Έρωτα, ερίβουσα βάθη

 

Είμαι άγρυπνος, μα δεν είμαι των αγγέλων!
Ούτε περιβολή υπέρλαμπρη φορώ, για να φυλάω
Λευκά φτερά δεν είχα, ούτε χαρτί αμάραντο
Κι ανάμεσα στις φυλλωσιές, κάτι αόρατο στο χρόνο.
 
Έμοιαζε να 'ναι άγρυπνο μάτι, νέου θεού το μάτι                      
Η νύξη π’ άγρια, των εντοσθιών μου, να το κεντά
Αλλόκοτη μα φλογερή, φορές, όψιμου έρωτά μου!
Σαν μονοπάτι είναι κήπου, σαν σύγνεφο των ρόδων,
 
Σαν τσιρλιρίσματα πουλιών που όλα αυτά ορίζουν --
Ανάδυε μέσα, η άφραστη μορφή του έρωτά μου
Τραγούδι πια αγνώριστο στο πρόσωπό της,                       
Το πρόσωπο της, την κάθε μέρα φευ να τραγουδούσα!
 
Είναι η άβυσσος εμπρός, παράφραση ηδονικών στιγμών
Πάνω σε πλέξεις στίχων μου, που δίνουν νόα
Την μια κουπί ενός έρωτα, την άλλη λουλούδι, δάκρυ
Από σύρμα τ’ απλωτού, μιας γειτονιάς π’ απλώνει.                                                                                   
 
Που στο καθάριο τ’ ουρανού, σταγόνα ξετρελαίνει
Και κάπου τσίμπημα, των σταφυλιών, απ’ πουλιά
Μου δίνουν χάρη, αλλοτινή στον θάνατό μου
Σαν αναπνέω αλίμονο, ύστατη του έρωτα τη φλόγα.
 
Που μια στιγμή, για λίγο, μικρό ποτάμι ξεγλιστράει
Ο μακρύβουλος είναι, μέχρι την θάλασσα σαν φτάνει
Ο εαυτός μου που νόμιζα ή πάλι, ερίβουσα βάθη!
Μιας θάλασσας του έρωτα, γοργόφτερης στο θάνατό της.
 
Kostis nil - Έρωτα, ερίβουσα βάθη - Δεκέμβριος 2020
 

Σονάτα των Χριστουγέννων

 

Από νηνεμία, μια φουρτούνα στο πέλαγος

To all my friends and family far and wide my Christmas message to you. I can't respond so please don't think I'm being ignorant. I wanted to respond to all notifications but I can't at the moment. 

We have had no Internet connection since Wednesday as a storm took out all the phone lines in the village. Including ours. We have no idea when this will be fixed. So I'm typing this  offline and I'll post it very quickly when I get back on mobile data. 

Despite several phone calls and requests about when it's likely to be fixed (thanks to Greg and Leslie for listening to glorious music for about 2 hours waiting for an answer), there has been no update from anyone. I've been unable to do very much this week without the Internet as EVERYTHING happens online now. So here's a list of what I should have done but couldn't. If you're on this list I sincerely apologise as I really do always try my best:-

I couldn't send any Moonpig cards to my special best friends Brenda Smith and Alyson Allen on their 70th Birthdays. I couldn't send a Christmas card to my last surviving auntie Joan. 

I couldn't send my neice Christine Collins a Birthday gift as she gets missed out due to being born at Christmas. 

I couldn't transfer any money over to my Greek bank. 

I can't pay my bills and can't renew my car tax unless I go  bank or post office. 

I can't drive due to an injury in November so they'll have to wait as I'm unable to stand up or walk far due to previous injury. 

I can't respond to your kind Christmas wishes on Facebook notifications. 

We can't watch Christmas Specials and films on the TV. (That could be a bonus, but we do it to get Christmas spirit into the house). 

Can't go out as need cash until we can get money transferred. 

Can't use Google translate. 

Can't pick up any potential bookings for our guest house. 

Can't report some spurious bookings to Greek tourist authority as think they might be people wanting a visa so therefore need a booking. We've had 10 of these recently including one which we confirmed and was expected on 21st to 23rd Dec. But emails came back as non deliverable after first confirmation of booking. 

Can't pick up any bookings on booking sites so might get double booked. Accidentally. 

I can't get my creative items, (patchwork cushion covers and quilts) on marketplace, or eBay. 

Can't Google info online and even if its trivia I still want to know as memory not as good as before and there's no encyclopedias anymore. 

Can't watch any videos or load any photos which have come from friends and family online on Facebook or Instergerm etc, due to mobile data issues and restrictions. We can't ring anyone to catch up on their lives or Christmas festivities. 

Can't believe that the Internet restricts you so much, but these last few days have hamstrung us seriously. 

Not wishing to sound like a conspiracy theorist (any more than I usually do). But this is the future. If the Internet isn't around we are truly up shit creek without the proverbial paddle. I'm not looking for sympathy, but just let this be a warning not to become so reliant on the Internet for everything. 

So I truly apologise. I'm using mobile data as no WiFi and I can't afford it, so only on very quickly and reluctantly, as I'm also paying for WiFi and a landline which I can't use. 

PS. We couldn't send money for Christmas presents to the grandkids, great nephew or neices etc. but we'll make it up to them later. 

In the meantime Happy Christmas to you all. Hope you have a fab time. We have chocolate oranges and some bubbly so we'll be fine. We might even talk to each other. φτωχικά: την θεϊκή μοναξιά του.

