Ερείπιά μου

Ερείπιά μου

*στην διαγραφή μου/παλιούς Συντρόφους!

Όταν μια μέρα με δεις, με σταχτιές όψεις

Θα ’πει περπατώ κυρίαρχος στα ερείπιά μου

Απτά, των κτηρίων, μισογκρεμισμένα στολίδια

Πρώτος εσύ τον ορατό τούτο κόσμο γύρεψες

Απτά, παρέκει εικόνα του σκότους, ιχνογράφος

Γρυλισμοί σκύλων, ορνέων κατάποση

Μονάχη η μορφή μου σκαλώνει, μονάχη

Ως κάτω το ίδιο μονοπάτι, κακοτράχαλο  

Στον ίδιο λογισμό οι ελπίδες, πέρα, δώθε

Ώσπου η καρδιά, μεγάλο ρολόι της πλατείας

Κι η φορά των δειχτών σαν χάδι του ήλιου

Πού τώρα, τόσο μακριά αυτή η χώρα, τόσο φτωχή

Όψη παγερή, ένα ποτάμι δίχως τραγούδι

Κι τύχη τ’ ουρανού, ερείπια προφανή, ζώντας κάποτε

Κι ρόγες των σταφυλιών τόσο ξινές, κάτω στο κάμπο

Τα πουλιά ξεσήκωσαν διαγώνια τις χρυσές μύτες

Από φόβο αποκαρώνουν τα σημάδια του ορίζοντα

Αντηχούν πάνω στη πέτρα την άψυχη, την τόσο ξερή

Μη βρέξει, μη στάξει ηλιαχτίδα, μάτι τ’ ουρανού

Περπάτησα μαζί σου κάτω απ’ ανάποδους στίχους

Ολομόναχος, ανάμεσα των ερειπίων, μέσα απ’ οργή

Χτυπώντας το στήθος μου, γεννήθηκαν ουρλιαχτά

μετέπιπτα!

Σπαράγματα σ' απόλυτη σωφροσύνη και προσοχή

Κι ύστερα τ' απαλόβροχο, μια μπόρα σιγανή, αργά να κινείται

Το σύννεφο στο δρόμο τυφλό, παρέσερνε αποβολές λυγμών, ορνέων

Ερείπιά μου, χαρτοπόλεμος, σαν κάποιο βιβλίο με θαμπές αναμνήσεις

Kostis nil - Ερείπια μου - Μάιος 2018

Ηλιοπόσια

Κι αν μοναδικός είμαι, κάθε εποχής, Ατρεός

Μ’ εκείνη τη μορφή, πρόσωπο με πρόσωπο, καθρέφτισμα σε βιτρίνα

Σε ’κείνο το δρόμο, ανάποδα, προς τα κάτω του Συντάγματος πλατεία

Έχουν περάσει, έχουν γεράσει, χρόνια πίσω, μ’ άσπρα μαλλιά

Την ιστορία ανάποδα, άργησα να ξεφυλλίσω

Χορτάρι τρυφερό ξεράθηκε από ηλιοπόσια, το ίδιο, βιβλίο της μνήμης

Νόμισα πελαγίσια πνοή του Αιόλου, να μην έχει καεί

(Ο αέρας αιώνες έχει ντυθεί με φτερούγες της νίκης)

Εκεί φωτιζόταν, η φωτιά της νεανικής μου καρδιάς

Μα ποιος με καταδίκασε μια μέρα, η ιστορία ή το ψέμα;

Με προσοχή του Συντάγματος πλατεία, πάλι κάτω, από Σταδίου

Να σταματήσω στην Ομόνοια, γύρω τα στενά, μελετώντας

Απίστευτα ευρήματα, ρακοφορεμένοι, μορφές εξαϋλωμένες

Σ’ αυτά τα μαύρα νερά, έκλεισε μάτια ερμητικά ο αγέρας

Πνεύμα και παίχτης αλυσοδένονται, κυλιόνται πάνω στο παχνί

Όπου η τυραννία, γνήσια ηλιοπόσια, κατοχή, νύχτες φαρμακερές!

Kostis nil - ηλιοπόσια - Μάιος 2018

Δυο φίλοι

Μια μέρα, σαν τη σημερινή

Πολλά λουλούδια, πολλές ευωδιές

Άνοιξη βλέπεις, δυο φίλοι έκαναν ταξίδι

Οι στίχοι έγιναν γιοφύρια

Και κάτω γάργαρα νερά

Σμάρι πουλιά που τραγουδούσαν

Πουλιά φωλιές που κρέμονταν, σταφύλια

Πουλιά που έφευγαν και δεν ξαναγυρνούσαν

Kostis nil - Δυο φίλοι - Απρίλης 2018