ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Σβήνουν ή τρέχουν οι στάλες απ' τα χνώτα της βροχής,
άλλωστε ότι περιέχεται εδώ σαν δώρο, είναι καύχημα.
Γράμμα ορθάνοιχτο, ντοντίνια των δακρύων,
η καρδιά μου χτυπάει, βαριά ανασαίνει στο δρόμο της,
 
Μετά από μια υπόκλιση τα μάτια άλλο δεν ημπορούν,
αφήνουν πίσω εκείνη τη βροχή, τα ανέλπιστα βέλη.
Βομβώδη σαν στάζουν όλο το καταχείμωνο,
σε μια υπόθεση με απώλειες, σκορπούν τους ήχους τους.
 
Η νύχτα μέσα κι έξω, απ' άκρη, κουτσόφτερη καρδιά,
κρυμμένη σαν ρόδο με τα ξερά τριαντάφυλλά της.
Μυστήρια μου, με φωνές, σκόνη λαγαρή του δάσους
αψέντι σε ποτήρι κρυστάλλινο, χιόνι λειωμένο στη λάσπη.
 
Όνειρα με το αμυδρό φως, της φωτιάς, που άδοξα ξεπηδάνε,
σώμα τρελού, με την αρκούδα του να χορεύει.
Καθώς γύρω, των κόσμων η γοητεία - θάνατος τριβελίζει,
απόβραδο με πανέμορφες στροφές που έπειτα αποσβήνουν.
 
Φωνές σαν από πληγές, κρουνοί απ' μια αδιασάλευτη πινελιά,
Απλίκες με γιασεμιά, φορτωμένες μ' ερωτικούς διαλόγους.
Στιγμές με ψιθύρους, πάνω, απ' την άκρη της σελήνης
σαν χάδι. Αχ, το χάδι, μια μαχαιριά στη μέση της αβύσσου.
 
 
Kostis nil - Διάλογοι - Ιανουάριος 2022