 
Μέσ’ από ζεστές καρδιές, η καρδιά του
που γοργόφτερη πάντα χτυπά,
Σιωπηλά κινούσε την έναστρη νύχτα
Ντυμένη πάντα, μια πλειάδα, αστέρια γιορτινά.
 
Έμοιαζε σονάτα, του Ύψιστου, σεληνόφωτος
Σόλο σονάτα, με τρία μαγικά εξαπτέρυγα
Μια οπτασία, Ω! υπέροχη θεϊκή γαλήνη,
Σε μια φάτνη, τρείς: τρία πρόσωπα στολίζουν.
 
Στα φανάρια οι μάγοι στέκονται με λουλούδια
Για ένα κέρμα, πλούσιο σαν αστέρι
Αποζητούν - έστωσαν γεύμα, μια σούπα
Που σ’ ευχητήριες κάρτες, άτυχης καταιγίδας.
 
Είναι μάγοι φτωχοί, με γλώσσα που καίει
Διάφανη γλώσσα, ενός βουβού κάματου
Για μια κόρα ψωμί, το ουράνιο σώμα τους
Κι ας σιδερικό, το αστερι στο μέτωπό τους.
 
Ήταν όλοι μάγοι σε κάρτες, ντυμένοι λαμπερά
ευχετήριες κάρτες, που άλλοτε ηχούσαν
πρίγκιπα μου, πρίγκιπα, Ω! ψηλά - ξεχασμένε
με ύμνους που τώρα, ξεσκίζουν, την καρδιά.
 
Kostis nil – Σονάτα των Χριστουγέννων – Δεκέμβριος 2020

 

Παλιό ρομάντζο

  

Παλιό ρομάντζο του απογεύματος, ξεβαμμένο
Σ’ ένα τραπέζι, πίσω, ενός σουβλατζίδικου,
Κάποια γυναίκα - το στόμα της ανοίγει
Το όνειρο αναποδογυρίζει, καρέκλες και ουρανό.
 
Γυαλισμένες απ’ την ντροπή, οι μαύρες μπότες
Το μενού της ημέρας στη ζυγαριά.
Σούπα από κρεμμύδια, άδειο απ’ κολοκύθια
αλλοτινά γεύματα τ’ αγγέλου, αισίως μονομαχούν.
 
Εκτός από μπότες, ντυμένος ο τύπος στα μαύρα
Μαύρο πουκάμισο, της νυχτερίδας δέρμα!
Το δέρμα βάφτηκε πετώντας κάτω απ’ βροχή
Μαύρη βροχή της νύχτας, στα νύχια της νυχτερίδας.
 
Το πάρκο σε φωτογραφία, έρημο - έρημο πάρκο,
Κάδρο με γάτες, που κοιτάζουν αδιάκοπα
Σκύλοι ξεγλωσσισμένοι κυνηγάνε τον έρωτά τους,
Σαν ένα κομμάτι μπέικον που έπεσε σε λακκούβα!
 
Πάνω στο λευκό πέρασμα, η κρίση των δέντρων
Ισόπεδη επιφάνεια, του λευκού φεγγαριού.
Φαγωμένοι σοβάδες, παλιές μπογιές
Απαράλαχτα σπιτάκια γκρεμίζονται μέσα μου!
 
Kostis nil – Παλιό ρομάντζο – Δεκέμβριος 2020
 
 
.

Παγωμένος Δεκέμβρης

 

(είκοσι και δυο χιλιάδες χρόνια!)

Σε άγνωστα εδάφη, ταξιδεύει η κάψουλά μου
Ανάλαφρος λικνισμός, άγεται και φέρεται,
Αντανάκλαση μιας φωταχτίδας, λες αστράφτει
Ποιος γελάει, ποιος θα κλάψει, φέρετρό μου!
 
Καβάλα στον Ιανό ξεμακραίνει η μορφή μου
Στέκεσαι για λίγο, λυγάς έξω απ’ το παραθύρι,
Έξω απ’ το παράθυρο, μαρμαρυγή της νύχτας
Καθρεπτίζει, στολίζει: χορός των νυμφών στον Άδη.
 
Απ’ θλίψη ονειρική, η μουσική αναζήτησή μου
Στρέφοντας το δοιάκι μου, προς κάτω, τον Άδη.
Με μάτια, χέρια, ψυχή - γένια απόμειναν άκοπα
Ως τελευταίος ασπασμός, απ’ ψυχρή σελίδα του fb.
 
Με την λευκότητα των κρίνων, το αιώνιο σύμπαν
Η καύση των σπαρτών μου, προ πολλού στη πυρά.
Φεγγάρι λογιών, έγλυψε κι απόψε το πρόσωπό μου,
Μια νοτεράδα από ζιζάνια, αποξέρανε την πηγή του!
 
Από χωράφι - σε χωράφι, έτρεξε ο ιδρώτας ποτάμι
Και από δάση - σε δάση πυκνά, πνίγηκε η κραυγή.
Η αιώνια υπόσταση, απλή πράξη κατάκλισης,
Έγειραν του σώματός μου, κεριά, λυγμοί των Ναϊάδων.
 
Η ποικιλόφτερη νύχτα στέφτηκε, απ’ μαύρο στεφάνι
Το προσωπείο τ’ ουρανού, τ’ άγνωστο, προσώπου μου.
Μιας υγειονομικής ανακοίνωσης, live η συνάντηση
Σώμα μου, με όνομα - επίθετο, τώρα πουρός αριθμός.
 
