Ηλιοβασίλεμα

Όρνια έκρυβαν τον ήλιο

λοξές ματιές και φεύγω

πρόβα θα ’κανε στο στίβο

γριά ζωή ακόμα λίγο.

Και τι ρόδινη μαγεία

στο ταψί στην άκρη

και ανταύγειες μες το ύδωρ

αυτός ο ήλιος θα ξανάρθει;

Σαρκασμός στα βλέφαρά μου

θαύμα το χρυσόμαλλο το νέφος

θαύμα  - ε- μελαχρινέ μου γιέ

ξύπνα πήδα είναι αλήθεια.

Και φιλά τη γη

μπάσταρδε είναι δικιά μου

θα σε πνίξω μες τα μάτια

θάνατε δικιά σου η χάρη.

Kostis nil – Ανεμοσκορπίσματα – Πειραιάς 1975

Αντήχηση απ' ένα κόσμο

Δεν έχω ακόμα τη σοφία των βοσκών που περιπλανιούνται σε κακοτράχαλες ράχες

κι όπου πέτρα η καρδιά και πέτρα λειαίνεται, καθώς το νερό ορμητικό

Δεν έχω ακόμα τη σοφία του Έλληνα Κάπτεν που έρημος στις πέντε θάλασσες

Το κύμα, υγρό φίδι λέει να τον αρπάξει

Το κύμα στη μπούκα, ξεματίζει μια, μια τις ελπίδες του

Δεν έχω ακόμα τη σοφία του Λούη Τίκα. Ρωμαλέου ανθρακωρύχου απ’ τη Λούτρα
Αντήχηση οι σφαίρες της Εθνοφρουράς, στην απεργία, στη σφαγή του Λάντλοου

Δεν έχω ακόμα τη σοφία τόσων και τόσων που μόνο στα βιβλία

ολοζώντανα συναντώ, και μπροστά μου έρχονται τα βράδια συλλαμβάνοντάς με

Εγώ που νόμιζα πως η σοφία είναι χάρη και την είχα από μικρός

Διαβάζοντας τη μια Ντοστογιέφσκι, κλεισμένος σ’ ένα περίπτερο

Την άλλη, κουβαλώντας τον Μαρξ τον Λένιν, τον Τρότσκι στις νεανικές μου διαδηλώσεις

Κι ύστερα λογοκατάπια, Ρίτσο, Λόρκα, Νερούδα, Αλέξανδρο Μπλοκ, Μαγιακόφσκι,

και Λειβαδίτη,

Ελύτη, Σεφέρη και τώρα Κοτζιούλας και Μπόρχες...

Γράφοντας ένα ποίημα, μαγεμένος την κάθε στιγμή

Παίρνοντας γεύση του λόγου των απλών ανθρώπων, το βουητό της αγοράς

των ζητιάνων

Προπαντός, της μικρής τυφλής Τσιγγάνας που πωλώντας σπίρτα

τώρα πουλώντας πολύχρωμους αναπτήρες στην οδό Αθηνάς και γερασμένη

Αντήχηση μιας θλιμμένης φωνής, απ' ένα κόσμο

Συναισθάνθηκα την καρδιά της πέτρας, τον Έλληνα Κάπτεν που τον απειλούσε το κύμα 

την ομοβροντία πάνω στο κορμί του Λούη Τίκα, απ’ τις σφαίρες της Εθνοφρουράς

Τώρα αντήχηση, ψαχουλεύοντας τα ψιλά που σκόρπισαν στο πεζοδρόμι
απ' το χέρι της Τσιγγάνας

Εγώ που νόμιζα πως ήμουνα και είχα:

από παιδί άρχισα απ' ένα περίπτερο, πουλώντας Kόκα Κόλα στο πάγο

κι Ελεύθερο Κόσμο* σε Χωροφύλακες

Αλλά από κάπου η σοφία, τα μάτια αναγιγνώσκω, τα φίδια περιπολούν

Κρατώ τον αναπτήρα ενθύμιο, εγώ που νόμισα ότι η σοφία είναι του χεριού μου

Kostis nil – Αντήχηση απ' ένα κόσμο – Απρίλιος 2019

Οδηγός στοιχείων απείρου

Υπάρχουν στοιχεία κι όψεις, έννοιες, μεγέθη ελάχιστα ως πολύπλοκη ζωή

Εικόνες, φως, αλλά και σκοτάδι, γίγαντες που μας πνίγουν

Υπάρχει αγάπη, δαίδαλοι δρόμοι που συναντιόνται

Τα δάχτυλα ενός μικρού κοριτσιού που παίζουν με χάρη το σύμπαν

Υπάρχουν σκέψεις, μια παλιά στάμνα που κρατάει τη δροσιά της πηγής

Αοριστίες οχτώ στα μαθηματικά κι ένα σορό γαλαξίες π’ αστροβολούν

Υπάρχει πείνα, δίψα, δισεκατομμύρια  αδέρφια με κομμένη λαλιά

Όπλα που επιτάσσουν, μαχαίρια, λογαριασμοί για τους εχθρούς, των εχθρών

Της ζωής, τι άλλο;

Απαριθμήστε. Πάνω στο μηδέν τοποθετήστε ένα παράθυρο

κι από κει, η αφρισμένη θάλασσα, πέλαγος ξανοίγεται στο άπειρον.

