που μια αχτίδα γράμμωνε τους ίσκιους τ’ αμπελιού
κι ανθοστόλιστες μέλισσες κυβερνούσαν κάτω απ’ τον ήλιο
ήταν ψες,
ήταν πες, πέρα από το όνειρο, τον άνεμο, τη βροχή
ήταν απλά ένα πρωινό κι ας οκτώβρης μήνας
δεν έχει θλίψη τόσο το φθινόπωρο
όταν ο ήλιος βγαίνει το πρωί καλλίγραμμος
όταν ένα μωρό με το μικρό κεφάλι κι έπειτα ολόσωμο
ξεπροβάλει,
και είπαν οι μέλισσες οι ανθοστόλιστες
"...αυτός θα τρυγάει το μέλι, αυτός ο ποιητής!
αυτός κάτω απ’ τα τραχιά βάσανα, απ’ τροχάλους
σύμπαθα, εντελώς μοναχικός μέσ' στη ψυχή του
ανυψωθήτω για στιγμές, στους αηδούς, στους ύμνους,
κι έπειτα στα καταβάραθρα,
στις νέες τραγωδίες
στις νέες τραγωδίες
με τον κρίνο στη ψυχή του, αμάραντος..."
με τόσες ευχές γεννήθηκα εκείνη τη μέρα
έτσι ξεπρόβαλλα,
μια από τα ίδια, στον απέραντο κόσμο των εμβρύων!
Kostis nil - έμβρυο - Ιούλιος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου