Κατά παράβαση

αργό το πλάνο, ράθυμο σε 'κείνο τον καθρέπτη

σαν θαμώνες καφενείου που αμέριμνα παίζουν πρέφα

ο χρόνος ρέει, ξεπλένει την κάσα, τα καπίκια

εκλάμψεις κρύβει, σκιές αμέτρητες 

ακολουθούν ένα σωρό ιστοί, που ένας, ένας, σαν μύγες στο κάδρο

φτερουγίζουν

χωρίς συστάσεις εύλογα η εικόνα ανασυσταίνεται

γαλαξίας ανασυστάθηκε, ο Κανένας ανασυστήθηκε

όνομα με μελάνι, όσο για μένα

Κανένας δε μ’ ονειρεύτηκε και κανένα φως

εννοώ

τον Κανένα τον όρισε ο ποιητής

έτσι μια μέρα στα καλά καθούμενα αυτοονομάστηκα Κανένας

τ' ομολογώ, αυτόν δεν τον αναγνωρίσατε ποτέ 
με τέτοιους διασκελισμούς, νεροφουσκάλες π' ανάβουν, σβήνουν

δρόμος λιθόστρωτος

ίσως αναφορά του σώματός μου στις κακουχίες, πύον, το πύον

ουρλιάζω, φτύνω, βγάζω χολή, στέκομαι σε ξυλοπόδαρα
εν τέλει εξανίσταμαι 

κατά παράβαση έχω την ταυτότητά μου, του, Κανένας

Kostis nil – Κατά παράβαση – Μάιος 2019