Κατακτητής!

Πώς σε λούζει η μάνα σου

Και πώς φέγγεις σαν καθρέπτης

Όμορφο φτερό του ήλιου

Δε ζηλεύω, σ’ αγαπώ.

Και πώς βλέπω να ροδίζουν

Τα χρυσά τα κλώνια

Και τα μάτια να γλυκαίνουν

Στέλνω φίλημα, πρωινό.

Κι η ανάσα σου θεριεύει

Κι η καρδιά μου αντρειεύει

Και ακάλυπτα τα μέρη

Νιώθω να καλείς με θέρμη.

Και τον κότσο ετοιμάζεις

Παράνυφη, νύφη κάνεις

Θέλω σπλάχνο της αυγής

Να 'μαι γω κατακτητής!

Kostis nil – Ανεμοσκορπίσματα – Πειραιάς 1975