 
Kostis nil – Παγωμένος Δεκέμβρης – Δεκέμβριος 2020
 

Ακυβέρνητη πολιτεία

Το ρόδο της Οδύσσειας πλεγμένο με νόστο
Άνθη θλιμμένα, στη θαλάσσιά τους, σιγή.
Θαλάσσιο ρόδο που σαν νερό η αφήγηση του,
Στον μεγάλο τρεμάμενο δρόμο, της πίστης.              
 
Με κουπί, κάτω απ’ τα φτερά, η λατρείας μου
Με την μπρούτζινη αιχμή πάνω, του ήλιου.  
Και πάνω απ’ όλα, άμοιρων όψη - συντρόφων
Πού, λάφυρο - λάφυρο, σπασμένα φτερά τους.
 
Απ’ τα κύματα κρέμεται, η ταραγμένη ψυχή
Οδυσσέας του μέλλοντος στο μεσιανό κατάρτι.
Και μέσα απ’ σκοινιά, το πέλαγος μεταβάλει,
Λυσσομανά το άτι: νόστος και ματωμένος έρως.
 
Άπειρος μόχθος, η πολυπόθητη Ιθάκη
Αχνοφέγγει πάνω σε πάπυρους η διαδρομή.
Μου είπαν είναι δρόμος, όαση η Ιθάκη,
Απ’ τις θάλασσες, φευ, η εκούσια θάλασσα της.
 
Και λαβωμένο πουλί που πάνω του, μέρες
Κρατώντας αντί για δόρυ, παγωμένη την αγάπη του.
Σκορπάει κατά καιρούς, θύμηση και λιβάνι,
Όμηρος είναι, και λύπη, η ακυβέρνητη πολιτεία του!
 
Kostis nil – Ακυβέρνητη πολιτεία – Δεκέμβριος 2020
 
 
 
 
 
 

Εν ανθρώποις

 

Θε! Ο κύκλος που φέρνει το αιώνιο παρόν    
σ’ ένα σώμα μες τη γαλήνη της νυκτός,
γεννημένος κι απόψε,
απ’ τα ουρλιαχτά του πόνου, της παγωνιάς.
Αθώρητος σβώλος, στο κρυστάλλινο συμπαν!
 
Θε! Να γλιστρήσει ελόγου η απόκριση της μνήμης
οι απέριττες λέξεις που αναπλάθονται,
η γλώσσα της αμφιλύκης, του ονειροπολήματος,
Το σώμα μου: σώμα των λουλουδιών, σώμα σου!
 
Ω νόστε, νόστε του ταξιδιού!

Θάλασσα ολοφλόγινη!
Άγρυπνε φρουρέ και των αγγέλων κουστωδία,
θάλπος και ζεστασιά!
Άμοιρα και μοιρασμένα κομμάτια της ψυχής,
ολόγλυκη τρυφερότητα των ονείρων,
του έρωτα ομορφιά και κάλλος,
Εν ανθρώποις: σωθικά και κόρα ψωμιού!                
με την προσταχτική επίκληση του ονόματός σας.
Ο τόσο· πρόωρα εκδημήσας ποιητής, των ονείρων μας! 

 
Kostis nil - Εν ανθρώποις – Δεκέμβριος 2020
 

Ωδικά πτηνά

 

Η μνήμη ευνόησε με την μεγάλη κοιλιά της,
σταγόνα στο ωκεανό, ή χρυσάφι χυμένο στα κύματα!
Η μέρα αμετάκλητου θανάτου - 
Η μέρα με την επικείμενη τέφρα των οστών,
Η πανδαισία του μεσημεριού, χάρισμα --
πουλιά, πουλιά λουσμένα στα δάκρυά τους!
Ορχήστρες άλλων, ωδικών πτηνών,
σαν τελευταία στιγμή μιας πολύβουης γιορτής, 
δεμένη με τον υπέροχο θάνατό της!

Η μάσκα είναι το πραγματικό πρόσωπο των πραγμάτων,
Μάσκες αποκαλύπτουν την μαγεία της τέχνης.
Τα πρόσωπα αποκρύβονται,
Τα πουλιά ανασκαλεύουν,
ύδωρ και γη, πυρ και αέρας στην ακτογραμμή!
Το ποίημα πελιδνό, κομμάτι!
Το ποίημα μυροφόρο!
Μια μουσική αποζητά τον ανεκπλήρωτο έρωτά της,
με τρούλους, δωμάτια σπιτιών, κρεμαστούς κήπους μιας Βαβυλώνας!
Η ψευδαίσθηση μπλεγμένη στην μοναξιά της,
ένας υπαινιγμός, στη σφοδρή τη θύελλα!
Άκοπα και φθηνά, πλούσια και λαμπερά τα φορέματά της.
 
Kostis nil – Ωδικά πτηνά – Δεκέμβριος 2020
 

Ορφανή νύχτα

 

Ανάμεσα στους στίχους: γαλήνη αμετάκλητη
βήματα σημειωτόν μιας ορφανής νύχτας
μαγική ερημιά: ύμνος ως ρόγχος
απόλυτο σκοτάδι ή φευ, αποκάλυψης.
 
Το κύμα ελεφάντινο, μόνο του διασχίζει
στο φλοίσβο που φωτίζεται, απ’ άστρα
απ’ μια ακαθόριστη ορμή κυλάει η λάμψη
της νύχτα το δάκρυ, γλυκά αναμένοντας.
 
