο πλανήτη

Εκεί έξω στάχτη και μπούλμπερη - το αίμα να ρέει

Καθόμουν αμέριμνα στο σαλόνι - σε διαφήμιση οι έγνοιες μου

Συνήθως γύρω στη οκτώ, εκτός των άλλων - μια χούφτα σπόρια

Είν’ η ώρα, στο άλλο χέρι μια red bull ή coca cola - πίνω για να ξεχάσω

Ένα υπερηχητικό περνάει ξυστά, τεντώνει τόξο - ίσα που γλύτωσε το βάζο

Μ’ αναρωτιέμαι Θέ μου - πόσο απέχω απ’ το ραγισμένο βάζο

Στο πλάνο, άνθρωποι απ’ την πόλη Χολμς - που με τρομάζουν

Στο πλάνο, άνθρωποι απ’ την Καμπούλ - πέφτουν σε νάρκη

Βαριά τα μαύρα σύννεφα, συνοδεύουν - τα φέρετρά μας

Μα ποιος θα κλάψει, θα πονέσει - Μάνα τα βάσανα σου

Μπομπ, μπομπ! μέρα και νύκτα - νέα ερείπια στη γειτονιά μου

Με μέλει, δε με μέλει - με μέλει, δε με μέλει - μαδώ μια μαργαρίτα

                              *                                                  

Βρώμικα αστεία, βρώμικοι άνθρωποι - μια συνταγή

Είναι ο μάγειρος που σχεδιάζει - πάνω σε νεκρά κρανία

Δεν κάνει λάθος, σκοπεύει - δάκτυλο στη σκανδάλη                                

Κι οι βόμβες σκάνε, πέφτουν βροχή - βρώμικα αστεία

Νεκρά κουφάρια, το κουφάρι σου - βρώμικα αστεία

Λουλούδι μαραμένο, ενός παιδιού - τα ματωμένα χείλη    

                              *

Κι έπειτα μια ιστορία, σωσίβιο στη πλάτη - σ’ άγνωστα μέρη

Ένα ποτάμι κουρέλια, του σάπιου αέρα - ασυνόδευτα δέματα

Πρόσφυγες, πρόσφυγες, προσφυγόπουλο - ψυχή μου ν’ αντέξεις

Ένα βαρκάκι, ελπίδα συμβολίζει. Ειρήνη σ’ αναζητώ - ελπίδα μου

Σαν δω, σαν ζωγραφίζεις, σαν δεν πνιγείς και Συ - μες στις βρωμιές

                              *

Κι έπειτα Οδύσσεια, κανένας πηγαιμός - αδύναμη φωνή να σβήνεις

Αγκάθινο στεφάνι - σε πληγές καρφωμένο ταξιδεύεις

Ψηλά οι ουρανοί - πόρτα για δες μια μαχαιριά

Κλειστή η οδός του παραδείσου - που με μαραίνει

Κακό σημάδι, κολλημένο σε γραμματόσημο - μ’ άσβηστες μνήμες

Γριές μες τα καρότσια - μια χαρακιά μέσα στα στήθη μου!

                              *

Υδρόγειος, για δες ντροπή - εικόνα που παρελαύνεις

Εμπρός απ’ τους επισήμους του ΝΑΤΟ - βρώμικα αστεία

Τους επισήμους Ασαντ, Πούτιν, Ερτογάν - βρώμικα αστεία

Των αρχηγών Ευρωπαϊκών Κρατών - βρώμικα αστεία

Παραφρόνων ISIS - βρώμικα αστεία

Από τη Γουόλ Στριτ - βρώμικα αστεία 

Το δείκτη Νταουν Τζοουνς - βρώμικα αστεία

Το δείκτη χαμηλής νοημοσύνης - εξ αμελείας

Εμάς όλων, με ερωτηματικό, κερδίστε χρόνο - είναι καιρός

Την πιο επίσημη νοικοκυρά - που συγκινείτε

                        *

Η ημερήσια διάταξη έχει πόλεμο - σύννεφα

Κοχύλια άδεια, ξεβρασμένα - μια τόση δ’ αγκαλιά

Κι από τι βλέπω, οκνοί λαοί ρεμβάζουν - έξω απ’ τον κήπο των λεόντων

Όμορφες γραμματείς, ανάθεμα, κι αγόρια όμορφα - που φιγουράρουν

Όμως δεν θυμώνω, ζήσε την ζωή σου - μέχρι εκείνος ο κεραυνός

Κανείς δεν μπορεί να θυμώσει. Ίσως - ωραίες μπόμπες τις βαπτίζουν

Άγνωστο πώς, δε θα σου πω το μυστικό, ψάξε μαζί μου - είναι καιρός!