Kostis nil – Οδηγός στοιχείων απείρου – Καλοκαίρι 2002

Ο καθημερινός άνθρωπος

Αυτός ο καθημερινός άνθρωπος, δεν αποκοιμήθηκε ούτε μια μέρα στα γόνατα του

Στερήθηκε ψωμί, γάλα, στερήθηκε το περπάτημα του

Στις τσέπες του, δεν είχε ποτέ μια δραχμή για να κεράσει ένα φίλο

Για όλα αυτά  τ’ απερίγραπτα, έκρυβε μέσα του μια λυσσαλέα κραυγή

Λόγιαζε μόνο, το πόσο γελοίος φαίνεται ο κόσμος, πώς πορευόμαστε

Αλλά αν είναι για μένα αστείο, να μιλώ εκ μέρους του, για τα παιδιά του

να μην  κρύβω ούτε για μια στιγμή την ντροπή μου

Φανταστείτε πως, γιατί μια μέρα θα τρίβετε τα μάτια σας διαβάζοντας παλιές φυλλάδες

Πως πάντα όρθιος διάβαζε τους τίτλους των εφημερίδων

και γνώρισε έτσι τον κόσμο

Πως γνώριζε τον καθένα από εμάς

Πως δεν ενέγραψε έτσι απ’ τύχη, ένα κύκλο, γύρω απ' το τρύπιο παπούτσι του

Πως είχε χαμόγελο, είχε πολλά να ’πει

και δεν ντρεπόταν π’ έτρωγε καθημερινά, ξερό ψωμί, ζυμωμένο με ιδρώτα και γάλα

Kostis nil – Ο καθημερινός άνθρωπος – Φθινόπωρο 2010

Σκοτεινό δωμάτιο

Άνω κάτω δωμάτιο, πυκνό σκοτάδι

άπλωσες το χέρι,

μα όταν έξω φυσά και δεν ανοίγει η πόρτα.

Χτύπησες τότε, το ’να χέρι στο κομοδίνο

έπεσαν κάτω τσιγάρα, π’ έψαχνες

έμεινε μόνο σπίρτο ν’ ανάψεις, πάνω απ’ τις πληγές του έρωτα μας.

Kostis nil  – Σκοτεινό δωμάτιο – Χειμώνας 2001

Μονόδρομος

Και ποιος υποχωρεί, όταν μ’ αίμα, με σάρκες

ή με νέου τύπου τσιγκέλι, του λάχει να κρεμαστεί.

Και ποιος απέναντι θα βγει, και με ποιο θράσος θα μας ’πει

καλά του έκανε ο μαύρος σκύλος.

Και ποιος αλήτης, με ποια στολή, με όποιο ράσο κι αν φορεί

θα θέλει, να ’χει λόγο, να ’χει όπλο.

Και ποιος ξανά, αυτόν τον κόσμο όπως λέει, ’θε, να πνίξει στο χρυσάφι.

Αλλά και πως τα όπλα, διάττοντες έμποροι απλώθηκαν.

Και πως, δεκάδες πόρνες αλωνίζουν στη φτήνια.

Και πως πόλη πικρή, με χάζι, μ’ ονειρεύτηκες.

Και πως εσείς, ψωριασμένα σκυλιά, αστοί, γλεντοκοπάτε.

Και πως αγάπη γλυκιά, τώρα κρυφά τσιμογελάς

Γιατί, αν πεις η ζωή, είναι ωραία, τόσο ωραία.

Τότε αδέσποτη σαν τα αδέσποτα σκυλιά, θα χάνεται μες στα σκουπίδια.

Kostis nil –  Μονόδρομος –  Χειμώνας 2005

Κατοπινά μόνο

Πάντα με δέος, παλιό ρεπερτόριο μόνο για δυνατούς

μια τέτοια στιγμή ποτέ δεν οπισθοχωρείς.

Κανένα όνειρο δεν είδα απόψε, κανένα νέφαλο δεν έγινε σεντόνι

δεν ωφελήθηκε κανείς μας.

