Ο Πνιγμός του Δύτη

*στη γυναίκα και τα παιδιά του Δύτη

Πρωί, βούτηξες στα γάργαρα νερά σαν κρίνος

Μα συ μαλαματένια πάντα στο θρόνο σου, όμορφη

Δεν έχεις μάτια, έχεις μαλλιά, με δαύτα

Ολόμαυρα μαλλιά να ρίχνονται στα βράχια

Σαν δαύτα, κρέμονται, κάτι σαν τύχες των ανθρώπων

Και 'κείνα μάτια, άγνωστα, εδώ στο άγριο ξημέρωμα

Μόνο τα δάχτυλα, τα δακτυλίδια σου να παίζουν

Έτρεμες πάντως θάλασσα ή έτσι κουρδίζει το τέρας το μυαλό

Μα και τα χείλη σου μαλαματένια, έψελναν μοιρολόι

Μόνο ένας φίλος ακριβός, με δάκρυ άγγιξε τη μάσκα σου

Κι είδε χταπόδι, στην άκρη του βυθού να σεργιανάει

Μήλο, κοράλλι, κρίνος, τόσο ζωντανό, που να, κινείται δίχως

Μα εσύ μαλαματένια ως θα ’πρεπε για το ταξίδι του θανάτου

Όστρακο, έστω ένα κουπί μόνο να πλέει

Μα σου μιλώ, να του χαρίσεις, όχι τα κρύα σου φιλιά!

Kostis nil - ο πνιγμός - Σεπτέμβρης 2016