Το κορμί της Ηρωδιάς

 

Τα όνειρα της πόλης μου· αιωρούνται μυστηριωδώς,
λένε πως ταξιδεύουν και για μέρες, στον ουρανό --
Πλάνα ή γλαύκα: επαφίονται πάνω στο ιερό βράχο της Ακρόπολης,
Θε, να ’ναι πέτρες, ή - διάφανο πνεύμα που απαγγέλει;
 
Οι λέξεις είναι το μοναχικό μου δώρο,- σαν άλλο όνειρο
στα κακόφημα δρομάκια κτυπάει κρυφά το έρμα τους.
Ω Αθηνά, Θεά της αιώνιας πόλης!
νηστική κι ανυπέρβλητη στην αιώνια λάμψη σου.
 
Εκεί στους κακόφημους δρόμου, ασπίδα και δόρυ
Η καταχνιά, που παντελώς κατατρώει τα οσμία --
μάρμαρα τα λευκά σου, πληγέντα, κατρακυλούν,
καμπύλες και ηδονές, πίσω απ' ημίφωτα αποκρύβονται!
Καθώς τα βράδια βοούν, ανυπέρβλητα και σκοτεινά.
 
Σχέσεις που πιάνονται στον ιστό της αράχνης
Ή απ’ τους κρίκους των ανάλαφρων σωμάτων!
Έπεσαν απ’ μάτια του θεού --
μια πού, άπλαστων: στα βουρκωμένα νερά κολυπνούν!
Καθώς κρυφά το κορμί της Ηρωδιάς· καίγεται κι αυτό το βράδυ.
 
Kostis nil – Το κορμί της Ηρωδειάς – Νοέμβριος 2020