Απ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, μηδέ φως
όσο οι προτροπές της καρδιάς
μες τη δύνη, τάχατις, τυχαία συνάντηση
μια απλή αντιμετάθεση, βουβή σαν στόμα.
 
Διάφανες σπείρες, των ωδών, καθρέπτες
ως αναδεύονται μετάλλινες θάλασσες,
ξεριζώνουν κατάρτια, πλουμιά του καραβιού,
του ασίγαστου πελάγους, στήθος πάλλει.
 
Μοναχικό ρόδο: πρόσωπο μου, το ροδαλό
στη άσκεπη νύχτα, απόμειναν δειλινά
παρηγοριά μιας μελωδίας, που ένας τόνος
πετράδια ολόγυρα, γυμνά στο λαιμού σου.
 
Αίμα μου, καράβι: μακριά ετούτο το τραγούδι
μακριά, σαν φορτωμένο από χρυσό
το πέρασμα μιας νύχτας, στον ωκεανό
του σαλεμένου μυαλού, ορθάνοιχτα τα μάτια.
 
Kostis nil – Ορφανή νύχτα – Δεκέμβριος 2020
 
 

Αντιχάρισμα

 

Ένα πουλί - ιδέστε ψηλά, όσο ψηλά πετά
τα φτερά του βαραίνουν από σιωπή,
τους σπόρους κουβαλάει, αντιχάρισμα
στην εύμορφη λαγκαδιά που καρτερεί.
 
Κουβαλάει φτερά, βαριά τα φτερά του
στην εύμορφη βασιλείας της αφθονίας,
κι οι σπόροι απ’ μια παράφραση
τ’ αγέρα αντιχάρισμα, στη κατοικία του.
 
Τα φτερά των πουλιών τριζοβολούν
η αυλαία, των ματιών τους, να υμνεί
βουτιά και δέος, σε μια νέα βουτιά
ξετρυπώνουν σαν αγγίζουν τη γόνιμη γη.
 
Έτσι ησύχασε το πέταγμα του - πέταγμα
στη εύμορφης κοιλάδα της αφθονίας,
απ’ μια κριτική παράφραση του αγέρα,
μ’ άγγιγμα μια πληγής, π’ αιμορραγεί.
 
Όσο μια θάλασσα, στενάζει στα λευκά της
σκόρπια στο σώμα των κειμένων,
τα φτερά  μου, χαμένη γαλήνη της νύχτας
που ήχοι απ’ κύματα, αγγέλων, ξεψυχούν.
 
Μα είναι χορός, βήματα - μια υπόκλιση
ύστατοι ήχοι το θρόισμα των κυμάτων,
κοπάδι πουλιά: κατάλευκα τα λαιμά τους
κουβαλάνε τυφλά, την ψυχή, των φτερών μου.
 
Kostis nil – Αντιχάρισμα – Δεκέμβριος 2020

Ένα τυχαίο παραμύθι

 

Ονειρεύτηκα ένα παραμύθι που η θύμηση του, κυλάει αιώνια
Στη νοσηρή  μέρα των βουνών αποκρύβεται,
Κι απ’ τις κορφές των πολύφημων δέντρων - έσταζε ρετσίνι
Και ένας ουρανός που όταν έβρεχε, δικές μου προφάσεις.
 
Στις λαστιχένιες γαλότσες, ενός νεαρού φτωχόπαιδου
αποθησαύρισε, το θησαυρό του!
Σιγοψιθυρίζοντας και τραγουδώντας, τον κρυφό έρωτά του.
Στις καλύβες με ζώα, απ’ τρύπιες στέγες του μεσαίωνα,
Απ’ τις τρύπιες τσέπες, άγκρουστος έλεγε, χυνόταν χρυσός!
 
Το μολυβένιο ύφασμα: σάβανο, σκέπασε τη στέρφα γη,
Το τραμπολίνο τ’ ουρανού, παίζει τις πιο ασύμβατες μελωδίες
Η βροχή των φύλλων, με τα αποκιτρινισμένα σύνθετα της
Ο χρόνος αστροφωτισμένος, σε μια πικρή λωρίδα γης.
 
Και μια μουσική, για μια βροχή. Ω! τι υπέροχο παραμύθι.
Τι καλύβι, το προαιώνιο, που το χειμώνα στενάζει,
Ή σαν θεός μέσα του στέκει, η ελάχιστη φωτιά!
και σαν από, καπνό, οπτασίες: με τα πεινασμένα μάτια τους!
 
Με τη φωτιά μου, τα όνειρα - τα ολόγυμνα βουνά
τελείωνε το παραμύθι!
Ο πίνακας είναι του έρωτα, που σαν πουλί ψηλά στα κεραμίδια
Κι ο χρόνος, με νοσταλγία κυνηγά τις πιο άδηλες προκλήσεις. 

Kostis nil – Ένα τυχαίο παραμύθι – Δεκέμβριος 2020

 
 

Ντιέγκος, ζήτω!

 

Φφφφφτ! Με μια βουή απόσβησαν, οι φτωχικές αλάνες,
Μια εστεμμένη με πανιά, μια μπάλα αιωρείται
Μια πρώτη λέξη, γλυκόξινη, στη σέντρα καρφωμένη
Με μια κλωτσιά, σουτ, όσο ψηλά, το πόδι του Ντιέγκο.
 
Απ’ σβέρκο αργά, κατρακυλά η μπάλα
Στη πλάτη, στη φτέρνα, κι αντριπηδά στα στήθη,
Των Αργεντινών φευ βοή, σπάζει καρδιές,
Της Νάπολης τ’ ανήλια, σπάζουν, σαν σημαδεύει,
Της Αφρικής, άρτος στυφνός, χρυσά χαμογελά
Καραϊβικής, κουπί, πουλί - πλέει παραδεισένιο.
 
Ντιέγκο Λατινικής: στα γήπεδα η μπάλα αλλοφέρνει
Της Δύσης, Αμέρικα - Αμέρικα κακός ο φλάρος
Με τα λυμένα τα κορδόνια, οι φράχτες, οι κερκίδες,
Μια μπάλα χορεύει, στου Γερμανού το σπίτι,
Χορεύει, σε σπίτι, όσο και πάντα παγερό,
Μια μπάλα ανάμεσα, στραβώνει, ξεστραβώνει,
Κι Άγγλος πουρός, ψάχνεται, χάνεται, κατατρύχει.
 
Ντιέγκο, μιας αγκαλιάς, κι άρτος γλυκός πονεί
Καρδιάς φτωχόπαιδων, η πιο ζεστή αγκάλη
κι ας χέρι, πόδι, κεφαλή – σώμα, το νηστικό
σ’ αλάνες τρελός χορός, ή τρέμουν, χίλια δοκάρια
μια  ζωγραφιά Θεού ευνόησε, με χέρι και πάλι Φφφφφτ…!
 
Ντιέγκος, μες σε γαλέρες και σε τάγκο,
μες απ’ τους γυάλινους καπνούς, πεντάφυλλων Αβάνας
μες στην κραιπάλη και μιας μπάλας, μαδούν τα μανιφέστα,
μες απ’ τα ράσα του Πάπα, που φούσκο αέρα σείουν
και κατασκότεινα στενά, της Νάπολης η πίκλα,
και στο μπαλκόνι, εναργέστατο, φιγούρα, μπουρ ο Κάστρο.
 
Ξεφούσκωσαν της γης παράθυρα, κι αλάνες
το έδαφος ξερό σέρνει, και τα χαλίκια ξυραφίζουν,
στο γόνα μπάλα ανθεί, και στο κεφάλι αέρας πνέει
παιγνίδι, πάνω και κάτω, μια κεφαλιά στα ύψη…
Και μια βολίδα, Φφφφφφτ… κολλά στα τρύπια δίχτυα,
Και σαν χορός στα πέταλα, ξεσκίζονται τα δίχτυα,
και μια κερκίδα όπου γης, της γης οι κολασμένοι,
μοιάζει, κλωτσάει τα αχαμνά, βαρβάρων τα βαρίδια!
 
Ντιέγκιο: ακούγεται φωνή, και τραγουδεί θλιμμένα
Πάσα και φάλτσα, ορφανή για μια στροφή, σ’ αλάνα
Θε, να λακτίσει ο θεός!
ή πάλι το δέκα το καλό, ξυπόλητο στη πλάτη!
Κι όσο γυρνάει σε φτωχές του καρουζέλ, φαβέλες,
Και με ένα γκολ, Ντιέγκος, κώλοι να σφίξουν… και τέρμα,!
και πάντα γεια, και πάντα όλα…και άντε γειά κουφάλες!
Ντιέγκος, ζήτω!
 
Kostis nil - Ντιέγκος, ζήτω! - Δεκέμβριος 2020
 
 

 

Οι ψίθυροι των γλωσσών

 

Οι ψίθυροι των γλωσσών επιπλέουν, σάμπως σε λίμνη
ηχοβολίδες ταξιδεύουν στο ξηραφένιο ξημέρωμα!  
Μια βάρκα χτυπάει ανάποδα το κουπί της, μες στο νερό --      
Τα λεξικά της μουσικής, τρέμοντας στην ολόγυμνη φιλύρα,        
Άλλες κροτάξεις στα ριζά των βουνών, κατακρημνίζονται!
 
Όλες οι κατακτήσεις της γλώσσας, στο κελάηδημα τους!
Πριν της αγάπης, συστήσουν τον επίσημο έρωτα --        
και πάνω από αόρατα τέλια, σαν πέλαγος ξιφουλκήσουν!            
Στο λαρύγγι έφερε το κελάρυσμα ένα πουλί, που μόλις       
:- με τα γυρίσματα της φωνής έντυσε τις ηλιόχρωμες μέρες,
Μόλις σε κάποιο κλαδί, έδεσε ο άφθαστος καρπός του!
 
Πήρε χρόνο και χάδι το κελάηδημα των γλωσσών --
Με γλώσσες βουρκωμένες που πότισαν την άνυδρη γη!
Με γλώσσες εν πολλοίς φοβισμένες για κάθε πνιγμό!
Με γλώσσα μοναδική, που καυχιέται τον παράφορο έρωτά της!
Με γλώσσα μοναδική, που καταριέται τον επίσημο θάνατό της! 

Μου μίλησες μια, και μοναδική φορά,-  μέσα απ’ το αίνιγμά σου!
Απ’ μέσα μου απόφρασσα τη σπουδή του έντρομου σκλάβου!
 
Kostis nil – Οι ψίθυροι των γλωσσών – Νοέμβριος 2020
 
 

Το κορμί της Ηρωδιάς

 

Τα όνειρα της πόλης μου· αιωρούνται μυστηριωδώς,
λένε πως ταξιδεύουν και για μέρες, στον ουρανό --
Πλάνα ή γλαύκα: επαφίονται πάνω στο ιερό βράχο της Ακρόπολης,
Θε, να ’ναι πέτρες, ή - διάφανο πνεύμα που απαγγέλει;
 
Οι λέξεις είναι το μοναχικό μου δώρο,- σαν άλλο όνειρο
στα κακόφημα δρομάκια κτυπάει κρυφά το έρμα τους.
Ω Αθηνά, Θεά της αιώνιας πόλης!
νηστική κι ανυπέρβλητη στην αιώνια λάμψη σου.
 
Εκεί στους κακόφημους δρόμου, ασπίδα και δόρυ
Η καταχνιά, που παντελώς κατατρώει τα οσμία --
μάρμαρα τα λευκά σου, πληγέντα, κατρακυλούν,
καμπύλες και ηδονές, πίσω απ' ημίφωτα αποκρύβονται!
Καθώς τα βράδια βοούν, ανυπέρβλητα και σκοτεινά.
 
Σχέσεις που πιάνονται στον ιστό της αράχνης
Ή απ’ τους κρίκους των ανάλαφρων σωμάτων!
Έπεσαν απ’ μάτια του θεού --
μια πού, άπλαστων: στα βουρκωμένα νερά κολυπνούν!
Καθώς κρυφά το κορμί της Ηρωδιάς· καίγεται κι αυτό το βράδυ.
 
Kostis nil – Το κορμί της Ηρωδειάς – Νοέμβριος 2020
 

Όπερα

 

Ο κόμπος στο μαντίλι σαν ένα παραμύθι
Λύνεται σαν το παίρνει το πλατύ ποτάμι.
Μια ζωγραφιά επινοήθηκε, πάλλει το φως!
Άπαξ η αλληγορική ερμηνεία του κόσμου.
Το κείμενο με τις τέσσερις συμπτώσεις
Τον θάνατο του κόσμου απ’ ένα υπέροχο υπαινιγμό!
 
Θα ήθελα να παραθέσω την περιπλάνηση μου,
την ευτυχία να έχεις το τόνο της φωνής,
Η ευτυχία αυτό που έχεις, κοίλο κρύσταλλο,
σκισμένες σελίδες ενός άσημου συγγραφέα --
σκιές απ’ τα δάχτυλά που ο θάνατος παρευρίσκεται.
 
Στην ορατή όψη τα δάχτυλα παίζει!
Τα δαχτυλίδια!
Το πλάσμα στα παραχαραγμένα χαρτονομίσματα!
Πάλλει το φως, πάλλει το σκοτάδι, άνεμος πτυχώνει!
τα πανιά σκισμένα και τα κομμάτια των μύθων στα παλιά καρνάγια.
Δεν εξέλειπαν οι γλώσσες αφ’ ότου: 
των ανέμων, των κυμάτων και των ονείρων!
Το βιβλίο αυτό επινοήθηκε, για ότι συμβεί στο μέλλον --
ανοιχτό σαν τάφος και δάκρυα έξω απ’ το λιμάνι!
 
Kostis nil – Όπερα – Οκτώβριος 2020

Το ταξίδι του μικρού Αχιλλέα

 *στο μικρό Αχιλλέα

Το ταξίδι τ’ Αχιλλέας: με κουπιά και σαγήνη,                 
καμαρώνει πάνω απ’ χρώματα --
Έφτιαξε ένα συννεφάκι κι ένα φεγγαράκι,
μια βαρκούλα που στα γάργαρα νερά,              
ένα γράμμα στο κατόπι:          
Δυο βιολέτες: μωβ και άσπρο --                          
Με την άπειρη λάμψη, πορφυρή των ματιών του!
 
Οι βιολέτες συνοδεύουν το ταξίδι!      
Τα κύματα που άθελά τους,- μια ζήλεια.                  
Σκούροι όγκοι των τειχών, απαίσιοι --
κι η θάλασσα ξανά έγινε βουνό,
Κι έπειτα ριγώντας ο τόπος,- χαλί και κάμπος.
 
Το πράσινο φως, σ’ απίστευτους ρόμβους,
Παιγνίδι πάνω στο τραπέζι του πλοίου.
Αγεφύρωτα νερά, τάχατις μαρτυρούν --
Ακούγεται ένα κλάμα, που τόσο μακριά!
 
Τόσο μακριά και τόσο κοντά, μια ζάλη,
ένα καρφί στο μάτι, τ’ άγριου βορά!
Το ελάχιστο και μέγιστο των ονείρων!
σαν δύο καθρέπτες που οδοιπορούν --
Πρόσωπο, με πρόσωπο,- σφίγγουν τα χείλη.
 
Σπαθί και θηκάρι, το σπαθί τ’ Αχιλλέα!
που τώρα χρυσός σελιδοδείχτης,                                  
Σαν η πρώτη μέρα, με χίλιους κτύπους!   
Χρυσοί χτύποι της καρδιάς --
Σελίδες άνωθεν των αστεριών,- διαγράφουν        
Ήρεμα κοιμάται στην αγκάλη της μάνας,
που ένα όνειρο δεν φτάνει --
Πέλαγος της Αδριατικής, απ’ την άλλη,- βράζει!
 
Τα σπαθιά και πανοπλίες, συνοδεύουν
σε μια αγκάλη κι η θάλασσα αρναίει,
Το ταξίδι ακολούθως και η χοηφόρος --
προς το ξημέρωμα, τ’ αφανέρωτα βουνά.
Ώσπου άνοιξαν τα ματάκια του Αχιλλέα:
Κοίτα είπε: γλυκοχαράζει!
Ο Αχιλλέας, των παιδικών χρόνων!
Ο Αχιλλέας με την άβατη ματιά!
και την εύμορφη ψυχή των χαρισμάτων του!
 
