Έρωτα, ερίβουσα βάθη

 

Είμαι άγρυπνος, μα δεν είμαι των αγγέλων!
Ούτε περιβολή υπέρλαμπρη φορώ, για να φυλάω
Λευκά φτερά δεν είχα, ούτε χαρτί αμάραντο
Κι ανάμεσα στις φυλλωσιές, κάτι αόρατο στο χρόνο.
 
Έμοιαζε να 'ναι άγρυπνο μάτι, νέου θεού το μάτι                      
Η νύξη π’ άγρια, των εντοσθιών μου, να το κεντά
Αλλόκοτη μα φλογερή, φορές, όψιμου έρωτά μου!
Σαν μονοπάτι είναι κήπου, σαν σύγνεφο των ρόδων,
 
Σαν τσιρλιρίσματα πουλιών που όλα αυτά ορίζουν --
Ανάδυε μέσα, η άφραστη μορφή του έρωτά μου
Τραγούδι πια αγνώριστο στο πρόσωπό της,                       
Το πρόσωπο της, την κάθε μέρα φευ να τραγουδούσα!
 
Είναι η άβυσσος εμπρός, παράφραση ηδονικών στιγμών
Πάνω σε πλέξεις στίχων μου, που δίνουν νόα
Την μια κουπί ενός έρωτα, την άλλη λουλούδι, δάκρυ
Από σύρμα τ’ απλωτού, μιας γειτονιάς π’ απλώνει.                                                                                   
 
Που στο καθάριο τ’ ουρανού, σταγόνα ξετρελαίνει
Και κάπου τσίμπημα, των σταφυλιών, απ’ πουλιά
Μου δίνουν χάρη, αλλοτινή στον θάνατό μου
Σαν αναπνέω αλίμονο, ύστατη του έρωτα τη φλόγα.
 
Που μια στιγμή, για λίγο, μικρό ποτάμι ξεγλιστράει
Ο μακρύβουλος είναι, μέχρι την θάλασσα σαν φτάνει
Ο εαυτός μου που νόμιζα ή πάλι, ερίβουσα βάθη!
Μιας θάλασσας του έρωτα, γοργόφτερης στο θάνατό της.
 
Kostis nil - Έρωτα, ερίβουσα βάθη - Δεκέμβριος 2020