Το παιγνίδι του πάθους

Βογκώ κι ας κριθεί, ως το παιγνίδι του πάθους

Μιας ακατάσχετης βολής

Που το σημάδι ενός έρωτα για δευτερόλεπτα

Στα ίσα ξαμώνει το βάθος της εδικής μου ψυχής

Έργα που εξυφαίνονται με φλογερές ορέξεις

Καθώς δύο εικόνες έρχονται να συνταιριάξουν

Μεθοδική σύμμειξη του ουράνιου και της γης

Που στον απόκοσμο ενός ορίζοντα κρυφά κυλούν

Τα μάτια μου είπα

Εκείνη που με φλογερό έρωτα φτερουγίζει

Σφίχτηκε γύρω απ’ το γυμνό κορμί μου

Καθώς στη στράτα με τους μενεξέδες, όλα μοσχοβολούν

Γοητευμένος απ’ ένα θρίαμβο, λεπτών αποχρώσεων

Της οπτασίας που η άνοιξη με ευωδιές περιφέρει

Απ’ τις προνομίες ενός έκθαμβου θησαυρού

Η γλώσσα είναι αυτή που τραγουδεί

Οι φράσεις που αγγίζουν την τελειότητα

Η δίψα, όποιου τα χείλη ξερά, στεγνώνουν

Το πρόσωπο που, στο στόμα γεμάτο φιλιά
σαν χελιδόνι στη φωλιά, με νάζι το ταΐζουν

Kostis nil – Το παιγνίδι του πάθους – Αύγουστος 2019