Kostis nil - Το ταξίδι του Αχιλλέα - Οκτώμβριος 2020
 
 
 

Μεταλλικός καθρέπτης

 

Η σελήνη παραπέμπει στον εφήμερο χρόνο της,
αυτό το φυσητό γυαλί σαν υπέροχο χάδι!
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά ή μια βουτιά στα ουράνια --
Για μια βουτιά, βούτηξε στα γάργαρα νερά της θάλασσας.
 
Ήλιου - ήλιος, που μέσα απ’ ουρανόδρομους,-
Η χρυσή πένα αποτραβιέται στα θλιβερά απογεύματά της,
Χρόνου - χρόνος, κεντημένος στο πέτο των πουλιών!
Πουλιά διαβατάρικα, πέρα στη θολή οριζοντιογραμμή σβήνουν.
 
Το πανωφόρι μου και το καπέλο μου!
Κοιτάχτηκα στο μεταλλικό καθρέπτη της νύχτας.
Η σάρκα καίει, και τα απατηλά της δάχτυλα αιωρούνται --
Tην πένα μου δανείστηκα!
για μια ζωγραφιά, ανάμεσα στης νύχτας τις αγριοκερασιές!
Απίστευτες αγριομέλισσες φωλιάζουν!
Η επανάληψη της νυχτερινής φούγκας γέρνει,
Σώνεται σ’ άλλο γιαλό ο χρυσός.
 
Kostis nil – Μεταλλικός καθρέπτης – Σεπτέμβιος 2020

Για μια τσικουδιά στην Ελεύθερνα!

 

Έστωσαν από μορφή και περίσσια χάρη!
Απ’ τη σκόνη και έναν ήλιο πίσω απ’ τα βουνά,
Απ’ το σταφύλι που ρούφηξε το φως του Αυγούστου,
μερικές στιγμές, νήματα του αόρατου φάσματος.
Του ήλιου οι σταγόνες:
στα ποτηράκια ντοντίνια,- νέκταρ
απογέμισαν με ρακί!
Όταν βρέχει και τανάπαλι ένας ήλιος φωτίζει,
εναλλάσσεται ένα σεντόνι που ο νοτιάς χαιρετά!
Φθινόπωρο φευ, και το καζάνι στη πυρά --
Για μια τσικουδιά: στα χείλη του Υπερίωνα!
Η ετυμολογία των βοσκών, με το βουργιάλι στην καθέ!
Η γλώσσα που έδεσε: τσαμπιά με ρόγες, φουργιάρικα --
Συνεπαρσά  κλεμμένα έγγαλα!
περιπλάνηση μέχρι πάνω στου Μαύρου.
Με τη μυστηριακή και αόρατη διάπλαση:
ευλογία του ατμού στο καζάνι,
ευλογία της πρωτόρακης!
Μυσταγωγία της αρχέγονης φυλής, γύρω απ’ τη χόβολη!
 
Αχνίζει και χορεύει ο ατμός, και ρέει η φωτιά!
η κορφή του Ψηλορείτη, απεικονίζει της αιώνιες βουλές της!
Αισθάνομαι ένα πυρετό που με εβιά, ανακατεύει,
Χδέρνει με φωτιές το λαρύγγι!
Το βραχύ χρόνο μιας παρουσίας,- γένεσης!
τα Μετόχια μεσουρανούν!
Τα μυστικά περάσματα,- δρόμολες!
Νικολουδάκια, Τζανιδάκια, Τζιλίγκάκια, Τσικουδάκια, Ξεξάκια,
Πετρακάκια, Κατσαμάκια, Κανακάκια Δροσάκια, Μαρκαντωνάκια!
Άδηλος χρόνος με κατσίγαρο να ρέει, κάτω στις Κολιακές,
Τηγανίτες στη ζάχαρη, παραμύθι στο χρόνο: αλειμμένος με μέλι!
 
Kostis nil- Για μια τσικουδιά στην Ελεύθερνα - Σεπτέμβριος 2020

Το μαχαίρι

 

Με λαμπερά και νεκρά του,- τα μάτια
(πάνω στα ίδια μαχαίρια ταξίδευαν τα καράβια!)
στου δωματίου το φως, πού, φρέσκο --
Ο ήλιος κατ’ εξαίρεση βάδιζε στα τυφλά,
μέσα απ’ ένα παράθυρο, συνάντησε το σώμα --
Το σώμα με ησυχία, άγγιξε τον καθρέπτη του!
 
Όσο απόσβηναν οι περίλαμπρες αχτίνες,
και ουρανός πλησίαζε με προσήνεια.                             
Γαλάζια έλλειψη νερού, έφεραν οι παλάμες
Ένα γύρω σαν στάλες, κρέμονταν τα διαμάντια,
ψίθυροι αδημονούσαν πάνω απ’ τη θλίψη,
Σε μια νέα κοιλάδα, περίβρεχη απ’ αστέρια.
 
Ήταν άγγελος: φρουρούσε τους αγγέλους!
κάτω απ’ τη λάμψη που τώρα ταύροι.
Αρχέγονη χαρά της βροχής!
Σαν η βροχή της τελευταίας μέρας,                
πάνω απ’ το δέντρο το πολύκαρπο,
κι ένα κοράκι κατάμαυρο πάνω στο πτώμα!
 
