Ερείπιά μου

Ερείπιά μου

*στην διαγραφή μου/παλιούς Συντρόφους!

Όταν μια μέρα με δεις, με σταχτιές όψεις

Θα ’πει περπατώ κυρίαρχος στα ερείπιά μου

Απτά, των κτηρίων, μισογκρεμισμένα στολίδια

Πρώτος εσύ τον ορατό τούτο κόσμο γύρεψες

Απτά, παρέκει εικόνα του σκότους, ιχνογράφος

Γρυλισμοί σκύλων, ορνέων κατάποση

Μονάχη η μορφή μου σκαλώνει, μονάχη

Ως κάτω το ίδιο μονοπάτι, κακοτράχαλο  

Στον ίδιο λογισμό οι ελπίδες, πέρα, δώθε

Ώσπου η καρδιά, μεγάλο ρολόι της πλατείας

Κι η φορά των δειχτών σαν χάδι του ήλιου

Πού τώρα, τόσο μακριά αυτή η χώρα, τόσο φτωχή

Όψη παγερή, ένα ποτάμι δίχως τραγούδι

Κι τύχη τ’ ουρανού, ερείπια προφανή, ζώντας κάποτε

Κι ρόγες των σταφυλιών τόσο ξινές, κάτω στο κάμπο

Τα πουλιά ξεσήκωσαν διαγώνια τις χρυσές μύτες

Από φόβο αποκαρώνουν τα σημάδια του ορίζοντα

Αντηχούν πάνω στη πέτρα την άψυχη, την τόσο ξερή

Μη βρέξει, μη στάξει ηλιαχτίδα, μάτι τ’ ουρανού

Περπάτησα μαζί σου κάτω απ’ ανάποδους στίχους

Ολομόναχος, ανάμεσα των ερειπίων, μέσα απ’ οργή

Χτυπώντας το στήθος μου, γεννήθηκαν ουρλιαχτά

μετέπιπτα!

Σπαράγματα σ' απόλυτη σωφροσύνη και προσοχή

Κι ύστερα τ' απαλόβροχο, μια μπόρα σιγανή, αργά να κινείται

Το σύννεφο στο δρόμο τυφλό, παρέσερνε αποβολές λυγμών, ορνέων

Ερείπιά μου, χαρτοπόλεμος, σαν κάποιο βιβλίο με θαμπές αναμνήσεις

Kostis nil - Ερείπια μου - Μάιος 2018