Οι ψίθυροι των γλωσσών

 

Οι ψίθυροι των γλωσσών επιπλέουν, σάμπως σε λίμνη
ηχοβολίδες ταξιδεύουν στο ξηραφένιο ξημέρωμα!  
Μια βάρκα χτυπάει ανάποδα το κουπί της, μες στο νερό --      
Τα λεξικά της μουσικής, τρέμοντας στην ολόγυμνη φιλύρα,        
Άλλες κροτάξεις στα ριζά των βουνών, κατακρημνίζονται!
 
Όλες οι κατακτήσεις της γλώσσας, στο κελάηδημα τους!
Πριν της αγάπης, συστήσουν τον επίσημο έρωτα --        
και πάνω από αόρατα τέλια, σαν πέλαγος ξιφουλκήσουν!            
Στο λαρύγγι έφερε το κελάρυσμα ένα πουλί, που μόλις       
:- με τα γυρίσματα της φωνής έντυσε τις ηλιόχρωμες μέρες,
Μόλις σε κάποιο κλαδί, έδεσε ο άφθαστος καρπός του!
 
Πήρε χρόνο και χάδι το κελάηδημα των γλωσσών --
Με γλώσσες βουρκωμένες που πότισαν την άνυδρη γη!
Με γλώσσες εν πολλοίς φοβισμένες για κάθε πνιγμό!
Με γλώσσα μοναδική, που καυχιέται τον παράφορο έρωτά της!
Με γλώσσα μοναδική, που καταριέται τον επίσημο θάνατό της! 

Μου μίλησες μια, και μοναδική φορά,-  μέσα απ’ το αίνιγμά σου!
Απ’ μέσα μου απόφρασσα τη σπουδή του έντρομου σκλάβου!
 
Kostis nil – Οι ψίθυροι των γλωσσών – Νοέμβριος 2020
 
 

Το κορμί της Ηρωδιάς

 

Τα όνειρα της πόλης μου· αιωρούνται μυστηριωδώς,
λένε πως ταξιδεύουν και για μέρες, στον ουρανό --
Πλάνα ή γλαύκα: επαφίονται πάνω στο ιερό βράχο της Ακρόπολης,
Θε, να ’ναι πέτρες, ή - διάφανο πνεύμα που απαγγέλει;
 
Οι λέξεις είναι το μοναχικό μου δώρο,- σαν άλλο όνειρο
στα κακόφημα δρομάκια κτυπάει κρυφά το έρμα τους.
Ω Αθηνά, Θεά της αιώνιας πόλης!
νηστική κι ανυπέρβλητη στην αιώνια λάμψη σου.
 
Εκεί στους κακόφημους δρόμου, ασπίδα και δόρυ
Η καταχνιά, που παντελώς κατατρώει τα οσμία --
μάρμαρα τα λευκά σου, πληγέντα, κατρακυλούν,
καμπύλες και ηδονές, πίσω απ' ημίφωτα αποκρύβονται!
Καθώς τα βράδια βοούν, ανυπέρβλητα και σκοτεινά.
 
Σχέσεις που πιάνονται στον ιστό της αράχνης
Ή απ’ τους κρίκους των ανάλαφρων σωμάτων!
Έπεσαν απ’ μάτια του θεού --
μια πού, άπλαστων: στα βουρκωμένα νερά κολυπνούν!
Καθώς κρυφά το κορμί της Ηρωδιάς· καίγεται κι αυτό το βράδυ.
 
Kostis nil – Το κορμί της Ηρωδειάς – Νοέμβριος 2020