                        *

Μπορεί να κατάλαβες απ’ τα λεγόμενα μου - μπερδεύομαι με τη γραφή

Πάντα μου μπέρδευα την ιστορία, τον έρωτα - φωλιές που ωριμάζουν

Χειρότερα, εμφύλιοι, καιρός για επαναστάσεις - σκληρά με προσκαλούνε

Καταραμένοι όσοι πέσατε τσάμπα για μας - αυτή κι αν είναι ιστορία

Περίλυποι, δε θα σας ξαναδούμε σ’ άλλη στροφή – πικρή μου ιστορία

                         *

Βλέπετε αυτός ο καθρέπτης, όσο κι αν φιγουράρει - πάντα στη γρουσουζιά

Μας παραμόρφωσε το χθες, το σήμερα, ίσως το αύριο - πάντα χειρότερο

Ποιος μίτος, με κείνο το κουβάρι, καλέ Μινώταυρε - ποτέ δε θα χορτάσεις

Πάντα μπερδεύω την ιστορία με την αγάπη, χώρα μου Εσύ - μύθος

Αυτούς που έπεσαν τσάμπα για μας - απαρηγόρητα θρηνούν

Τους άλλους που κυκλοφορούν ελεύθερα - φορώντας μπιχλιμπίδια

Όλες οι πατσαβούρες στολισμένες με παπιγιόν - μέσα στη βρώμα

                              *

Όμως να σας πω, πως με λένε - τι σημασία έχει

Σημασία έχει να μην πέφτουν οι μπόμπες - πάνω σου

Να σας πω την πόλη που γεννήθηκα - τι σημασία έχει

Τη γειτονιά που με ’βλεπε σιγά, σιγά - να μεγαλώνω

Το όνομά μου, να σας πω, το πρώτο μου ραντεβού - γλυκό φιλί

Αν συμμετείχα στα κοινά ή πόσες φορές - πήγα να κοινωνήσω

Όμως κάτι περιμένετε

Μια μέρα θα σας πω, στα καλά του καθουμένου - δεν ονειρεύομαι

Είχε ένα τέτοιο φως, μια τέτοια ασπράδα - να ζευγαρώσω

Να μη μπορώ να δω τον ήλιο, να ρίξω μια βουτιά - όνειρα μου

Έπιασα κι έγραψα ένα τραγούδι.  Είπα γεια σου - Ειρήνη!

Ξέρω, το δάκρυ κυλάει στο μάγουλο σου - Ειρήνη

Δάκρυ ακριβό, το βλέπω πως, κατηφορίζει - αργά, σιγά Μας καίει!

                             *

Η γης μας καίει, Εσύ κι Εγώ, στα χέρια μας η… Ειρήνη!

                             *

Μια πεταλούδα μεσ’ τη βροχή - ζεύξη το βλέμμα

Μαζί η φωνή να ψιθυρίζει ένα τραγούδι - της ποταμιάς

Μια λύρα αρχαίου θεού σέρνει χορό - με ταξιδεύει

Το χέρι φίλε μου, ζεστή καρδιά - να μη βραχούμε

Κι άλλο τραγούδι απ’ τη σιγανή βροχή - περιγελά τις έχτρες

Μεσ’ τη σκηνή του κόσμου - σοφό ένα τραπέζι

Και γύρω αγόρια και κορίτσια - μελίσσι μια βουή

Στεφάνια με ρόδα ολόγυρα - άνθη

Ζωή, για σένα να τρυγούν - στη πιο τρελή γιορτή

                      *

Μια αγκαλιά, μια αγκαλιά λουλούδια - Θεέ μου!

Μια ονειρεμένη- αγκαλιά. Για σένα Ειρήνη!!!

Κι ένα χαμόγελο του κόσμου - το πιο γλυκό τραγούδι!

Kostis nil - Πόλεμος και Ειρήνη - Μάιος 2016