13 Ιουνίου 2020

Λογάδην

empathy [ενσυναίσθηση]


Λογάδην

Έμπλεα μάτια, ξανά ορίζουν, σημάδι από ποτάμι,
Που εσώτερο μπουμπούλιασμα: χρωμάτων, λουλουδιών
Εσένα φως, εκείνα από γυμνά βουνά,- όλα τους καμωμένα
Όλα, που μες, σε γλάστρες, άνθη στη δυστυχία τους.

Τ’ άλλο κορμί: κορμιά, φαρδιά - πλατιά, από ναυάγιο
Μουγκά σαν πλέουν, δίπλα σε γλάρους, στα βαθιά
Ορθά, κοφτά, ακούγεται τραγούδι κι ας θαλαττών,
Ακούνε την καρδιά: πλην θάνατος, σέρνει τα σάβανά τους.

Κι όλα, πλην μαργαριταριών,- βαθύ το σκάλισμα
Του γλύπτη, πριν: στα φυσικά ουράνια παραδώσει
Εκείνων των καρπών: η τύχη που έφερε, η τύχη ξέμεινε
Στα δυο τα μάτια, τα δυο σου χέρια,- ψυχρά σταυρωκοπούν.

Και κάπου, λέξεις, από αυγή τη μέρα,- μεσουράνησαν
Ήλιος απ’ άκρη, μέσα του έκλεισε: νησιού λαμπρή περιβολή
Μ’ αυτήν αλήθεια οι γλάροι, από ψηλά, μονάχοι:
Άλλο δεν κρώζουν, μηδέ τα ρήματα,- πλήττουν τη συμφωνία.

Για ανοιχτό το πέλαγος, για πελαγίσια τα φτερά,- για, πέταξα
Τα έμπλεα: θλίψη των οφθαλμών, το κοίταγμά τους
Είναι η ψυχή, ακροθιγώς: πυκνή βροχή που τρέχει --
Κουρντίζει το ποτάμι, κουρντίζει πόνο,- λογάδην τα πέλαγα της.

Kostis nil – Λογάδην – Ιούνιος 2020


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου