Θάλασσα του Λιβυκού

Θάλασσα του Λιβυκού

*χαρισμένο στο Σήφω/μηχελάκη

Πάνω στην άμμο, νωπές πατημασιές

Κι η θλίψη, ως πέρα στη θάλασσα του λιβυκού

π’ αδιάφορη

Έπιασες τότε λύρα, δοξάρι σου, αργό-συρτο

Μ’ ένα σκοπό, ν’ αναγαλλιάσεις κύμα

Μα ποιο εκείνο που κουρδίζει το μυαλό;

Της βάρκας να ’ναι φτερούγισμα που, δίχτυα

ανασέρνει

Ή είναι ο πόνος, φίλε μου που λειώνει

Σαν ρόγα σταφυλιού κάτω απ’ τη γλώσσα

Παράξενος αυτός ο δρόμος, άδειο σακάκι

Έτσι κρεμασμένο στο σώμα να κρέμεται

Τανίνες του κρασιού, αβάπτιστες π’ ανεμίζουν

Γίνονται βρόγχοι, κουρέλια που περιφέρονται

Είναι ο ασφέντιλος που τόσο μυστικά απόγινε

Για να ρωτά το ξένο σώμα, ώρα την ώρα

Να ιστορεί, για να θυμίζει

Τον τόσο πόνο, την τόση αγάπη

Αλήθεια σε ’κείνο το σακάκι που φαινόταν άδειο 

Στην θάλασσα του λιβυκού, εκεί ο θησαυρός που έκρυψες;

Kostis nil - Θάλασσα του Λιβυκού - Φλεβάρης 2018 

ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΑΛΑΝΤΑ

ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΑΛΑΝΤΑ

*στο Κωστή Σκηνιώτη/Ποιητή

Είπα, να μαρτυρήσει η γραφή

Καιρός

Γονατιστός, προσκυνώντας τη γης

Την παλιά άροση, εκεί που χώμα

Εκεί που λέξη, γράφει, χαράσσει

Ακτίνα λασπώνεται και σπόρος

Τυφλός στο δρόμο του ο ποιητής

και μόνος

Έναν μόνο έχω, κρυφά/ δεν μαρτυρώ

Εσαεί προδομένος/ δεν μαρτυρώ

Μόνος κουβαλάει το σπόρο

Μόνος τη μοναξιά
Βιβλία δίχως γράμματα

Ανθρώπους δίχως πρόσωπο

Σε ’κείνη τη βαθιά άροση/ που

Σε ’κείνη την ακτίνα/ που

Τη φωτεινή, τη σκοτεινή

Αλησμόνητοι οι δρόμοι των γενναίων

Αλησμόνητα εδάφια, νομίσματα, τάλαντα

Τριάντα τάλαντα κι εγώ; τόσα η προδοσία!

Kostis nil – προδοσία – Φλεβάρης 2018

Κλεψύδρα

Κλεψύδρα

Περνοδιαβαίνω τη θάλασσα

Τα βουνά, τον αέρα, ουρανός εγγύς

Όλα τ’ αστεία μου

Κοιτάσει το βλέμμα

Έγκλειστος χρόνος, κλεψύδρα

Ρόδα του ποδηλάτου, ακτίνες

Άπειρες ακτίνες, έγκλειστες

Στο παράφορο κρανίο μου

Kostis nil - Κλεψύδρα – Φλεβάρης 2018