Κατοπινά μόνο, ποιος ξέρει; πάλι, ποιος ξέρει;

Θα είναι μια μέρα όπως τις άλλες; ποιος ξέρει;

Θα είμαστε μαζί ή χώρια; χώρια στα καλύτερα μας.

Πάλι για δυνατούς ο χωρισμός. Κι ο έρωτας;

Σαν παλιά διαθήκη μπροστά στην ανάγνωση.

Αυτός ο συμβολαιογράφος τρεμάμενη κνίσα, με δυνατούς φακούς.

Με τους νόμους περιμαζεύονται τ' άπληστα, τα χάδια, τα δάκρυα.

Εγώ εσένα αγαπώ. Εγώ εσένα αγάπησα.

Τον έρωτα μας άγγιξα με δέος. Τ’ όνομα σου δε θα το ξεχάσω ποτέ.

Kostis nil  – Κατοπινά μόνο – Χειμώνας 2001  

Ψαλμός

κάποιο μικρό κορίτσι, ψαλμός επίγειου σώματος βγήκε στον κήπο

κι έκοψε ένα τριαντάφυλλο,

μάτωσε τα δάκτυλά της και τρέχοντας, γύρισε τη φτωχή γειτονιά

εγώ είπε σ’ ένα πολύ βασανισμένο γέροντα,

θέλω να ’χω μια μεγάλη αυλή, θα ’χω ταΐστρες, θα ’χω ποτίστρες για όλα τα πουλιά

έπειτα γύρισε το χωριό και παίζοντας έφτασε στο χείλος μιας πηγής

που ’χε στερέψει

εκεί τραγούδησε ένα τραγούδι, που μόνο μαγικό, όπως παλιά το νερό

στο παιγνίδι ο άνεμος, τα φύλλα των δέντρων με βουητό  

όλα τα ζώα εκεί γύρω, 
τα πουλιά αεροπλανικά κατέβαιναν στις ποτίστρες

και για λίγο χάθηκε σ’ ένα κόσμο ανοίγοντας και κλείνοντας τα φτερά της

χρώματα χαρούμενα της παιδικής ζωγραφιάς ζωντάνεψαν

μόνο για λίγο κι έπειτα, ξεσκόνισε χαριτωμένα το φουστανάκι της

κυνήγησε νοερά μια πεταλούδα,  και πάνω, κάτω πέταξε μαζί της, όσο

Kostis nil – ψαλμός – Απρίλιος 2017

Οι δεσποινίδες της Αγίας Μαρίνας

*στην Κυρία Κωνσταντίνα και στις φίλες της

Κάποια ωραία καπέλα, νούφαρα στο κύμα

Δεσποινίδες της Αγίας Μαρίνας κάτω απ’ δεντρί

Παιχνιδίζουν, όπως εκείνες έμαθαν να ζουν

Μες στο βαθύ γαλάζιο, κλωστές τους ν’ ανεμίζουν

Δεσποινίδες, σε μία αγκάλη θαλασσινού νερού

Πρώτη φορά μου, καπέλα να κυματίζετε

ξεπλέκετε μπουρ, μπουρ μικρές σας ιστορίες

Και μπλουμ μες το νερό, φιγούρες δελφικές

Με πρίμα τον καιρό, προσχέδια πιάτα λουλακί

Χρώματα ανεξίτηλα, δαντέλες γύρω απ’ το φουρό

Αγία Μαρίνα την προσοχή σου, προσεύχονται

Κάτω απ’ το κύμα τ’ ήλιου, στην ολόκαυτη άμμο

Έργο, το έργο τους, φασολάκια με μαϊντανό

Απογευματινό περίπατο με φύλλα, πράσινο τσάι

Γλυκιές φιγούρες τρυφερής ύφανσης, γερνούν αγνάντι στο πέλαγος

Kostis nil - Οι δεσποινίδες της Αγίας Μαρίνας - Καλοκαίρι 2017

ΧΑΙΡΕ

*στον Κώστα Φιλιούση

Χαίρε, των ιστών ηδονή, μέσα απ’ άφθαρτα πλαστικά

μέσα απ’ τρόπους, εμπνέοντας γελοίους έρωτες.

Χαίρε, αλύπητη μέρα, μ’ ήλιο, με σύννεφα

αφήνεις πίσω βαθύσκιωτες σκέψεις, φεύγεις και δεν χαιρετάς.

Χαίρε, πόλη πικρή, άφεγγα διαμερίσματα

ξεχασμένοι γριές και γέροι, συνταξιούχοι του ΙΚΑ.

Χαίρε, σύμπαν ολόκληρο, αστρικό σύστημα και τρύπα του χάους

ηλίθιοι της καταστροφής.

Χαίρε, βιβλιάρια καταθέσεων, αποθήκες σούπερ μάρκετ, απορρυπαντικών

αφιλόξενες πλατείες προσφύγων.

