Κίτρινα αστάχυα!

Σαν ένα πρωί τ’ Αυγούστου, o ήλιος

με τα χρυσά, ξαίνει,- κίτρινη λεπίδα.

Ξεσηκώνει αλαφρά τα φύλλα των δέντρων

και πουλιά στο πρωινό ξύπνημα τους-

ακόρντα πιάνουν, σκουλήκια και μύγες!

Ήρθες απ’ ψηλά, και χάμω ζωύφια ξεφεύγουν

κάπου ξεφεύγουν,- σαν περπατάνε στο πουθενά.

Των χειλιών άπραγος,- του θαύματος

των ονείρων που έξω, φωτίζουν, χρυσό το στόμα!

Ανέβηκες ακόμα πιο ψηλά,- ηλιοφώτεινε!

Πιο ψηλά, από ’κει,- είδες κι άκουσες:

φτερουγίσματα σε κλαδιά, πιο πυκνά,- φυλλωσιές

στις ηλιοφάντρες ελιές μου, και στα πρινάρια.

Άκουσα εκείνη τη μουσική, πού,- χτένι

μόνο ένα κοτσύφι, ξέρει, λαγαριστά

κάτω απ’ τη γλώσσα, νεράκι τρέχει- 
Κάτω απ' τον ήλιο, φωτίζει: παραθύρια ανοίγει

Να ο ήλιος κι ένα φίδι, σημάδι αμέριμνο,- να

μια οχιά που μόλις το φόρεμά της:

μετάξι υφαντρό κρέμασε, στου ήλιου το κλαδί

στο πέρασμα, παγίδα οκνή,- δηλητήριο στάζεις!

Γύρισε τ’ αλώνι, ένα γύρο,- κίτρινα στάχυα

άγνωστα τρέχει, ολόγυρα, χρυσός.

Λαμπερό,- το πλέξιμο του καλαθιού, τα καλούδια

Λαμπερά,- τα κίτρινα αστάχυα, που ανείπωτα κουβαλάς.

Kostiw nil – Κίτρινα αστάχυα! – Ιανουάριος 2020