Χαρισμένο:
*Κοβεντάρειο
Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης
*φίλες/φίλους, Προσωπικό Βιβλιοθήκης Κοζάνης
Μια
μπόμπα αιωρείται, παιγνίδι ενός τσίρκου - που δε διστάζει
Έχει
μετρήσει κεφάλια, κορμιά θα διασπαρθούν - μέσα σε κήπους
Είναι
μια κόλαση, μια σκηνή σε τόπους - λαοί στο Γολγοθά τους
Δείμος
και Φόβος, φρίκη και τρόμος, Άρεος υιοί - κι αυτός δε ο Άρης
Και
συνοδοί Θεές, η Ενυώ κι η Έριδα - σφαγής, φιλονικίας
και
Κήρες συνεπαρσά, ρουφάνε το αίμα των νεκρών - νεκρών παιδιών
Σαν
ειν’ γιορτή δική τους, δικό τους - λαμπρό το πανηγύρι
*
«Συγγνώμη που σας πίκρανα - συγγνώμη!»
*
Σήμερα
η τηλεόραση με σχέδιο πτήσης - απ’ άλλο πλανήτη
Εκεί έξω στάχτη και μπούλμπερη - το αίμα να
ρέει
Καθόμουν
αμέριμνα στο σαλόνι - σε διαφήμιση οι έγνοιες μου
Συνήθως
γύρω στη οκτώ, εκτός των άλλων - μια χούφτα σπόρια
Είν’
η ώρα, στο άλλο χέρι μια red bull ή coca cola - πίνω για να ξεχάσω
Ένα
υπερηχητικό περνάει ξυστά, τεντώνει τόξο - ίσα που γλύτωσε το βάζο
Μ’
αναρωτιέμαι Θέ μου - πόσο απέχω απ’ το ραγισμένο βάζο
Στο
πλάνο, άνθρωποι απ’ την πόλη Χολμς - που με τρομάζουν
Στο
πλάνο, άνθρωποι απ’ την Καμπούλ - πέφτουν σε νάρκη
Βαριά
τα μαύρα σύννεφα, συνοδεύουν - τα φέρετρά μας
Μα
ποιος θα κλάψει, θα πονέσει - Μάνα τα βάσανα σου
Μπομπ,
μπομπ! μέρα και νύκτα - νέα ερείπια στη
γειτονιά μου
Με
μέλει, δε με μέλει - με μέλει, δε με μέλει - μαδώ μια μαργαρίτα
*
Βρώμικα
αστεία, βρώμικοι άνθρωποι - μια συνταγή
Είναι
ο μάγειρος που σχεδιάζει - πάνω σε νεκρά κρανία
Δεν
κάνει λάθος, σκοπεύει - δάκτυλο στη σκανδάλη
Κι
οι βόμβες σκάνε, πέφτουν βροχή - βρώμικα
αστεία
Νεκρά
κουφάρια, το κουφάρι σου - βρώμικα αστεία
Λουλούδι
μαραμένο, ενός παιδιού - τα ματωμένα χείλη
*
Κι
έπειτα μια ιστορία, σωσίβιο στη πλάτη - σ’ άγνωστα μέρη
Ένα
ποτάμι κουρέλια, του σάπιου αέρα - ασυνόδευτα δέματα
Πρόσφυγες,
πρόσφυγες, προσφυγόπουλο - ψυχή μου ν’
αντέξεις
Ένα
βαρκάκι, ελπίδα συμβολίζει. Ειρήνη σ’ αναζητώ - ελπίδα μου
Σαν
δω, σαν ζωγραφίζεις, σαν δεν πνιγείς και Συ - μες στις βρωμιές
*
Κι
έπειτα Οδύσσεια, κανένας πηγαιμός - αδύναμη φωνή να σβήνεις
Αγκάθινο
στεφάνι - σε πληγές καρφωμένο ταξιδεύεις
Ψηλά
οι ουρανοί - πόρτα για δες μια μαχαιριά
Κλειστή
η οδός του παραδείσου - που με μαραίνει
Κακό
σημάδι, κολλημένο σε γραμματόσημο - μ’ άσβηστες μνήμες
Γριές μες τα καρότσια - μια χαρακιά μέσα στα στήθη μου!