Χαίρε, λιμάνια κινέζικων λιπασμάτων, αεριούχων ποτών

χορτάτοι βροντόσαυροι εταιρειών, πριν εξαφανιστείτε.

Χαίρε, θλιβεροί πίνακες διανοουμένων, εφορίες αρχαιοτήτων

αεροδρόμια ειδήσεων κι αθάνατα λιακόνια.

Χαίρε, μουσεία παλαιοντολογίας και μια γεμάτη πιατέλα

σκασμένα, φρούτα μεσογείου.

Χαίρε, αλησμόνητες φιγούρες, όνειρα διοικητικών συμβουλίων

πεπραγμένα σκληρών δίσκων.

Χαίρε, γυαλί, σίδηρο, μπετόν, 1.000.000.000 βαθμούς Κελσίου

καυτή άσφαλτος, καρδιές από καουτσούκ.

Χαίρε, ταξίδι της κόκα, κολλάς γραμματόσημο θανάτου σε νεαρά παιδιά.

Χαίρε και χαίρε, μέχρι σ’ ότου διαπεράσω το σύμπαν, ακολουθήστε με.

Χαίρε και χαίρε, μέχρι οι πληγές, εκείνες που μ’ οδηγούν, με κάψουν.

Χαίρε και χαίρε, ξέρεις να υπομένεις.

Χαίρε και χαίρε, η ώρα αλλάζει χέρια, αλλάζει η μέρα, αλλάζει το φως θέση

και συ σιμά μου, ζεστά με συντροφεύεις.

Kostis nil – ΧΑΙΡΕ – Καλοκαίρι 2004

 

Λιτή η αγάπη

Λιτή η αγάπη, σώμα μου αναθυμήσου

Χάρτινη βάρκα μες τα νερά

Με μια αγάπη στ’ ανοιχτά, γαλάζιο κύμα

Με το πρόσωπό σου καθόμαστε τα βράδια

Αλαφριά στο φέγγος, κάτι πλημμυρίζει

Το βλέμμα σου πιάνει να τραγουδήσει

Μες στα χέρια σου, θόρυβος απ’ τα φτερά μου

Π’ ανάποδα απ’ τους χτύπους της καρδιάς

Ντύθηκα βιαστικά να σε προφτάσω

Με μια δαγκωματιά η σάρκα πορτοκαλιού

Αποξηραμένα φρούτα μες στην πιατέλα

κυρίως δαμάσκηνα, διαρκώς εκτεθειμένα
Άπλωσες το χέρι, πάρε 
πριν ντυθεί το σώμα σου κι αποχωρήσει

Kostis nil – Λιτή η  αγάπη – Απρίλης 2019

Άνοιξης κι ας βρέχει

Ωραία που ήρθε η άνοιξη κι ας βρέχει

Έρωτάς μου με ’κείνο τ’ αγκάθινο στεφάνι

Σε ’κείνη την γραμμή, η άνοιξη μπουμπούκι

Περπατώ μέσα από χοντρές στάλες της βροχής

Τ’ άγγιγμά σου γεννά έξω απ’ το κορμί μου

Το χάδι σου μήλο ξεφλουδισμένο, Εύας

Όλα τα γνωστά αρώματα δαμάζουν τη σιωπή μου

Η ιστορία μου σε ’κείνο το πάρκο όταν σε πρωτοείδα

Τα κρύα βράδια, μέρος του χειμώνα που περπατώ

Χόρεψέ με, μέθυσε, πόνεσέ με, τι αλλάζει

Αρχαίος θεός, φορώντας σανδάλια στο δωμάτιό σου

Kostis nil - Άνοιξης κι ας βρέχει -  Απρίλιος 2019

Η τροχιά του αιγόκερου

Αδιαφιλονίκητα σε παρέλαση το σύμπαν σωπαίνει

Κοιτώντας τον άδοξο ποιητή, που, με νέους στίχους

Με νέα εσοδεία από εξωτικές πόρνες, που σείονται

  

Επίτομη, απαστράπτουσα η λαιμητόμος της ηδονής

Καθώς η τύχη μου στην τροχιά του αιγόκερου

Οι λέξεις με περιφρονούν, κορίτσι σκέρτσο, φιλήδονο

Μαύρη μελάνη για σένα σύμπαν η φόδρα σου

Κάτω απ’ φανοστάτη κάθομαι, Χερουβείμ

Πέρα ’κείθε, εκκρεμές στην τύχη του βαριά ανασαίνει

Τα λευκά σου ρόδα είναι που σκορπούν, σώνουν της νύχτας τα φιλιά 

Kostis nil - Η τροχιά του αιγόκερου - Δεκέμβρης 2010