Του λαγού το τρεμοψύχι

*στο Γιάννη και τη Στέλλα

Μ’ ένα λήμμα, έχω πανιά (καταχώρηση): σηκώνω παντιέρα

Κι όσο μιλώ για τη θάλασσα, για τα κύματα

ή για το φως που κατακλύζει

Για τη στροφή τ’ ανέμου, τις πηγές, ή τις πληγές των ανθρώπων

Το κήτος τ’ άγριο τόσο ξεσκίζει, την άλλη εγείρει το στόμα κι όλα με μια χαμψιά

Σιγή στην αναχάραξη, σημάδια επί των τύπων

Άπνους η γραφή, άπνους η στοργή

Με δάνεια δοκιμάζεις φτερά, νεύρα

Τα χείλη μου χούφτα στ’ αλάτσι, μαραίνει το υπόλοιπο κορμί σου

Με βλέπω με σκέψεις, σ’ άπειρες σελίδες

Tριήρεις καίγονται ή αναποδογυρίζουν στη γαργαριστή θάλασσα

Ασύμβατα όλα, όλα του Θεού, μες στην κοιλιά του απαίσιου κήτους

Εξιστορώ τη φθορά της θάλασσας

Εξιστορώ τον άσημο ποιητή, πού διάσημος πέφτει σε παγίδα

Εξιστορώ την άλλη φωνή

Στο κάτω, κάτω της γραφής το χώμα που πατώ, προοίμιο εδαφίου

Λόγος, στον ξεχασμένο κόσμο

Τη μαγική αφήγηση στα παραμύθια της γιαγιάς μου

Των βοσκών το λαγγόνι 

Του λαγού το τρεμοψύχι 

Το σκώτι του, πού, όποιος τηγανιτό το φάει, θα ’χει αιώνια την αγωνία του

kostis nil  – Του λαγού το τρεμοψύχι – Μάιος 2019