30 Μαΐου 2019

Η ζαριά του μάγου


Ο μιμητικός ουρανός, θε, να αιμορραγήσει
και μια κουτσουνάρα απρόβλεπτη σε βροχή
μαύρη μαγεία Ουράνιε, μάγε της φυλής μου
κάνε την τομή στον πήχη κι αίμα να τρέξει
κι όσο η βροχή των απομακρυσμένων πραγμάτων
της τροφής και του γέλιου
στο θυελλώδες χορό για να ’ρθουν οι Βίσονες

ακολουθώ τους ερυθρόδερμους της Νεμπράσκα
τους μάγους της κεντρικής Αυστραλίας
την απόδειξη του Μπόρχες
για την κατάρρευση των αντιφάσεων της αιτιότητας

και να ’μαι στην επιστέγαση ή στον εφιάλτη
στο θαύμα του κόσμου ή της επικίνδυνης αρμονίας
στον πνιγμό μου σε μια κουταλιά νερό
μετρώντας και ξανά μετρώντας τα πεντόβολα μου

ξένος πια, οι λέξεις για τους μεγάλους έρωτες
στο έλεος, εξυμνείς την μακάβρια μακαριότητα
παρθένα με το κρυφό σου λουλούδι, φωτοσέληνη
πλεκτάνη στο έργο σου, δαίμονες και γοητεία
αυτή η ζαριά του μάγου, κρύβει στον κόρφο της ζαφείρια

Kostis nil – Η ζαριά του μάγου – Μάιος 2019


27 Μαΐου 2019

Ανεμόδετο βιβλίο

*στον Τίτο Πατρίκιο, Ποιητή


Σ' ένα δρόμο είναι όλα τα καλούδια του θεού, τη μια τραγουδούν
Σ’ άλλο δρόμο ανεμόδετο βιβλίο, με όλα τα βιβλία, βιβλίο συμβόλων
Κλειστό ή ανοιχτό, σαν ένα παραθύρι που χάσκει στο πέλαγος
Οι ήχοι των κυμάτων είναι πατημασιές που, το βιβλίο των βιβλίων εξυμνεί
Είναι ο άνθρωπος που τόλμησε με δέος κι έγινε χρυσόσκονη
Που μόνο το βιβλίο των βιβλίων περικλείει με μοναδική γραφή

Καταγράφτηκε ως· θύμισε μου την τυχαία σελίδα
Την εποχή, τις άπειρες χρονολογίες γεννήσεων σου
Την πίστη και το καρτερικό, το α - στερητικό, το α - λυρικό
σύμβολα που αλωνίζουν
Κέλυφος εκείνου του σαλίγκαρου με τις κεραίες, λεπτές των ματιών
προβολές στο τοπίο
περιεχόμενα των ενόντων που φυλάγονται με ευλάβεια
γράμματα που δεν συναντήθηκαν
υποψήφιο γράμμα Α, πού κεφαλαίο, σύμβολο της μοναδικής Αρχής
υποψήφιο γράμμα Β ονόματι, σε περιφορά, σκαλιστό είναι τ’ όνομα σου
κατατροπώθηκε απ’ τις προσευχές, βουτσές
εντέχνως απ’ τον επίγειο πλούτο
που, τ’ ανεμόδετο βιβλίο περικλείει μέσα του, με τρόμο και σοφία

Kostis nil – Ανεμόδετο βιβλίο – Μάιος 2019


24 Μαΐου 2019

Παλιό κρασί

*Κεφαλληνίας 36, Αιγάλεω

ασπρόμαυρα φώτα· τελευταία πετάνε πάνω απ’ το χιόνι
άπληστα πλημμυρίζουν
με την μνήμη στη λαϊκή γειτονιά πορεύεται εκείνη η αλέα
τα νερά των θορύβων σε κίνηση
φλας αναβοσβήνουν και φάτσες από επουράνιο φωτογράφο
η ψυχή είναι που ζωγραφίζει, που σώνεται
συνήθως πεθαίνει
σκέφτεται ν’ αποχαιρετήσει το λιτό δωμάτιο, το φως που βυθίζει
τους ήχους π' απρόσμενα ψιθυρίζουν
την εικόνα απ' το αριστοκρατικό σερ βαν
τις φωτογραφίες βουτηγμένες σε παλιό κρασί

