Ένα τυχαίο παραμύθι

 

Ονειρεύτηκα ένα παραμύθι που η θύμηση του, κυλάει αιώνια
Στη νοσηρή  μέρα των βουνών αποκρύβεται,
Κι απ’ τις κορφές των πολύφημων δέντρων - έσταζε ρετσίνι
Και ένας ουρανός που όταν έβρεχε, δικές μου προφάσεις.
 
Στις λαστιχένιες γαλότσες, ενός νεαρού φτωχόπαιδου
αποθησαύρισε, το θησαυρό του!
Σιγοψιθυρίζοντας και τραγουδώντας, τον κρυφό έρωτά του.
Στις καλύβες με ζώα, απ’ τρύπιες στέγες του μεσαίωνα,
Απ’ τις τρύπιες τσέπες, άγκρουστος έλεγε, χυνόταν χρυσός!
 
Το μολυβένιο ύφασμα: σάβανο, σκέπασε τη στέρφα γη,
Το τραμπολίνο τ’ ουρανού, παίζει τις πιο ασύμβατες μελωδίες
Η βροχή των φύλλων, με τα αποκιτρινισμένα σύνθετα της
Ο χρόνος αστροφωτισμένος, σε μια πικρή λωρίδα γης.
 
Και μια μουσική, για μια βροχή. Ω! τι υπέροχο παραμύθι.
Τι καλύβι, το προαιώνιο, που το χειμώνα στενάζει,
Ή σαν θεός μέσα του στέκει, η ελάχιστη φωτιά!
και σαν από, καπνό, οπτασίες: με τα πεινασμένα μάτια τους!
 
Με τη φωτιά μου, τα όνειρα - τα ολόγυμνα βουνά
τελείωνε το παραμύθι!
Ο πίνακας είναι του έρωτα, που σαν πουλί ψηλά στα κεραμίδια
Κι ο χρόνος, με νοσταλγία κυνηγά τις πιο άδηλες προκλήσεις. 

Kostis nil – Ένα τυχαίο παραμύθι – Δεκέμβριος 2020