Έρημος άνυδρη, σκοτεινή, τυραννισμένη

Έρημος άνυδρη, σκοτεινή, τυραννισμένη

Τι δεν είχα σ’ εκείνο το ταξίδι, σκέψου, περιπλανήθηκες

Τι θα μου λείψει τώρα, γέροντας, φορτωμένος μ’ έγνοιες

Πρόκειται να συναντήσω το νεκρό κρανίο μου, σπολλάϊτη

Αύριο πρωί στο κατώφλι της σκόνης, ξερό κομμάτι άγκρουστο

Έρημος άνυδρη, έρημος σκοτεινή, έρημος τυραννισμένη

Γύρισε πίσω όπως τα σύννεφα, μετά κρίσεως

Όπως το νερό που δε μιλιέται, γίνε μικρό παιδί

Ξανακράτησε την ανάσα σου, σφίγγοντας αρμαθιά τα χείλη

Αυτό το κρανίο περιπλανήθηκε κρεμασμένο απ’ ώμο, σ’ ώμο

Κλείσε ελαφρά τα ματοτσίνορα και μη ξαφνιαστείς

Θα δεις, τι θα δεις, εγώ ή εγώ πάλι, ίδιος στην έρημο

Να πετώ σαν ένα πουλί με τεράστια σιδερένια φτερά

Μια που σε γνώρισα, ήθελες πάντα σου να πετάξεις

Περιπλανήθηκες μέχρι την ανάγνωση, ακούσιων βροχών

Τη φρίκη που συνοδεύει, καθώς τα σπαρτά καίγονταν

Εκεί στο σκαμμένο κούτελο, αποτύπωμα λόγων

Προσβολών, αρχή της ερήμου και ματωμένη άμμος

Κι άνεμος μυστικός, άνεμος και λήθη, ίχνη και μνήμη

Περιφέρονται σ’ αλώνεμα, φεγγάρι που αόριστα κυλιέσαι

Καθώς λάμπεις, διαβάζοντας αποσπάσματα του υπέρτατου

Υπέρτατος κριτής, παντοκράτορας των παιδικών μου χρόνων

Γύρισε πίσω και μην φοβηθείς, ποτέ σου δε φοβήθηκες

Πάντα μυστικά τραγούδησες, μυστικά καμάρωσες

Αυτοπαραδώσου κρανίο εκεί που, κερί της καυτής άμμου

Ανθοστόλιστο με αιώνιες πληγές κάτω από τον υπέρτατο ήλιο

Ντάλα στις πέτρες, στους κόκκους της ψιλής άμμου, που φίδια ζέχνουν

Kostis nil - έρημος άνυδρη, σκοτεινή, τυραννισμένη - Ιούνιος 2018