ΧΤΕΝΙΑ

 

Μια μέρα, ένα σύννεφο που δίχως δρόμο ανάλαφρο
με φώτα πάνω του, με χάλκινες φτερούγες.
Κατοπινά, στα πρόωρα, αίφνης σιωπής με τύλιξε,
και ούτε άνεμος, ούτε σκουπίδι, ούτε μια αχτίδα
αίφνης δεν θα υπάρχω, μα άλλο τίποτα καρδιά μου.
 
Κι έχοντας γλυτώσει απ' τον απέριττο θάνατό μου,
τα πάνω - κάτω ή του κόσμου ανάποδη τη θούλη,
Λέω ξανά να γεννηθώ, λέω μέσα απ' διθυράμβους
να μοιάζω με κοχύλι, π' αχολογεί ξανά τον έρωτά του.
Θα μοιάζω με σε κορίτσι μου, θα μοιάζω
με ήρεμα νερά, με σταυρωμένα πάνω στην τύχη άμμο.
 
Αίφνης δεν θα υπάρχει πόνος να με καλεί,
τούτα τα χτένια, αργά, απ' το σώμα των βασάνων.
Δεν θα 'ναι συλλαβές, σπόγγοι, ενάλιοι μιας θάλασσας,
δεν θα 'ναι στόματα, ούτε δεμένοι αμφορείς.
 
Μες στο εξάμετρο, αν είναι κάτι, θα 'ναι μόνο κόκκοι,
θα πίνουν από μέσα το κρασί της κάθε υδρίας,
θα 'ναι ενός ροδιού καρδιά στα κατακόκκινά της,
θα είναι χειλιών τα στόματα, για μας, πλασμένα,
ποτάμι θα 'ναι, χάδι ολέθριο, φιλί π' αναπολεί.

Μιας και των αστεριών, τα ύστερα, τα χτένια τους,
βεντάλιες της πυκνής βροχής, σαν κατακλύζουν,
σαν τα μελλούμενα, γλυπτά στο πάρκο αγκαλιασμένα.
Γιατί αίφνης το κορμί, πιο αίφνης, το κρύο χάδι,
αίφνης μία αγκάλη αφύλαχτη, περίσσια ένα φιλί.

Κι έχοντας γλυτώσει, απέριττος ο θάνατο μας,
βλέπομαι στο φεγγαρόφωτο σαν στάχτη,
φτενή των συλλαβών, να στροβιλίζει, μιας κι έρωτας,
ή βρήκε με μιας λάγνα το πρόσωπά μας,
φευ το φτεροκόπημα, το ξίφος, τον ίλιγγός μας.
 
Kostis nil - Τα χτένια - Ιανουάριος 2022