Ηλιοπόσια

Κι αν μοναδικός είμαι, κάθε εποχής, Ατρεός

Μ’ εκείνη τη μορφή, πρόσωπο με πρόσωπο, καθρέφτισμα σε βιτρίνα

Σε ’κείνο το δρόμο, ανάποδα, προς τα κάτω του Συντάγματος πλατεία

Έχουν περάσει, έχουν γεράσει, χρόνια πίσω, μ’ άσπρα μαλλιά

Την ιστορία ανάποδα, άργησα να ξεφυλλίσω

Χορτάρι τρυφερό ξεράθηκε από ηλιοπόσια, το ίδιο, βιβλίο της μνήμης

Νόμισα πελαγίσια πνοή του Αιόλου, να μην έχει καεί

(Ο αέρας αιώνες έχει ντυθεί με φτερούγες της νίκης)

Εκεί φωτιζόταν, η φωτιά της νεανικής μου καρδιάς

Μα ποιος με καταδίκασε μια μέρα, η ιστορία ή το ψέμα;

Με προσοχή του Συντάγματος πλατεία, πάλι κάτω, από Σταδίου

Να σταματήσω στην Ομόνοια, γύρω τα στενά, μελετώντας

Απίστευτα ευρήματα, ρακοφορεμένοι, μορφές εξαϋλωμένες

Σ’ αυτά τα μαύρα νερά, έκλεισε μάτια ερμητικά ο αγέρας

Πνεύμα και παίχτης αλυσοδένονται, κυλιόνται πάνω στο παχνί

Όπου η τυραννία, γνήσια ηλιοπόσια, κατοχή, νύχτες φαρμακερές!

Kostis nil - ηλιοπόσια - Μάιος 2018