Εν τη Ρύμη της Ρύμης

Από εκεί πέρασε η σφουγγαρίστρα

ή σαν παγίδα θανάτου, εξαφανίστηκαν πέριξ.

Αυτό το αόρατο χέρι κάνει δουλειές

από ύψος, κρατώντας είδος μαγικό.

Αν δεν απατώμαι

σκήπτρον γεμάτο σμαράγδια ή σκουπόξυλο

με κίνηση περιφέρουσας λιτανείας

και απορρυπαντικό στη θέση ( όξος).

                  *

Ειπώθηκαν κατά σειράν τα εξής:

Θάνατος σε κάθε κατσαρίδα.

Θάνατος σε κάθε αράχνη.

Θάνατος σε κάθε μυρμηγκάκι.

                  *

Χωρίς ποτέ να εξεταστεί, Ζωή σε τί όφειλες;

προπαντός για κάθε μικρόβιο.

                  *

Αυτό έκανε ο «εγκέφαλος» από μικροβιοφοβία

μη το μικρό μεγαλώσει και σπείρει τον όλεθρο.

Το χέρι του οδηγούσε το σκήπτρο ή σκουπόξυλο

αντικαθιστώντας το ξύδι με απορρυπαντικό.

                  *

Αυτά με κείνο το σκουπόξυλο

που το ονόμασε ο εγκέφαλος σκήπτρον.

                  *

Και για να μην επαναλαμβάνω

την ιστορία της γέννησης

την ιστορία της εξέλιξης

την ιστορία του θανάτου.

                  *

Για να μην επαναλαμβάνομαι

στα ανακοινωθέντα τους,

για κάθε ξεχωριστό θάνατο

για κάθε ξεχωριστό πόλεμο

για κάθε ξεχωριστή μάχη

για κάθε ξεχωριστή αναφορά

του ονόματος σας.

                  *

Προτιμώ να ομολογήσω,

ως

ομολογία ελάχιστης απαίτησης μου

Tον τρόπο γέννησης μου.

Τον τρόπο εμού. Ονόματι μου.

                  *

Ομολογώ ή δεν ομολογώ;

κάτω από σκήπτρον ή σκουπόξυλο

κάτω από απορρυπαντικά εταιρειών

σούπερ μαρκετ.

                 *

Ομολογώ πάντως στη σύνοψη αυτής της ζωής,

με πλήθος τραυμάτων

με κάρβουνο στο μέτωπο

Χέρι, χέρι, όπου σφίγγει όλα τα δάχτυλα

της ψυχής, της ψυχής...

                  *

Και όπου χάρη

εν τη ρύμη του λόγου

εν τη ρύμη του σπόρου

εν τη ρύμη του ονόματος σας.

Εν τέλη εν τη ρύμη

της ρύμης.

                  *

Για να μην ειπωθεί λόγος θανάτου

και επικαλεστώ πάλι ρύμες.

                  *

Ο θάνατος δεν έχει ρύμη.

Ο θάνατος έχει μόνο θάνατο, ποσώς ζωή.

Έχει σκουπόξυλο ως σκήπτρον

Έχει εγκεφαλικό θάνατο.

Kostis nil - Μάιος 2002

ΕΡΩΤΑΣ

*επέτειος, για τους τρελά ερωτευμένους!

Έρωτα, έρωτα

με συνάντησες στην άκρη

ενός ονείρου,

ξέπλεκες τα χρυσά σου μαλλιά

πριν ο άνεμος τα πάρει μαζί του.

Μια λύρα αρχαίου θεού

συντρόφευε

μαζεύτηκαν ένα γύρω,

έντομα που βούιζαν

αθόρυβες πεταλούδες

και βατράχια λαχανιασμένα.

kostis nil - Μάρτιος  2015 

Χάος και Φως

Χάος, πέλαγος και κάτι λάμπει

Τρεμάμενα ’στέρια σ’ αργό σκοπό

Το φως κυλάει δρασκελά κορφές

Αγκαλιάζει ποζάρει πίσω από φυλλωσιές.

Σταθμά κι αυτά, ισορροπία στη φύση

Στάχτη καυτή βγαίνει απ’ τα μάτια        

Κάτι θα φέξει πριν προλάβει να σβήσει
Τέτοιο χρυσάφι, τέτοιος κόπος

Κουρασμένο θα γέρασε

Νάτο σώθηκε έρχεται ν’ αγκυροβολήσει.

