το τραγούδι του Ψηλορείτη

*στους βοσκούς της Ελεύθερνας

*απόσπασμα Ά μέρους

να κοιμηθώ και να ξυπνήσω πάνω σ’ αστυβίθες

λουτσές

ο νους μου ν’ απομείνει, στο Κλίμα αέρι

όνειρο να δω

κι ήσυχα σε τόπους, με πέτρες κι ήλιο

πριν σβήσει

ως τον ορίζοντα, επιτέλους να σημάνει το τέλος

του ήλιου που, παρέα, καρτέρει μ’ ακλούθησε

λαλώντας τα οζά μου, τις αίγες κι ένα κλούτο τράγο

κάτω από ήχους μαγικούς, που αναδεύει η λύρα

πρώτο ’σέρνικο γεννήθηκα, πρώτο της μοίρας

κάτω απ’ την κορφή της μύγας

ξερότοποι, ξερόστρατο, στην άγρια φασκόμηλου

τη μυρωδιά

εκιά ονειρεύτηκα, τον έρωτα το μπιστικό

κι από ’κει αρχή τ’ ουρανού τα γκαλονόμια, έγγαλα

κάτω απ’ της αστροφεγγιάς το χιόνι, το μαλακό

που το πατεί ο λαγός κι αποκρουσταλλώνει

με τάμα, σ’ εκείνο το ξωκλήσι, εκεί στου Δία, μύθος

εκεί θυμάμαι παραμύθια, νεράιδες πάνω απ’ αρολίθους

φορώντας την ανεπίσημη κυλόττα μου, στιβάνια

που ο χρόνος, σκληρά μαγκάνισε

καβάλα στην ασημοστολισμένη φοράδα

στην άγρια φύση, ένα σαρίκι κλέφτης του ήλιου

που όντας πια, αιωνόβιος, λέω να του χαρίσω

εγώ της Μυρωδιάς η χάρη

σαν τάμα το βλέμμα, εκεί ψηλά, στα όρη

του πιο ψηλού βουνού, της πιο ψηλής κορφής

που πρώτη αυτή

μες στο χειμώνα, σαν κάτι από ζωές στάζει τα βάσανα της

κι είναι βοσκών το βιός, βοσκοί τσ’ Ελεύθερνας

με το βουργιάλι φορτωμένοι, καιρός γαρμπής πληγιάζει

καιρός, εδα, ν’ αγιάσει…

Kostis nil - το τραγούδι του Ψηλορείτη - Γενάρης 2019