Ανεμοθύελλα

 Ένα σημάδι ακολούθησα,- ήταν έρημος
Ένα σημάδι που,- η ανεμοθύελλα, νοούσε!            
Ένα σημάδι: σε μακρινή έρημη όαση.
Τα μάτια μου είδαν, εννόησαν:                    
Του λόγου, ο λόγος δεν είχε εξημερωθεί,    
Κι ορθόφτερα πετούσαν ένα γύρω --     
Μηχανές του ήλιου στην απόχη!       
Το κορμί εξυμνούσε το θεό, τον ερημόφωτο!
 
Απλώχερα περπάτησα, στις έρημες γειτονιές
Εκεί που,- οι πιο πιστοί φίλοι παρανόησαν!
Κρατούσαν κοιονόκρανα, ανα χείρας --
Και μια μουσική η πιο, στο σκοτάδι.
Τα βήματα εκείνα της ερήμου,
Που ήλιος νοσταλγούσε, με χαρά να κάψει!
Κάτι που μόνο, οι ήχοι της καρδιάς --
Εκείνη η μουσική σκληρά, δολοφονούσε!
 
Και έμεινε μόνο άγγελος, για να προσεύχομαι!
Σαν εκείνη την φτερούγα πριν κάψει,
Κι η μνήμη, απ’ τη σκόνη, την ανεμοθύελλα --
Στη γέννα μου αναπέμπει: όταν λαγοκοιμάμαι.
Μα η μουσική που σαν λοστός στο στέρνο!
Πάνω σε λαμαρίνες, αφόρητα μιας σάρκας!
Όταν ξεφεύγω και μια πορεία διάθλασης,
Ενός ήλιου απ’ τις δώδεκα, παραμιλάει --
Παραμιλάει δίπλα μου, κι εγώ υπακούοντας.
 
Το όνομά σου, μέσα στην άμμο, ασυγχώρητα!
Ήταν έρημος, είναι έρημος με φίδια!
Σε δευτερόλεπτα, εισακούστει η διαφήμιση,
Όνειρα, πακέτα, ντελίβερι, ον κάμερα!
Άναψα ένα τσιγάρο, και από βδέλλα ρούφηξα!
Η αγάπη είπα: είναι μοναδική,- η αγάπη!
Που μέσα απ’ καπνούς, χρυσόλαμπό μου!
Τα ονειρεμένα δάχτυλα, χρυσός να τα φιλάει!
Να ’ναι ο έρωτας, που μοίρες πρόσω --
Μια θάλασσα με πανιά ολόβρεχτα μου χαρίζει,
  
Από τότε ολόβρεχτα, πέρασαν τον κίτρινο κάμπο!
Και στην πρώτη: στάχια να κινούν την περιέργεια μου,
Το ξύπνημα απ’ των πουλιών τ’ αναρήχημα,
Τα τέρατα που είχαν δέσει, οχτώ,- την εμιλιά μου!
Κι είδα τη θάλασσα, με πανιά ολόβρεχτα --
Εκείνα που θα μου χάριζαν,- τη θεία χάρη,
Της αγάπης: που τα βήματα, σαν όνειρο λικνούν!
Σε κείνη την έρημο: όνειρο αφόρητο η ανεμοθύελλα!
  
Kostis nil - Ανεμοθύελλα - Σεπτέμβριος 2020