όλα τα χαμόγελα είναι μαζεμένα στην ακτή της Ριβιέρα
άνευ απωλειών
κάθονται γύρω απ’ το μεγάλο τραπέζι, 
παλαιάς κοπής μ' έξη καρέκλες
κουτάλια και πιρούνια στην πρώτη, 
παλιά σκεύη σε πρόζα 
φαωμένα βήματα· που πάνε κι έρχονται πάνω απ' τα βυζαντινά πλακάκια

Kostis nil – Παλιό κρασί – Μάιος 2019


21 Μαΐου 2019

Αγία των δρόμων


Γωνιά τη γωνιά, των δρόμων, σαν αγία που τραγουδεί
Παράσταση με φωνές, φόντο, κορίτσια του δρόμου  
Ροδαλό αυτό τ’ απόγευμα, με τη στέκα στα μαλλιά
Που μόνο οχλοβοή, μια βροχή, κατακλύζει την πόλη μου

Χαϊδεύοντας τα μαλλιά, ο ουρανός με το νόμισμά του
Τα δύο αγόρια κατηφορίζουν τον κακόφημο δρόμο, μετρώντας
Το στρώμα τους πεταμένο σε μια άκρη, αλαφρύ σαν μπαλόνι
Τα όνειρα είναι πουλιά π’ ανοίγουν και κλείνουν, πετάνε

Τα όνειρα τραγουδούν κι η αγία του δρόμου τραγουδεί
Αυτό είναι τ’ απόγευμα π’ αργοσαλεύει
Μούχρωμα, σκιές και νερά
Είναι λευκός ο χιτώνας, που η νύχτα άπλυτη ξεσκίζει 
Είναι Μεσσίας εν κύκνω, που απ' τα φώτα του θα κρεμαστεί 

Είναι φώτα φτωχά, χαμηλά
Είναι μαχαίρι από μέσα που σφάζει, την αγία που τραγουδεί

Kostis nil – Αγία των δρόμων – Μάιος 2019


17 Μαΐου 2019

Του λαγού το τρεμοψύχι

*στο Γιάννη και τη Στέλλα


Μ’ ένα λήμμα, έχω πανιά (καταχώρηση): σηκώνω παντιέρα
Κι όσο μιλώ για τη θάλασσα, για τα κύματα
ή για το φως που κατακλύζει
Για τη στροφή τ’ ανέμου, τις πηγές, ή τις πληγές των ανθρώπων
Το κήτος τ’ άγριο τόσο ξεσκίζει, την άλλη εγείρει το στόμα κι όλα με μια χαμψιά

Σιγή στην αναχάραξη, σημάδια επί των τύπων
Άπνους η γραφή, άπνους η στοργή
Με δάνεια δοκιμάζεις φτερά, νεύρα
Τα χείλη μου χούφτα στ’ αλάτσι, μαραίνει το υπόλοιπο κορμί σου

Με βλέπω με σκέψεις, σ’ άπειρες σελίδες
Tριήρεις καίγονται ή αναποδογυρίζουν στη γαργαριστή θάλασσα
Ασύμβατα όλα, όλα του Θεού, μες στην κοιλιά του απαίσιου κήτους

