Μια αχτίνα, ένα σπαθί, ένα βέλος

Περπάτησε πάνω απ’ το χιόνι η κόρη,- χιόνι

που έλειωνε καθώς λιγκούσε,

Έτριζαν τα φύλλα τα κίτρινα --

απ’ καιρό: κίτρινα φύλλα, ολούθε, πάγωναν.

Τη νύχτα η γη εναπολέσθη,- μια από χιόνι

Τα φύλλα που πάντα σαν ελαφρύ χέρι,

μοιάζουν με γειτονιές - μένουν να διηγούνται:

Το παιγνίδι με τις κόρες, παιγνίδι με χιόνι --

Το παιγνίδι με λάμψη: παιγνίδι με τα αόρατα δάχτυλα.

Και κάποτε: άλλο σχέδιο μπόρεσε ν’ αρθρώσει,

πάνω σε μια άδεια τραπεζαρία,

Γυμνά τα μάτια κρυστάλλινα,- απόσβησαν

στην άλλη άκρη του τάφου, με χιόνι.

Το φως είναι εκείνο που μες στη βουή,

Τα μάτια είναι εκείνα --
Μια αχτίνα, ένα σπαθί, ένα βέλος παρέκει.

Και ήλιος: σ’ όλα τα στενοσόκακα βουρβουρίζει

Εσύ, θυμάμαι: Εσύ, θυμάσαι:

Μια που, παιδιά: σαν παιδιά στο σταυροδρόμι --

Περιμένω το γράμμα,- απ’ τα χείλη, τα τείχη, τα λιμάνια,

Και ότι άλλο, κρυφή την αναφορά:

Έστω ευανάγνωστη, έστω του αγέρα περισπούδαστη αγκαλιά.

Kostis nil - Μια αχτίνα, ένα σπαθί, ένα βέλος - Σεπτέμβριος 2020