ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Σβήνουν ή τρέχουν οι στάλες απ' τα χνώτα της βροχής,
άλλωστε ότι περιέχεται εδώ σαν δώρο, είναι καύχημα.
Γράμμα ορθάνοιχτο, ντοντίνια των δακρύων,
η καρδιά μου χτυπάει, βαριά ανασαίνει στο δρόμο της,
 
Μετά από μια υπόκλιση τα μάτια άλλο δεν ημπορούν,
αφήνουν πίσω εκείνη τη βροχή, τα ανέλπιστα βέλη.
Βομβώδη σαν στάζουν όλο το καταχείμωνο,
σε μια υπόθεση με απώλειες, σκορπούν τους ήχους τους.
 
Η νύχτα μέσα κι έξω, απ' άκρη, κουτσόφτερη καρδιά,
κρυμμένη σαν ρόδο με τα ξερά τριαντάφυλλά της.
Μυστήρια μου, με φωνές, σκόνη λαγαρή του δάσους
αψέντι σε ποτήρι κρυστάλλινο, χιόνι λειωμένο στη λάσπη.
 
Όνειρα με το αμυδρό φως, της φωτιάς, που άδοξα ξεπηδάνε,
σώμα τρελού, με την αρκούδα του να χορεύει.
Καθώς γύρω, των κόσμων η γοητεία - θάνατος τριβελίζει,
απόβραδο με πανέμορφες στροφές που έπειτα αποσβήνουν.
 
Φωνές σαν από πληγές, κρουνοί απ' μια αδιασάλευτη πινελιά,
Απλίκες με γιασεμιά, φορτωμένες μ' ερωτικούς διαλόγους.
Στιγμές με ψιθύρους, πάνω, απ' την άκρη της σελήνης
σαν χάδι. Αχ, το χάδι, μια μαχαιριά στη μέση της αβύσσου.
 
 
Kostis nil - Διάλογοι - Ιανουάριος 2022

ΧΤΕΝΙΑ

 

Μια μέρα, ένα σύννεφο που δίχως δρόμο ανάλαφρο
με φώτα πάνω του, με χάλκινες φτερούγες.
Κατοπινά, στα πρόωρα, αίφνης σιωπής με τύλιξε,
και ούτε άνεμος, ούτε σκουπίδι, ούτε μια αχτίδα
αίφνης δεν θα υπάρχω, μα άλλο τίποτα καρδιά μου.
 
Κι έχοντας γλυτώσει απ' τον απέριττο θάνατό μου,
τα πάνω - κάτω ή του κόσμου ανάποδη τη θούλη,
Λέω ξανά να γεννηθώ, λέω μέσα απ' διθυράμβους
να μοιάζω με κοχύλι, π' αχολογεί ξανά τον έρωτά του.
Θα μοιάζω με σε κορίτσι μου, θα μοιάζω
με ήρεμα νερά, με σταυρωμένα πάνω στην τύχη άμμο.
 
Αίφνης δεν θα υπάρχει πόνος να με καλεί,
τούτα τα χτένια, αργά, απ' το σώμα των βασάνων.
Δεν θα 'ναι συλλαβές, σπόγγοι, ενάλιοι μιας θάλασσας,
δεν θα 'ναι στόματα, ούτε δεμένοι αμφορείς.
 
Μες στο εξάμετρο, αν είναι κάτι, θα 'ναι μόνο κόκκοι,
θα πίνουν από μέσα το κρασί της κάθε υδρίας,
θα 'ναι ενός ροδιού καρδιά στα κατακόκκινά της,
θα είναι χειλιών τα στόματα, για μας, πλασμένα,
ποτάμι θα 'ναι, χάδι ολέθριο, φιλί π' αναπολεί.

Μιας και των αστεριών, τα ύστερα, τα χτένια τους,
βεντάλιες της πυκνής βροχής, σαν κατακλύζουν,
σαν τα μελλούμενα, γλυπτά στο πάρκο αγκαλιασμένα.
Γιατί αίφνης το κορμί, πιο αίφνης, το κρύο χάδι,
αίφνης μία αγκάλη αφύλαχτη, περίσσια ένα φιλί.

Κι έχοντας γλυτώσει, απέριττος ο θάνατο μας,
βλέπομαι στο φεγγαρόφωτο σαν στάχτη,
φτενή των συλλαβών, να στροβιλίζει, μιας κι έρωτας,
ή βρήκε με μιας λάγνα το πρόσωπά μας,
φευ το φτεροκόπημα, το ξίφος, τον ίλιγγός μας.
 
