*στο
Στρατηγό Γιάννη Τζανιδάκη!
Όπως
εκείνη η πληγή που, άσβηστη τραβάει για τον ωκεανό
Φαίνεται
να θλίβομαι κρυφά, μα πώς, το σούρουπο ζωγράφισε
Κομμάτια του εαυτού μου, πριν ο σκελετός, το σώμα το άλιωστο
Πασπάλι
στα χείλη ναυαγού, αισθάνομαι εκείνη τη βουή ν’ αναδεύει
Ευρήματα,
λέξεις πονεμένες, σύμπαθα η ζωή, λίγο φαϊ στο κουνενίδι
Αυτό
το βιός που μόνο μονολογείς, γεννήθηκε με κραυγές ψηλά στα όρη
Μη μαρτυρήσεις πόνο απ’ ασπάλαθο, αγάπησέ με μπαλωθιά
Ένα
σημάδι το σώμα, γη σου, Ελεύθερνα δέξου. Μόνο εσύ ξέρεις
Μες στα φαράγγια αντήχησε όσο, μη μ’ αφήνεις ν’ αποσβήνω
Λαβωμένος,
μα τόσο νέος, αγέρωχος...! Στρατιώτης Γιάννης Τζανιδάκης!
kostis nil
-
Στρατηγός Γιάννης Τζανιδάκης - Απρίλης 2017
