ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΜΑ

 

Μια λάμψη του έρωτα φαίνεται τούτη και πονεμένη
μα του πόνου, πάντα φωτιζόταν το κορμί.
Ιστοί μεταμορφώνονται σαν καίνε τις σάρκες τους
Σαν καίει καθρέπτης, καίγονται τα τεχνάσματά του.
 
Λάμψεις νοσταλγικές φρουρούν τα ολόγυμνα φτερά
διάφανες επιφάνειες πλέουν στο πέλαγος.        
Δίσκοι φτερωτοί ροβολάνε στο μυροβόλο ουρανό
κύκλοι περιτυλίγουν τα ανεξίτηλα νομίσματά τους.
 
Δέντρα, πουλιά, σπαργανώνουν, ξαναγεννιούνται
αόρατες φαντάζουν παγίδες στο γήινο σύννεφο.
Δρομάκια, ποδοβολητά, στο διάβα σαν ανταμώνουν,
φωνές, κλαγγές μιας ασέλωτης, χρυσής πεδιάδες.
 
Και γη αστροφέγγει, μοιραία, φαρδιά στο μπρούτζο
και στίχοι απ' τα χείλη, στον έρωτά τους.
Βάσανα σαν ένας βασάλτης που ώρες αιμορραγεί,
όνειρα και χλιδή, μονόλογοι κρυφοί, παραχαϊδευμένοι.
 
Σώπασε χρυσόμυγα φτερωτή και κάθισε πλάι μου,
σήμερα είναι μια μέρα που τα πουλιά - το χαβά τους.
Απομακρύνονται, μαζώνουν, σιγοτραγουδούν,
για χάριν το τραγούδι, τα χείλη, τα ματωμένα τους φιλιά.
 
Kostis nil - Πρωινό άσμα - Ιαν. 2022