Χωρίς τα λόγια

*στον μικρό Elias

Δεν έχω λόγια, δεν ξέρω πια Elias

Μίλησα με τον ορίζοντα που, πέρα έως πέρα

Χωρίς τα λόγια, χωρίς γλυκόλογα

Τα μάτια μου, μέσα στον κύκλο εκείνο τον μακρινό σκλαβώνουν

Κι ας, έξω

Ήλιος. Ήλιος εσύ κι από παντού, παντού, γύρω το φως ξεχύνει

Και πέρα ’κει στο μακρινό ταξίδι μου, μια στίξη αραχνοΰφαντη

Ένα πουλί κατάμαυρο, στα όρια

Πετά κι ενώ φτερά, μια τόση δα κουκκίδα φτερουγίζει

Γνωρίζει την απέραντη φωλιά

Τετράδια φτωχά, λόγια π' ανοίγουν τον ορίζοντά μου

Και σαν παιδί, μικρό πουλί, μικρό το ποίημα

Μολύβι που, με κόπο διάφανο χαράσσει την πορεία

Πιο πέρα, πιο πέρα, ωσότου η νύχτα αμήχανη

Πιο δω, ωσότου το ξημέρωμα

Χωρίς τα λόγια, μια ασαφή γραμμή τσαλαβουτά

Εγώ, εκεί, στα λόγια μου, για να ξεχνιέμαι

Κουκκίδα 'κείνου του πουλιού, να κυνηγώ

Κι από φτερά, το ποίημα το λαμπερό, στη θάλασσα

Στα κύματα του Ικάρου, εκείνου, τ’ άφθαστου πελάγους

Kostis nil – Χωρίς τα λόγια – Ιούλιος 2019