        

Kostis nil

Ποιητική συλλογή -Ανεμοσκορπίσματα- 1975   

ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ

Δεν μ’ έχεις αντιληφθεί, φορώντας τα καλά μου

Φίλε μου Οδυσσέα απ’ τα παλιά, ποτέ δεν δάκρυσες

Ήρθε η ώρα μου, σφιγμένος, λέω, εκτοξεύομαι

Δήλωσα τον πηγεμό, μα που η πυξίδα του τυφλού

συντρόφου μου

Μόνος κουπί, με ήχους πνιχτούς, σε πλήρη αστιξία

                                  *

Μ’ αυτές που κουβαλάω τις προβιές

Ήρθα διαστημόπλοιο μου, πριν ακόμα χαράξει

Βγήκα δε βγήκα, ποτέ απ’ την ανήλια σπηλιά μου

Από μικρός, μικρότατος μιας ιστορίας παρασάλεμα

                                  *
Μια φωτογραφία μου έτυχε στο face, ή στο blogspot. Com

κατόρθωμα!

Ακουαρέλα ενός νέου ζωγράφου, πάντα μουντζούρης

                                  *

Πάρτε τη φωτογραφία ενθύμιο και στρίψτε, διαόλια

Είμαι στο διαστημόπλοιο που μόλις, μια νέα κιβωτός

Μόνος, με λίγη προσοχή, καμαρώστε με

Έχει ανάψει φωτάκια και σιωπηλά αποχωρεί

Το πρόσωπο μου επισκιάζει

Κρατώ ένα βιβλίο κι εκεί είμαι καρφωμένος

                                  *

Μα ποιος στα αλήθεια, ξανά φωτογραφίστε με

Εκείνο το βιβλίο και τι έγραφε

Είναι, θα σας πω ένα παραμύθι, δεν σας κορόιδεψα

Ενός αντικαθεστωτικού, εκείνος που τα ξέρει

Μ' άγρια θέληση μου 'βαλε το σκάφανδρο

Να πιάσω εκείνο το βυθό, έπειτα

Βρέθηκα σ’ άλλους γαλαξίες, να μη βλέπω

Για χρόνια δε θα δω το πρόσωπο σου, ώσπου

Να μην αισθάνομαι, σ’ άλλο χρόνο, αλλόθρησκος

Να μην ακούω, καμία πόρτα, όταν κτυπάς

Πόσες σφαίρες, ποιο δάκτυλο, πάτησες τη σκανδάλη

Αν συνεχίσεις, ένα σωρό κουφάρια το κορμί

                            *

Μέσα στον γαλαξία, όπως σε κέντρο λοιμώξεων

εκείνο που γράφτηκε

Έξω απ' την ιστορία, βιβλίο διάσημο

Άσημος, φίλε μου Οδυσσέα μετά από σένα

Τι λαμπερό το διαστημόπλοιο, αποχωρεί

Τι τυχερός, σπάζοντας πλάκα ου, αου…αουουουου!

Ανοίγοντας την εξώπορτα κάμνισαν τα μάτια μου 

Αποστέλλω, εσωκλείω, πριν αναχωρήσεως μου

ενθύμιο

Δεν έχω μελλούμενα, αιωρούμαι μέσα στο σύμπαν

Είμαι στο διαστημόπλοιο και ταξιδεύω

Με απίστευτη ταχύτητα, με εισιτήριο, άνευ

                                   *

Ότι από ψηλά μπορεί να δεις

Φλόγες, φωτιές και πυρκαγιές, παρανάλωμα

Χώρα μου!!!

Βλέπω, ότι εκείνο το βιβλίο δίδαξε

Μια άμμος, μια μοίρα, κοχύλια άδεια ξεβρασμένα

σε παγωμένη αγκαλιά

Ταξιδέψεις βλέμμα ασάλευτο στο πουθενά

Ταξιδεύει κι εκείνο, βιβλίο άπορο

Μου μίλησε, ψιθύρισε, ζητιάνε ψες

Συγνώμη που σας πίκρανα, συγγνώμη!

Όμως σας γράφω, όπως πάντα, εκμυστηρεύομαι

Τα πριν, παρόν, το μέλλον εγγύς, όλα γραμμένα

Στο κάτω, κάτω της γραφής

ήρθα κι εγώ στο διαστημόπλοιο σου, όφειλα

Τι πίκρα να ’χει ο καφές, διαβάζοντας με

Τι νόημα να διασωθώ στα χέρια σου, αχάριστος

Άνευ εισιτηρίου, ουκ, ουκ. Ουκ, γιαγερμός

για την Ιθάκη
                                   *

Μετέωρος, βήμα του πελαργού πάνω στα κύματα

Του πιο βαθύ πελάγους και σκοτεινού, Εσύ.

Kostis nil - Παγωμένος Φλεβάρης - 2016