Περιήγηση του ποιητή χβασίλης στις Κυκλάδες

*στον ποιητή χβασίλης

Ύψιστη περιήγηση με τις πατημασιές στην άμμο

Όπου χρόνος σκληρός και χρόνος κυνικός

Ο ποιητής χβασίλης με το σπαθί του ξιφουλκεί

Την αετίσια όψη, μύθους ενίοτε, καυτό το δάκρυ

Οι μεγάλοι στίχοι ανασυνθέτουν

Στροφές απρόσκοπτες, μια γύρα μες στην άμμο

Την ολόφωτη παραλία στοργικά αναμοχλεύουν

Όπου το κύμα, υγρός περίπατος των αναμνήσεων

Άλμη την άλμη ασπρίζει τις παλάμες της, η ζωή

Ο ενάλιος ουρανός ψιθυριστά σιμώνει

Μια θυμωμένη αγκαλιά που σαν ανέμου η στροφή

Οι στίχοι προσθέτουν πανιά στο ου του ουρανού 

Αναδιπλώνουν το κορμί που καίει την λαμπάδα του

Εκεί στο αγνάντι δάκρυα μαζεμένα

Μια χώρα που σαν ένα καράβι πέρασε από μακριά

Ή που μπροστά φανερώθηκαν κάτι χειμώνες

Οι πολυκαιρισμένες στιγμές δεν παύουν, ορμηνεύουν

Πάλι στροφές και πάλι στίχοι, μπηχτές στο στομάχι

Που μόνο ένα ξημέρωμα και το μαύρο ξυράφι

Άγαλμα γίνεσαι, άγαλμα το μαγλινό

Με κτύπους πάνω στο αόρατο μάρμαρο που σφαδάζει

Τα δάκρυα μαζεμένα, ζαφείρια

Στη θάλασσα του Αιγαίου, στο βυθό έχουν σκεπαστεί

Λούζονται κι οι στίχοι σαν έχει κέφι η θάλασσα

Λούζονται σαν να ’ναι, το σγουρό του Ερμή το κεφάλι

Με ψιθύρους που χρυσίζουν, αέναες τις στιγμές

Εκείνες τις ομορφιές, ολόκληρου του κόσμου οι χαρές

Kostis nil – Περιήγηση του χβασίλης στις Κυκλάδες – Αύγουστος 2019

Το παιγνίδι του πάθους

Βογκώ κι ας κριθεί, ως το παιγνίδι του πάθους

Μιας ακατάσχετης βολής

Που το σημάδι ενός έρωτα για δευτερόλεπτα

Στα ίσα ξαμώνει το βάθος της εδικής μου ψυχής

Έργα που εξυφαίνονται με φλογερές ορέξεις

Καθώς δύο εικόνες έρχονται να συνταιριάξουν

Μεθοδική σύμμειξη του ουράνιου και της γης

Που στον απόκοσμο ενός ορίζοντα κρυφά κυλούν

Τα μάτια μου είπα

Εκείνη που με φλογερό έρωτα φτερουγίζει

Σφίχτηκε γύρω απ’ το γυμνό κορμί μου

Καθώς στη στράτα με τους μενεξέδες, όλα μοσχοβολούν

Γοητευμένος απ’ ένα θρίαμβο, λεπτών αποχρώσεων

Της οπτασίας που η άνοιξη με ευωδιές περιφέρει

Απ’ τις προνομίες ενός έκθαμβου θησαυρού

Η γλώσσα είναι αυτή που τραγουδεί

Οι φράσεις που αγγίζουν την τελειότητα

Η δίψα, όποιου τα χείλη ξερά, στεγνώνουν

Το πρόσωπο που, στο στόμα γεμάτο φιλιά
σαν χελιδόνι στη φωλιά, με νάζι το ταΐζουν

Kostis nil – Το παιγνίδι του πάθους – Αύγουστος 2019