*
Υδρόγειος,
για δες ντροπή - εικόνα που παρελαύνεις
Εμπρός
απ’ τους επισήμους του ΝΑΤΟ - βρώμικα αστεία
Τους
επισήμους Ασαντ, Πούτιν, Ερτογάν - βρώμικα αστεία
Των
αρχηγών Ευρωπαϊκών Κρατών - βρώμικα αστεία
Παραφρόνων
ISIS - βρώμικα αστεία
Από
τη Γουόλ Στριτ - βρώμικα αστεία
Το
δείκτη Νταουν Τζοουνς - βρώμικα αστεία
Το
δείκτη χαμηλής νοημοσύνης - εξ αμελείας
Εμάς
όλων, με ερωτηματικό, κερδίστε χρόνο - είναι καιρός
Την
πιο επίσημη νοικοκυρά - που συγκινείτε
*
Η
ημερήσια διάταξη έχει πόλεμο - σύννεφα
Κοχύλια
άδεια, ξεβρασμένα - μια τόση δ’ αγκαλιά
Κι
από τι βλέπω, οκνοί λαοί ρεμβάζουν - έξω απ’ τον κήπο των λεόντων
Όμορφες
γραμματείς, ανάθεμα, κι αγόρια όμορφα - που φιγουράρουν
Όμως
δεν θυμώνω, ζήσε την ζωή σου - μέχρι εκείνος ο κεραυνός
Κανείς
δεν μπορεί να θυμώσει. Ίσως - ωραίες μπόμπες τις βαπτίζουν
Άγνωστο
πώς, δε θα σου πω το μυστικό, ψάξε μαζί μου - είναι καιρός!
*
Μπορεί
να κατάλαβες απ’ τα λεγόμενα μου - μπερδεύομαι με τη γραφή
Πάντα
μου μπέρδευα την ιστορία, τον έρωτα - φωλιές που ωριμάζουν
Χειρότερα,
εμφύλιοι, καιρός για επαναστάσεις - σκληρά με προσκαλούνε
Καταραμένοι
όσοι πέσατε τσάμπα για μας - αυτή κι αν είναι ιστορία
Περίλυποι,
δε θα σας ξαναδούμε σ’ άλλη στροφή – πικρή μου ιστορία
*
Βλέπετε
αυτός ο καθρέπτης, όσο κι αν φιγουράρει - πάντα στη γρουσουζιά
Μας
παραμόρφωσε το χθες, το σήμερα, ίσως το αύριο - πάντα χειρότερο
Ποιος
μίτος, με κείνο το κουβάρι, καλέ Μινώταυρε - ποτέ δε θα χορτάσεις
Πάντα
μπερδεύω την ιστορία με την αγάπη, χώρα μου Εσύ - μύθος
Αυτούς
που έπεσαν τσάμπα για μας - απαρηγόρητα θρηνούν
Τους
άλλους που κυκλοφορούν ελεύθερα - φορώντας μπιχλιμπίδια
Όλες
οι πατσαβούρες στολισμένες με παπιγιόν - μέσα στη βρώμα
*
Όμως
να σας πω, πως με λένε - τι σημασία έχει
Σημασία
έχει να μην πέφτουν οι μπόμπες - πάνω σου
Να
σας πω την πόλη που γεννήθηκα - τι σημασία έχει
Τη
γειτονιά που με ’βλεπε σιγά, σιγά - να μεγαλώνω
Το
όνομά μου, να σας πω, το πρώτο μου ραντεβού - γλυκό φιλί
Αν
συμμετείχα στα κοινά ή πόσες φορές - πήγα να κοινωνήσω
Όμως
κάτι περιμένετε
Μια
μέρα θα σας πω, στα καλά του καθουμένου - δεν ονειρεύομαι
Είχε
ένα τέτοιο φως, μια τέτοια ασπράδα - να ζευγαρώσω
Να
μη μπορώ να δω τον ήλιο, να ρίξω μια βουτιά - όνειρα μου
Έπιασα
κι έγραψα ένα τραγούδι. Είπα γεια σου -
Ειρήνη!
Ξέρω,
το δάκρυ κυλάει στο μάγουλο σου - Ειρήνη
Δάκρυ
ακριβό, το βλέπω πως, κατηφορίζει - αργά, σιγά Μας καίει!
*
Η γης μας καίει, Εσύ κι Εγώ, στα χέρια μας η… Ειρήνη!
*
Μια
πεταλούδα μεσ’ τη βροχή - ζεύξη το βλέμμα
Μαζί
η φωνή να ψιθυρίζει ένα τραγούδι - της ποταμιάς
Μια
λύρα αρχαίου θεού σέρνει χορό - με ταξιδεύει
Το
χέρι φίλε μου, ζεστή καρδιά - να μη βραχούμε
Κι
άλλο τραγούδι απ’ τη σιγανή βροχή - περιγελά τις έχτρες
Μεσ’ τη σκηνή του κόσμου - σοφό ένα τραπέζι
Και
γύρω αγόρια και κορίτσια - μελίσσι μια βουή
Στεφάνια
με ρόδα ολόγυρα - άνθη
Ζωή,
για σένα να τρυγούν - στη πιο τρελή γιορτή
*
Μια
αγκαλιά, μια αγκαλιά λουλούδια - Θεέ μου!
Μια
ονειρεμένη- αγκαλιά. Για σένα Ειρήνη!!!
Κι
ένα χαμόγελο του κόσμου - το πιο γλυκό τραγούδι!
Kostis nil - Πόλεμος και Ειρήνη - Μάιος 2016
