Παγωμένος Δεκέμβρης

 

(είκοσι και δυο χιλιάδες χρόνια!)

Σε άγνωστα εδάφη, ταξιδεύει η κάψουλά μου
Ανάλαφρος λικνισμός, άγεται και φέρεται,
Αντανάκλαση μιας φωταχτίδας, λες αστράφτει
Ποιος γελάει, ποιος θα κλάψει, φέρετρό μου!
 
Καβάλα στον Ιανό ξεμακραίνει η μορφή μου
Στέκεσαι για λίγο, λυγάς έξω απ’ το παραθύρι,
Έξω απ’ το παράθυρο, μαρμαρυγή της νύχτας
Καθρεπτίζει, στολίζει: χορός των νυμφών στον Άδη.
 
Απ’ θλίψη ονειρική, η μουσική αναζήτησή μου
Στρέφοντας το δοιάκι μου, προς κάτω, τον Άδη.
Με μάτια, χέρια, ψυχή - γένια απόμειναν άκοπα
Ως τελευταίος ασπασμός, απ’ ψυχρή σελίδα του fb.
 
Με την λευκότητα των κρίνων, το αιώνιο σύμπαν
Η καύση των σπαρτών μου, προ πολλού στη πυρά.
Φεγγάρι λογιών, έγλυψε κι απόψε το πρόσωπό μου,
Μια νοτεράδα από ζιζάνια, αποξέρανε την πηγή του!
 
Από χωράφι - σε χωράφι, έτρεξε ο ιδρώτας ποτάμι
Και από δάση - σε δάση πυκνά, πνίγηκε η κραυγή.
Η αιώνια υπόσταση, απλή πράξη κατάκλισης,
Έγειραν του σώματός μου, κεριά, λυγμοί των Ναϊάδων.
 
Η ποικιλόφτερη νύχτα στέφτηκε, απ’ μαύρο στεφάνι
Το προσωπείο τ’ ουρανού, τ’ άγνωστο, προσώπου μου.
Μιας υγειονομικής ανακοίνωσης, live η συνάντηση
Σώμα μου, με όνομα - επίθετο, τώρα πουρός αριθμός.
 
 
Kostis nil – Παγωμένος Δεκέμβρης – Δεκέμβριος 2020