Εξιστορώ τη φθορά της θάλασσας
Εξιστορώ τον άσημο ποιητή, πού διάσημος πέφτει σε παγίδα
Εξιστορώ την άλλη φωνή
Στο κάτω, κάτω της γραφής το χώμα που πατώ, προοίμιο εδαφίου
Λόγος, στον ξεχασμένο κόσμο
Τη μαγική αφήγηση στα παραμύθια της γιαγιάς μου
Των βοσκών το λαγγόνι 
Του λαγού το τρεμοψύχι 
Το σκώτι του, πού, όποιος τηγανιτό το φάει, θα ’χει αιώνια την αγωνία του

kostis nil  – Του λαγού το τρεμοψύχι – Μάιος 2019

13 Μαΐου 2019

Αίμα μηλείου φόνου


Εκείνη η εκδρομή παιδιών, μάθημα σε καταπράσινο λιβάδι
Ο Θεός κρυβόταν αθόρυβα όπως ένα κουνέλι που τρώει αμέριμνα το καρότο του
Κι απής η δύσις του ήλιου, των άστρων το σιγανό πρελούδιο
Κι απής οι σκιές χάθηκαν, αλλά  οι σκιές των ζώων πελώριες φαρμάκωναν
Περίπλους εν είδει Αινειάδας πάνω και κάτω, ων ουκ έστιν εξιστόρηση
Η γύρη των λουλουδιών εν κρυπτώ, οι  μέλισσες εν κρυπτώ κλπ
Των αποδέλοιπων ζώων, πτηνών, εντόμων, κλπ
μη εξαιρουμένων των υποθαλάσσιων κλπ

Εκλάμψεις δια μιας, διαμάχες που σιώπησαν
Σίγησαν άλλες, των παροικούντων
Ουρλιαχτά διαμήνυσαν τη συνέχεια
Όπου ο διάολος απ’ την κρυψώνα του πρόβαλε στην αυλή των θαυμάτων

Πριν το ξημέρωμα, πριν το αμυδρό φως, πριν το κύμα της θάλασσας
Χαρούμενα το πρωινό
Αυτή η μέρα, αυτή η γύρη κράτησε τα βάσανά της μυστικά στο σκοτάδι
Αυτή η νύχτα π’ έπνιξε στο αίμα, τις βουλές των ύμνων
Αυτή η νύχτα, το βαθύ σκοτάδι και τ’ απίστευτο πρωινό
Τα εκατομμύρια ζωύφια που κέρδισαν για μιας, μια μάχη
Ετέρα κρυψώνα υποδέχεται στο φως της μέρας το σωτήριο τέλος
Ετέρα νύχτα, αφήνει στο πόδι της την ημέρα να μετρήσει αίμα μηλείου φόνου
Εκείνη η εκδρομή παιδιών, χαρά Θεού, μάθημα σε καταπράσινο λιβάδι

Kostis nil – Αίμα μηλείου φόνου – Μάιος 2019


11 Μαΐου 2019

Ημέρα και νύχτα


Ημέρα λογικέψου, είμαι ένας εχθρός, καθόλου αόρατος
Αγαπώ τα πιο κοντινά πράγματα
Αυτά π’ αγαπώ, είναι που  βλέπω να φλέγονται

Νύκτα φαντάσου, είμαι ένα παραμύθι γεμάτο ήρωες
Κύμα μαλλιοτραβιέται στο γιγάντιο βράχο
Θόρυβος που κάνει να ξεφωνίζουν τα πουλιά

Ημέρα και νύκτα αναλογίσου, εγώ είμαι ο εχθρός
Πάνω στις γραμμές του παλιού τηλέγραφου 
Πάνω στις αόρατες γραμμές του νέου τρένου
Παλάμη, παλάμη, κυνηγημένος, κρύβομαι στο οχυρό μου

Kostis nil – Ημέρα και νύκτα – Χειμώνας 1983


10 Μαΐου 2019

Αλούγια, αλλούλια

*στη Γη της Παλαιστίνης

Αλούγια λένε την κληματαριά που βάπτισα
Αλούγια λένε τα σπίτια που πέσανε απ’ τις μπόμπες
που κάηκαν, που δε γνώρισα
Αλούγια λένε τους ανθρώπους που χτίσανε τα σπίτια
κάτω απ’ κρύο, κάτω απ’ τη γης τη σκοτωμένη, τον  ήλιο

