Ανάσασμα

 

Η μοναχική νύχτα το πρόσωπό της εξυψώνει
απατηλή, φορώντας για μανδύα μαύρη μελάνη.
Στροβιλίζει κάτω απ' τις τροχιές των άστρων,
τα σωθικά ανάκατα, πορφύρες και ροδώνες.
 
Η βαθιά σιωπή, έναστρη, κάτι σαν κλάμα βουβό
επινοεί, πληγώνει, το μοναχικό ταξίδι.
Κι ατάραχη με την αόρατη θωριά απολυτρωμένη
ανάσασμα στην αποταγμένη αιώνια καρποφορία.
 
Το μοναχικό μονοπάτι τραβάει τον πηγεμό του
τα μέταλλα απ' τα νυχτερινά πρόσωπά μας.
Χαρακτήρες, κάπου απ' το καθημερινό ξεψάρισμα
όλα τα παράξενα του βασιλείου καθώς ανασαίνουν.
 
Ριγούν απ' τις καταβαλλόμενες ερήμους, ερημώνουν
ριγούν ως ανεπανόρθωτοι ερωτικές ζημίες.
Στο κάθαρο προσδοκούν τα φιλιά τους,
δένονται με μαχαίρια, αντιφέγγουν σαν ωριμάζουν.
 
Ευωδιάζουν τάχατις τα καρποφόρα φορέματά τους
τις νύχτες καρτερικά τα συνοδεύει μια βροχή.
Κι έπειτα κορδέλες στον φωτεινό ορίζοντα,
Σπαράσσουν μες στο ξημέρωμα, στο άγγιγμά τους.
 
Kostis nil - Ανάσασμα - Ιανουάριος 2022