Έρημος άνυδρη, σκοτεινή, τυραννισμένη

Έρημος άνυδρη, σκοτεινή, τυραννισμένη

Τι δεν είχα σ’ εκείνο το ταξίδι, σκέψου, περιπλανήθηκες

Τι θα μου λείψει τώρα, γέροντας, φορτωμένος μ’ έγνοιες

Πρόκειται να συναντήσω το νεκρό κρανίο μου, σπολλάϊτη

Αύριο πρωί στο κατώφλι της σκόνης, ξερό κομμάτι άγκρουστο

Έρημος άνυδρη, έρημος σκοτεινή, έρημος τυραννισμένη

Γύρισε πίσω όπως τα σύννεφα, μετά κρίσεως

Όπως το νερό που δε μιλιέται, γίνε μικρό παιδί

Ξανακράτησε την ανάσα σου, σφίγγοντας αρμαθιά τα χείλη

Αυτό το κρανίο περιπλανήθηκε κρεμασμένο απ’ ώμο, σ’ ώμο

Κλείσε ελαφρά τα ματοτσίνορα και μη ξαφνιαστείς

Θα δεις, τι θα δεις, εγώ ή εγώ πάλι, ίδιος στην έρημο

Να πετώ σαν ένα πουλί με τεράστια σιδερένια φτερά

Μια που σε γνώρισα, ήθελες πάντα σου να πετάξεις

Περιπλανήθηκες μέχρι την ανάγνωση, ακούσιων βροχών

Τη φρίκη που συνοδεύει, καθώς τα σπαρτά καίγονταν

Εκεί στο σκαμμένο κούτελο, αποτύπωμα λόγων

Προσβολών, αρχή της ερήμου και ματωμένη άμμος

Κι άνεμος μυστικός, άνεμος και λήθη, ίχνη και μνήμη

Περιφέρονται σ’ αλώνεμα, φεγγάρι που αόριστα κυλιέσαι

Καθώς λάμπεις, διαβάζοντας αποσπάσματα του υπέρτατου

Υπέρτατος κριτής, παντοκράτορας των παιδικών μου χρόνων

Γύρισε πίσω και μην φοβηθείς, ποτέ σου δε φοβήθηκες

Πάντα μυστικά τραγούδησες, μυστικά καμάρωσες

Αυτοπαραδώσου κρανίο εκεί που, κερί της καυτής άμμου

Ανθοστόλιστο με αιώνιες πληγές κάτω από τον υπέρτατο ήλιο

Ντάλα στις πέτρες, στους κόκκους της ψιλής άμμου, που φίδια ζέχνουν

Kostis nil - έρημος άνυδρη, σκοτεινή, τυραννισμένη - Ιούνιος 2018

Άδειες τσέπες τ’ ουρανού

Μια μέρα καύκαλο, μια ασπράδα, ένας δρόμος άσκεπος 

Περπάτησα έως κάτω, δίχως σακάκι, δίχως σανδάλια

Στις άδειες τσέπες τ’ ουρανού, κρύβεται, η σκόνη κι η σκιά μου

Έβγαλα το καπέλο, με μια βαθιά υπόκλιση χαιρέτησα

Κοιτώντας μια αψηλά, μη σκοντάψω στα σύννεφα

Κοιτώντας την άλλη χαμηλά, μη πατήσω ένα μυρμήγκι

Όλο το θησαυροφυλάκιο ξεφυλλίζει, μέρα τη μέρα

Αυτή η δουλειά, λογής, λογής, μαγικά τριβόλια

Τον βλέπω το δρόμο, τον χωμάτινο του παλιού διαβάτη

Το βλέπω το κεφάλι του ήλιου κι ας άσκεπος, αιώνες

Δίχως γωνίες, παράθυρα και πόρτες, στην ώρα του συστήνεται
Αυτό είναι το σπίτι, στη μέση του πουθενά, μέρος της σύσταση μου

Από μικρός έβαζα αυτί, ν’ ακούσω την καρδιά μου

Αφουγκράζομαι ετούτη την πομπή που, αιώνια προηγείται

Kostis nil - Άδειες τσέπες τ’ ουρανού - Ιούνιος 2018