Αλλούλια, αλλούλια
περπάτησα ξυπόλητος μέχρι τη νεκρά θάλασσα
Αλλούλια, αλλούλια
ξεριζωμένος απ’ την πένθιμη γη, τους παλιούς δρόμους
αλάργα, αλάργα, νεκρό πουλί

Άλλούλια, αλλούλια
πρόσωπα γκρεμισμένα, θρήνων τα σπίτια, αποκαΐδια

Kostis nil – Αλλούγια, αλλούλια – Μάρτιος 1983


9 Μαΐου 2019

Τα ρόδα του Σεπτέμβρη


Τα ρόδα του Σεπτέμβρη έμειναν να πέσουν
Το χέρι που τα ’κοψε, φυγάδες ορφάνεψε
Τα ’κοψες με το χέρι, κόκκινο φύλλο
Ευλογημένα άνθη, βελούδα τρυφερά
Περνώντας σαν αστραπή απ’ τον κήπο μου

Μόνο κάτι τηγανίζεται μπροστά στο θεό
Που ’ρθε χτυπώντας με κέφι το ντέφι του
Έτσι με χάρη βουίζει η χρυσόμυγα
Κι έκανε μια στροφή στα ρόδα του Σεπτέμβρη
Κι έπειτα σβου, έσβησε σαν αστραπή το βούισμα της

Kostis nil - Τα ρόδα του Σεπτέμβρη - Σεπτέμβριος 2018

7 Μαΐου 2019

Ήχος ξηρός, μαύρο κρασί


Σε βρεγμένα πανιά κάθεται ο γύφτος 
και παίζει το ντέφι του
Κοίτα, με λέει: μαζεύω παλιοσίδερα
Ξαναγυρνώ φορές σπίτι μου, 
ήχος ξηρός, μαύρο κρασί...

...Μόνο η βροχή και κάτω απ’ τον ήλιο, τέντα
Διασχίζω ορφανά βουνά, καμένες θάλασσες
Γυρνώ τα στενά, τις πόλεις, χωριά
Κι αγέρα ξερός αναπηδά στα ’στέρια
Κακόδετος μηχανεύω, βολοσέρνω απ’ άκρη...

Αυτή είναι η χώρα, μες στη καρότσα
Κάτω απ’ τις κουβέρτες κονσέρτο με ντέφια
Ξεπροβάλλουν μυξιάρικα, πρώτος ο Αρακλής
Μετάλλικα --
Κραυγές, σιδερικά, χρώμα που πίνουν τα μωρά.



kostis nil – Ήχος ξηρός, μαύρο κρασί – Μάιος 2019

5 Μαΐου 2019

ΠΟΤΑΜΙ


Ποτάμι της θάλασσας, ποτάμι τ’ ουρανού, του ήλιου
Έγινες έρμα, θυμίαμα ιστορίας
Ποτάμι πάνω από στάχτες, απλώνεις κόχες
Απλώνεις δίχτυα, βυζαίνεις δάχτυλα δράκου

Ποτάμι της σιωπής, μίλα με τα τραγούδια σου
Ποτάμι μου λαχανιάζεις, στάσου για λίγο να κυνηγάς
Ποτάμι βουβό άσε να σε κοιτάξω, άσε με λίγο μήπως προφτάσω

Kostis nil – Ποτάμι – Χειμώνας 2005

3 Μαΐου 2019

Κίτρινα ρίγη της άνοιξης


Εκείνα του ήλιου, κίτρινα ρίγη, φιλιά
Ονείρεψαν, λούζοντάς με, με χάδι
Με τους καταρράκτες σε περιέλιξη 
Αιωρούνται στήμονες
Χείλη κοραλλένια γοητεύουν, ακτές
Στα δυο σου δάχτυλα ο έρωτας, ολόγυμνη η ανέμη

