Λαβύρινθος κι άμμος

Ο χρόνος της εσώτερης διαμάχης

Με την πτώση των φύλλων, τ’ άφρισμα των κυμάτων

Αφορμή πήρα κοιτάζοντας την μακριά πνοή του ορίζοντα

Τις βαθιές ρυτίδες που έσκαβαν

Τους ήχους, απ’ την εξιστόρηση της καταιγίδας

Άκρως απόγονος ενός σκηνικού

Ότι έχει προηγηθεί, τα χέρια κι η φωνή μου

Εκείνες οι μισογκρεμισμένες πόρτες των κάστρων

Με κλάμα τραγούδησα στο μισόφωτο

Οι άναρθρες κραυγές στο σπίτι τους επέστρεψαν

Ναοί και θάλασσες τραγωδούν

Επιπνέει η νύχτα, τα κίτρινα φώτα, οι ρεκλάμες

Σαν κιθαρίστας κάθομαι στην άκρη του ποταμιού

Ο ασκητής τ’ ουρανού αισθάνομαι, υπερίπταται

Απαρνείται τις ηδονές, την εφήμερη μορφή μου

Οι στίχοι που εγράφησαν, ύμνοι ένοχοι

Εφήμερη ή αέναη καταδίκη

Όσο διαρκεί αυτή η νύχτα είμαι άτρωτος

Αυτή η αφήγηση και ούτω καθεξής, επ’ άπειρον

Γκρέμισε και τα τελευταία τείχη των ενόρκων

Ο κιθαρίστας καθόταν και κούρντιζε τους νέους ύμνους

Ο ασκητής τ' ουρανού, συνέχισε ν’ απαρνείται

Λαβύρινθος των ονείρων, λαβύρινθος κι άμμος

Εκφέρω τη δυνατή φωνή μου

Σαΐτα, κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, που, δυνητικά άστραφτε

Kostis nil – Λαβύρινθος κι άμμος – Ιούλιος 2019