Περί Καταραμένων

Καταραμένα όμβρια ύδατα, έλη ασάλευτα

Καταραμένοι βράχοι της σιωπής, χαρακώματα και περήφανοι καλάντουροι

Ώρες, ώρες, να ονειρεύομαι και να μισώ

Καταραμένος πρώτα απ’ όλους, εγώ, που δε βρήκα μάτι να πέσω

Εσείς οι δειλά απέναντι καταραμένοι, χρώματα μουντά και γκρίζες σκέπες

Καταραμένη λέξη φτωχή, μικρή, λέξη μεγάλη που κόντεψα

Καταραμένο να πω το γάλα είναι σκληρό

Καταραμένη λέξη ξανά φτωχή, αλησμόνητες αγάπες καταραμένες

Και ξανά έλη ασάλευτα, των άσπονδων ιδεών καταραμένοι

Φίλοι μου, ποιητές, χίλιες φορές καταραμένοι

Όσο κι εγώ διπλά καταραμένος

Εκτός, ένα μωρό που κλαίει για λίγο γάλα

Εκτός, μια μάνα που γοερά αναθυμάται τα βάσανά της

Εκτός, ένα πολεμιστή που δεν λύγισε μπροστά στον εχθρό

Εκτός, μια άνιση μάχη π’ άδικα ετάφησαν τα σπαθιά της

Εκτός, μια φτωχή πωλήτρια που γουστάρει ένα ψεύτικο δαχτυλιδάκι

Εκτός μια αγάπη που, τόσο απλά ονειρεύεται την αγάπη της

Και σηκώστε φίλοι μου το ποτήρι, καθαρτήριο

Η ψυχή αυτό τον τρόπο βρήκε να θεραπεύεται

Αυτό το ατέλειωτο μονοπάτι μέσα στ’ αγκάθια

Της ποίησης λόγος

Του εαυτού μας, μ’ ολόγυρα τον στεφανωμένο με πόνο κόσμο μας

Λόγου, επίλογος συνέχεια:

Καταραμένες αρχιεπισκοπές δεξιών κι αριστερών κομμάτων

Καταραμένα στολίδια λαϊκών αγορών, αυγά ημέρας και μπαγιάτικες ιδέες

Ζαρζαβατικά μολυσμένα με λιπάσματα

Καταραμένα φίδια του διαβόλου, φιλάνθρωποι της ψυχής και του νου

Kostis nil – Περί Καταραμένων – Μάρτιος 2008