Kostis nil - Κίτρινα ρίγη της άνοιξης - Μάιος 2019

2 Μαΐου 2019

Κατά παράβαση


αργό το πλάνο, ράθυμο σε 'κείνο τον καθρέπτη
σαν θαμώνες καφενείου που αμέριμνα παίζουν πρέφα
ο χρόνος ρέει, ξεπλένει την κάσα, τα καπίκια
εκλάμψεις κρύβει, σκιές αμέτρητες 

ακολουθούν ένα σωρό ιστοί, που ένας, ένας, σαν μύγες στο κάδρο
φτερουγίζουν
χωρίς συστάσεις εύλογα η εικόνα ανασυσταίνεται
γαλαξίας ανασυστάθηκε, ο Κανένας ανασυστήθηκε
όνομα με μελάνι, όσο για μένα

Κανένας δε μ’ ονειρεύτηκε και κανένα φως
εννοώ
τον Κανένα τον όρισε ο ποιητής
έτσι μια μέρα στα καλά καθούμενα αυτοονομάστηκα Κανένας
τ' ομολογώ, αυτόν δεν τον αναγνωρίσατε ποτέ 
με τέτοιους διασκελισμούς, νεροφουσκάλες π' ανάβουν, σβήνουν
δρόμος λιθόστρωτος
ίσως αναφορά του σώματός μου στις κακουχίες, πύον, το πύον
ουρλιάζω, φτύνω, βγάζω χολή, στέκομαι σε ξυλοπόδαρα
εν τέλει εξανίσταμαι 
κατά παράβαση έχω την ταυτότητά μου, του, Κανένας

Kostis nil – Κατά παράβαση – Μάιος 2019


1 Μαΐου 2019

Περί Καταραμένων


Καταραμένα όμβρια ύδατα, έλη ασάλευτα
Καταραμένοι βράχοι της σιωπής, χαρακώματα και περήφανοι καλάντουροι
Ώρες, ώρες, να ονειρεύομαι και να μισώ
Καταραμένος πρώτα απ’ όλους, εγώ, που δε βρήκα μάτι να πέσω
Εσείς οι δειλά απέναντι καταραμένοι, χρώματα μουντά και γκρίζες σκέπες
Καταραμένη λέξη φτωχή, μικρή, λέξη μεγάλη που κόντεψα

Καταραμένο να πω το γάλα είναι σκληρό
Καταραμένη λέξη ξανά φτωχή, αλησμόνητες αγάπες καταραμένες
Και ξανά έλη ασάλευτα, των άσπονδων ιδεών καταραμένοι
Φίλοι μου, ποιητές, χίλιες φορές καταραμένοι

Όσο κι εγώ διπλά καταραμένος

Εκτός, ένα μωρό που κλαίει για λίγο γάλα
Εκτός, μια μάνα που γοερά αναθυμάται τα βάσανά της
Εκτός, ένα πολεμιστή που δεν λύγισε μπροστά στον εχθρό
Εκτός, μια άνιση μάχη π’ άδικα ετάφησαν τα σπαθιά της
Εκτός, μια φτωχή πωλήτρια που γουστάρει ένα ψεύτικο δαχτυλιδάκι
Εκτός μια αγάπη που, τόσο απλά ονειρεύεται την αγάπη της

Και σηκώστε φίλοι μου το ποτήρι, καθαρτήριο
Η ψυχή αυτό τον τρόπο βρήκε να θεραπεύεται
Αυτό το ατέλειωτο μονοπάτι μέσα στ’ αγκάθια
Της ποίησης λόγος
Του εαυτού μας, μ’ ολόγυρα τον στεφανωμένο με πόνο κόσμο μας

Λόγου, επίλογος συνέχεια:
Καταραμένες αρχιεπισκοπές δεξιών κι αριστερών κομμάτων
Καταραμένα στολίδια λαϊκών αγορών, αυγά ημέρας και μπαγιάτικες ιδέες
Ζαρζαβατικά μολυσμένα με λιπάσματα
Καταραμένα φίδια του διαβόλου, φιλάνθρωποι της ψυχής και του νου

Kostis nil – Περί Καταραμένων – Μάρτιος 2008