Μοναχά τώρα, η στιγμή,- δαιμονισμένη!
αδιανόητη συνάθροιση στη γλαύκα ημέρα --
Στο γυμνό κορμί πού,- ανθοστόλιστη κοίτη
με λαμπερά και νεκρά του,- τα μάτια.
Απειροστό το σημάδι στη πληγή,- ανάβλυζε
Ξυράφιζε ο αγέρας, ξυράφισε το μαχαίρι!
 
Kostis nil - Το μαχαίρι - Σεπτέμβριος 2020
 

1.- Αντί προλόγου

 

:-  Ο μιμητικός ουρανός θε να αιμορραγήσει, και μια κουτσουνάρα απρόβλεπτη σε βροχή!
:-  Ο ήλιος στέκει χωρίς παράθυρα και πόρτες: όμως την κάθε μέρα, στην ώρα του συστήνεται!
:-  Ο Μινώταυρος χόρεψε ένα παράξενο χορό, πριν την άφατη σφαγή του!
:-  Τα τριάντα τάλαντα της προδοσίας· διέρρευσαν σε μήκη και πλάτη!
:-  Το τριανταφυλλένιο ξίφος πληγώνει και είναι το μοναδικό  αγκάθι του έρωτα!
:-  Από γύρω μας: δεν θα εκλείψουν· μνηστήρες, έκπαγλου καλλονής και μαλαχίας!
:-  Στο σώμα του τεχνολογικού κέντρου αποτυπώνεται ο χαμένος χρόνος της φύσης!
:-  Ο ήλιος βυθίζετε κρυφά σαν μέλι: στα σπλάχνα της κάθε φτωχικής γειτονιάς!
:-  Ο Δον Κιχώτης βρίσκεται αιώνες πάνω στη σκηνή και συνεχίζει να ξιφουλκεί!
:-  Η Αφροδίτη της Μήλου: αιωρείται θεά· μορφή και χαμόγελο με χρόνο εσωστρεφή!
:-  Κάτω απ’ το θάμπος του βρωμερού ήλιου: έγιναν τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα!
:-  Είσαι αγαπημένη, - πια - των ονείρων γυναίκα, σε ουρανό και γη, μέταλλο,- άυλο!
    

     Kostis nil – Αντί προλόγου – Σεπτέμβριος 2020 
 

Ανεμοθύελλα

 Ένα σημάδι ακολούθησα,- ήταν έρημος
Ένα σημάδι που,- η ανεμοθύελλα, νοούσε!            
Ένα σημάδι: σε μακρινή έρημη όαση.
Τα μάτια μου είδαν, εννόησαν:                    
Του λόγου, ο λόγος δεν είχε εξημερωθεί,    
Κι ορθόφτερα πετούσαν ένα γύρω --     
Μηχανές του ήλιου στην απόχη!       
Το κορμί εξυμνούσε το θεό, τον ερημόφωτο!
 
Απλώχερα περπάτησα, στις έρημες γειτονιές
Εκεί που,- οι πιο πιστοί φίλοι παρανόησαν!
Κρατούσαν κοιονόκρανα, ανα χείρας --
Και μια μουσική η πιο, στο σκοτάδι.
Τα βήματα εκείνα της ερήμου,
Που ήλιος νοσταλγούσε, με χαρά να κάψει!
Κάτι που μόνο, οι ήχοι της καρδιάς --
Εκείνη η μουσική σκληρά, δολοφονούσε!
 
Και έμεινε μόνο άγγελος, για να προσεύχομαι!
Σαν εκείνη την φτερούγα πριν κάψει,
Κι η μνήμη, απ’ τη σκόνη, την ανεμοθύελλα --
Στη γέννα μου αναπέμπει: όταν λαγοκοιμάμαι.
Μα η μουσική που σαν λοστός στο στέρνο!
Πάνω σε λαμαρίνες, αφόρητα μιας σάρκας!
Όταν ξεφεύγω και μια πορεία διάθλασης,
Ενός ήλιου απ’ τις δώδεκα, παραμιλάει --
Παραμιλάει δίπλα μου, κι εγώ υπακούοντας.
 
Το όνομά σου, μέσα στην άμμο, ασυγχώρητα!
Ήταν έρημος, είναι έρημος με φίδια!
Σε δευτερόλεπτα, εισακούστει η διαφήμιση,
Όνειρα, πακέτα, ντελίβερι, ον κάμερα!
Άναψα ένα τσιγάρο, και από βδέλλα ρούφηξα!
Η αγάπη είπα: είναι μοναδική,- η αγάπη!
Που μέσα απ’ καπνούς, χρυσόλαμπό μου!
Τα ονειρεμένα δάχτυλα, χρυσός να τα φιλάει!
Να ’ναι ο έρωτας, που μοίρες πρόσω --
Μια θάλασσα με πανιά ολόβρεχτα μου χαρίζει,
  
Από τότε ολόβρεχτα, πέρασαν τον κίτρινο κάμπο!
Και στην πρώτη: στάχια να κινούν την περιέργεια μου,
Το ξύπνημα απ’ των πουλιών τ’ αναρήχημα,
Τα τέρατα που είχαν δέσει, οχτώ,- την εμιλιά μου!
Κι είδα τη θάλασσα, με πανιά ολόβρεχτα --
Εκείνα που θα μου χάριζαν,- τη θεία χάρη,
Της αγάπης: που τα βήματα, σαν όνειρο λικνούν!
Σε κείνη την έρημο: όνειρο αφόρητο η ανεμοθύελλα!
  
Kostis nil - Ανεμοθύελλα - Σεπτέμβριος 2020