Μια στάλα νέκταρ

έμελλε όπως ένα άνθος, καθώς το φως

την κάθε μέρα

τη βελούδινη ευωδιά καθώς σκορπούσε

τα χέρια σου τα τρυφερά, τ’ άπειρα φύλλα

κατακλύζουν από εσένα, ωραία γυναίκα

τα μάγια τούτα, μάγια ενός έρωτα

του μακρινού, από πολύ κοντά να με κεντούν

και μουρμουρίζει σαν ένα από, λαρύγγι

αχόρταγο, με στίχους τόσο δροσερούς

για σένα που, ένα φως, μοναδικό

η αίσθηση πως τάχα, κάπου βήματα

σαν χάδι, ένας καθρέπτης που κυλά

μια οπτασία μαγική, που, για μένα, πόθος

εκεί θα στέκει και το κορμί, από γυμνό

κορμί σεμνό, κάποιος απαλά να το φιλήσει

τα χείλη εδώ, τάχα, είναι φιλί, ανάσα

που της καρδιάς, τ’ απαρηγόρητο το θε

τ’ ανυψώνουν, κλεφτά είναι αλήθεια

και κλέφτης εγώ, εκείνου, φως μου, φέγγεις

με μια βουτιά, στα πλούτη σου σελήνη

έμελλε των ονείρων, μαβιά, η σιωπή

και πόνος άδοξα, θανατικό, γύρω γυρνά

τα στήθη μου, εκείνη την ανάσα την βαθιά

μια ανεκπλήρωτη λαλιά, μια στάλα νέκταρ

έμελλε, έμελλε το βέλος· θανατηφόρο στην πληγή

Kostis nil – Μια στάλα νέκταρ – Ιούλιος 2019