ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ

Δεν μ’ έχεις αντιληφθεί, φορώντας τα καλά μου

Φίλε μου Οδυσσέα απ’ τα παλιά, ποτέ δεν δάκρυσες

Ήρθε η ώρα μου, σφιγμένος, λέω, εκτοξεύομαι

Δήλωσα τον πηγεμό, μα που η πυξίδα του τυφλού

συντρόφου μου

Μόνος κουπί, με ήχους πνιχτούς, σε πλήρη αστιξία

                                  *

Μ’ αυτές που κουβαλάω τις προβιές

Ήρθα διαστημόπλοιο μου, πριν ακόμα χαράξει

Βγήκα δε βγήκα, ποτέ απ’ την ανήλια σπηλιά μου

Από μικρός, μικρότατος μιας ιστορίας παρασάλεμα

                                  *
Μια φωτογραφία μου έτυχε στο face, ή στο blogspot. Com

κατόρθωμα!

Ακουαρέλα ενός νέου ζωγράφου, πάντα μουντζούρης

                                  *

Πάρτε τη φωτογραφία ενθύμιο και στρίψτε, διαόλια

Είμαι στο διαστημόπλοιο που μόλις, μια νέα κιβωτός

Μόνος, με λίγη προσοχή, καμαρώστε με

Έχει ανάψει φωτάκια και σιωπηλά αποχωρεί

Το πρόσωπο μου επισκιάζει

Κρατώ ένα βιβλίο κι εκεί είμαι καρφωμένος

                                  *

Μα ποιος στα αλήθεια, ξανά φωτογραφίστε με

Εκείνο το βιβλίο και τι έγραφε

Είναι, θα σας πω ένα παραμύθι, δεν σας κορόιδεψα

Ενός αντικαθεστωτικού, εκείνος που τα ξέρει

Μ' άγρια θέληση μου 'βαλε το σκάφανδρο

Να πιάσω εκείνο το βυθό, έπειτα

Βρέθηκα σ’ άλλους γαλαξίες, να μη βλέπω

Για χρόνια δε θα δω το πρόσωπο σου, ώσπου

Να μην αισθάνομαι, σ’ άλλο χρόνο, αλλόθρησκος

Να μην ακούω, καμία πόρτα, όταν κτυπάς

Πόσες σφαίρες, ποιο δάκτυλο, πάτησες τη σκανδάλη

Αν συνεχίσεις, ένα σωρό κουφάρια το κορμί

                            *

Μέσα στον γαλαξία, όπως σε κέντρο λοιμώξεων

εκείνο που γράφτηκε

Έξω απ' την ιστορία, βιβλίο διάσημο

Άσημος, φίλε μου Οδυσσέα μετά από σένα

Τι λαμπερό το διαστημόπλοιο, αποχωρεί

Τι τυχερός, σπάζοντας πλάκα ου, αου…αουουουου!

Ανοίγοντας την εξώπορτα κάμνισαν τα μάτια μου 

Αποστέλλω, εσωκλείω, πριν αναχωρήσεως μου

ενθύμιο

Δεν έχω μελλούμενα, αιωρούμαι μέσα στο σύμπαν

Είμαι στο διαστημόπλοιο και ταξιδεύω

Με απίστευτη ταχύτητα, με εισιτήριο, άνευ

                                   *

Ότι από ψηλά μπορεί να δεις

Φλόγες, φωτιές και πυρκαγιές, παρανάλωμα

Χώρα μου!!!

Βλέπω, ότι εκείνο το βιβλίο δίδαξε

Μια άμμος, μια μοίρα, κοχύλια άδεια ξεβρασμένα

σε παγωμένη αγκαλιά

Ταξιδέψεις βλέμμα ασάλευτο στο πουθενά

Ταξιδεύει κι εκείνο, βιβλίο άπορο

Μου μίλησε, ψιθύρισε, ζητιάνε ψες

Συγνώμη που σας πίκρανα, συγγνώμη!

Όμως σας γράφω, όπως πάντα, εκμυστηρεύομαι

Τα πριν, παρόν, το μέλλον εγγύς, όλα γραμμένα

Στο κάτω, κάτω της γραφής

ήρθα κι εγώ στο διαστημόπλοιο σου, όφειλα

Τι πίκρα να ’χει ο καφές, διαβάζοντας με

Τι νόημα να διασωθώ στα χέρια σου, αχάριστος

Άνευ εισιτηρίου, ουκ, ουκ. Ουκ, γιαγερμός

για την Ιθάκη
                                   *

Μετέωρος, βήμα του πελαργού πάνω στα κύματα

Του πιο βαθύ πελάγους και σκοτεινού, Εσύ.

Kostis nil - Παγωμένος Φλεβάρης - 2016