Kostis nil - Τα χτένια - Ιανουάριος 2022
 
 
 

ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΜΑ

 

Μια λάμψη του έρωτα φαίνεται τούτη και πονεμένη
μα του πόνου, πάντα φωτιζόταν το κορμί.
Ιστοί μεταμορφώνονται σαν καίνε τις σάρκες τους
Σαν καίει καθρέπτης, καίγονται τα τεχνάσματά του.
 
Λάμψεις νοσταλγικές φρουρούν τα ολόγυμνα φτερά
διάφανες επιφάνειες πλέουν στο πέλαγος.        
Δίσκοι φτερωτοί ροβολάνε στο μυροβόλο ουρανό
κύκλοι περιτυλίγουν τα ανεξίτηλα νομίσματά τους.
 
Δέντρα, πουλιά, σπαργανώνουν, ξαναγεννιούνται
αόρατες φαντάζουν παγίδες στο γήινο σύννεφο.
Δρομάκια, ποδοβολητά, στο διάβα σαν ανταμώνουν,
φωνές, κλαγγές μιας ασέλωτης, χρυσής πεδιάδες.
 
Και γη αστροφέγγει, μοιραία, φαρδιά στο μπρούτζο
και στίχοι απ' τα χείλη, στον έρωτά τους.
Βάσανα σαν ένας βασάλτης που ώρες αιμορραγεί,
όνειρα και χλιδή, μονόλογοι κρυφοί, παραχαϊδευμένοι.
 
Σώπασε χρυσόμυγα φτερωτή και κάθισε πλάι μου,
σήμερα είναι μια μέρα που τα πουλιά - το χαβά τους.
Απομακρύνονται, μαζώνουν, σιγοτραγουδούν,
για χάριν το τραγούδι, τα χείλη, τα ματωμένα τους φιλιά.
 
Kostis nil - Πρωινό άσμα - Ιαν. 2022
 

ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΑΓΡΙΩΝ ΚΥΚΝΩΝ

*στον Nikolas Charolidis - Harris!!!

Καπετάνιο - Γλύπτη!!!

Η θάλασσα με τα αρπαχτικά της μάτια τρομάζει,

όταν φορές των άγριων κύκνων, ο έρωτά της.

Φανερά στο φως ή ολονυχτία,

Πόρνη ακαταμάχητη με αφρίζοντα τα μαλλιά της.

Λέπια ντύνουν και ξεντύνουν το κορμί της,

ότι από μια διήγηση ξεχασμένων ναυτικών,

σαν μυστικά των άδειων ωκεανών τραγανίζουν.

.

Ω! ανεπανάληπτη ανυπακοή των κυμάτων,

γλώσσες των ψαριών σαν μιρμιρίζουν.

Νήματα της καρδιάς του Καπετάνιου!

Μες στην ερημιά, βαθιά στη σιωπή, στις φλέβες

στις ατέλειωτες νύχτες - μες στην αλμύρα.

Ερωτικά κύματα μεσοπέλαγα του κλειούν το στόμα.

Σώπα!

Φορές - φορές, ξεσπλαχνίζουν τις άγκυρές του.

kostis nil - Θάλασσα των άγριων κύκνων - Ιαν. 2022

Ανάσασμα

 

Η μοναχική νύχτα το πρόσωπό της εξυψώνει
απατηλή, φορώντας για μανδύα μαύρη μελάνη.
Στροβιλίζει κάτω απ' τις τροχιές των άστρων,
τα σωθικά ανάκατα, πορφύρες και ροδώνες.
 
Η βαθιά σιωπή, έναστρη, κάτι σαν κλάμα βουβό
επινοεί, πληγώνει, το μοναχικό ταξίδι.
Κι ατάραχη με την αόρατη θωριά απολυτρωμένη
ανάσασμα στην αποταγμένη αιώνια καρποφορία.
 
Το μοναχικό μονοπάτι τραβάει τον πηγεμό του
τα μέταλλα απ' τα νυχτερινά πρόσωπά μας.
Χαρακτήρες, κάπου απ' το καθημερινό ξεψάρισμα
όλα τα παράξενα του βασιλείου καθώς ανασαίνουν.
 
Ριγούν απ' τις καταβαλλόμενες ερήμους, ερημώνουν
ριγούν ως ανεπανόρθωτοι ερωτικές ζημίες.
Στο κάθαρο προσδοκούν τα φιλιά τους,
δένονται με μαχαίρια, αντιφέγγουν σαν ωριμάζουν.
 
Ευωδιάζουν τάχατις τα καρποφόρα φορέματά τους
τις νύχτες καρτερικά τα συνοδεύει μια βροχή.
Κι έπειτα κορδέλες στον φωτεινό ορίζοντα,
Σπαράσσουν μες στο ξημέρωμα, στο άγγιγμά τους.
 
Kostis nil - Ανάσασμα - Ιανουάριος 2022