Αισθάνομαι την οσμή της πόλης, θάμβος
Τα βήματα που, σαν εικόνες διαπρέπουν
Τις όψεις των καλλίγραμμων ερειπίων
Μορφές που λες, αεικίνητες
Άπειρα στοιχεία κάτω απ’ το φαρδύ δρόμο μου.
Αυτός είναι ο δρόμος: έτυχε,
μαζεύει όλους τους κρυμμένους θησαυρούς,
με πρώτον επίσημο: τον ξανθό τυμβωρύχο!
Άγνωστοι μεταξύ, των τειχών, υπόχρεοι,
εγκλίσεις χρωμάτων, των λεπτών ενδυμάτων τους.
Η μνήμη προηγείται, μαζί με τις οσμές
ανόμοια κλικ, μιας αόρατης φωτογράφισης.
Που χτένισε τα χείλη,- σαν πολυβόλο.
΄Ωσπου χάθηκαν, ή όπως τ’ αόριστα χαμόγελα,
περιπλανιούνται με κατανυκτική διάθεση.
Ω! πόσο λαμπερά τα πρόσωπά μας,
απίστευτοι δεύτεροι ήχοι, ποδοβολητά.
Και οι καρδιές, ως συνήθως συνηγορούν
μέχρι εκείνη τη στροφή,
μια μαχαιριά, με το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων.
Αυτό το ραντεβού, πέρα στο χρόνο,
στοιχειωμένο με λάμψη και φαντάσματα του δρόμου.
Τις μυστικές διαπλάσεις ερμηνεύει η πόλη
κι έκδηλος πυρετός,
Οπτασίες: φανερών, κι αφανέρωτων πραγμάτων.
Kostis nil - Άγνωστοι των τειχών - Ιούλιος 2020
