Τ’ ΑΡΚΑΔΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

*Χαρισμένο: στο Χωριό μου!

*Μαμούνια, μέλη Πολιτιστικού Συλλόγου Ελεύθερνας!

Πέτρα κοφτή ειν’ η ψυχή, μαχαίρι αμανίκωτο που δεν τρομάζει

Μια πιστολιά στ’ Αρκάδι, ανατινάζει και σειούνται τα φαράγγια

Μαύρο μαντάτο, φέρνει βαριά τα νέφαλα, τα όρη τιμονεύει

Σμάρι με σμάρι, πουλιά πετούμενα κι ο φόβος φτερά μαζώνει

Μα λόγος ένας, ο Λεύτερος, βυζάνει μας τα στήθη

Κόσμε η δόξα τους, δόξα πυρσός, κεντά το φως του κόσμου

Πού ο Θεός, ναι ο Θεός, σημάδεψε την αγαλλιά σου Αρκάδι

                                           

Σαν βιάζεται η λευτεριά αγέρωχη να περπατεί, στα όρη

Σ’ απόκρημνες πλαγιές, ξυπόλυτες του Ψηλορείτη

Δίκταμο, θυμάρι άνθησε, μελίσσι μεθυσμένο

Ζώστηκες Αντράκι μου, τ’ ασήκωτα, τα ιερά σου όπλα

Ρόδο μου δάκρυ, Αρκάδι μου, ρόδο μου ματωμένο

                                            

Πέταξες το θηκάρι και με σπαθιές αναθυμάσαι ιστορία

Γάργαρο αίμα, αίμα σου, κέντησες Γιαμπουδάκη

Mε την πιστόλα ξάμωσες στα ίσα το μπαρούτι

Κέντησες φλόγα, κέντησες, ολάκερη την Κρήτη

                                                                                      

Κι ως, έμπλεα μάτια έσυραν σιωπή, τα πρώτα ζάλα

Ειν’ ο συρτός, που σέρνει η λύρα πένθιμα, λιτά μας ανεμίζει

Ήταν στιγμή, σαν η ψυχή εζώστη θάρρος, το μαύρο θάνατο

Κι ο θάνατος, έδωσ’ ζωή στο θάνατο κι απάλυνε τον πόνο

Τ’ ολοκαύτωμα ρόδι μεστό, μπαρούτι π’ ανοίγει τα καρπούλια

Στους ουρανούς τα γυναικόπαιδα συνέχισαν, χορός τα ζάλα

Με μιαν αγκάλη, στη μέση έβαλαν μωρό, μωρό μας Δασκαλάκη

Και γλυκασμός σιμά, αγγέλων, ψάλλουσι αλληλούια, αλληλούια

                                           

Είσαι Αρκάδι μια ιστορία, τόπος ιερός, αιώνια προσκυνώ Σε

Θυσία ηρώων, που έβαλαν πέτρα, στην πέτρα τη ζωή

Φορώ σας μαύρα πουκάμισα, αγώνας, λάβαρα ματωμένα

Τόπους κρατούν και χειμαδιά, μ’ έρωτα, Λεύτερη η γη π’ αρμέει

Τ’ Αρκάδι αγκάλιασε τη Λευτεριά τη γης, νογώντας τη ζωή μας

Kostis nil – Αρκάδι, επέτειος 150 χρόνια – Νοέμβριος 2016

Ονόματι: Θεά Πανάκεια

Σε φωτογραφία ενθύμιο ποιητές εποχής, απαρηγόρητοι

Ταπεινοί φίλοι μου, πληγιασμένοι, ανήμποροι

Υπεύθυνοι για κάθε αστιξία, επί γης αγκάθινοι ταραξίες

Πολυπαθούς μοίρας, κατά πώς, βλαβερών εικόνων

Ποτάμι και θάλασσα, θάλασσα κι ουρανός, κι αγέρας

Ξάρτια: τροχαλίες, σχοινιά, δεμένοι μα και ψηλά ολόγδυμνοι

Έχοντας πετάξει στη θάλασσα τα τοιαύτα, πέπλο και καπέλα

Ε, εσύ απίστευτη μέρα! Ε, εσύ ατέλειωτε ουρανέ! φίλε μου

Βουνών, ποταμών, κάμπων, θαλασσών, θάνατε μου!

Παρηγορήσου

Κάνοντας επανάσταση! κάνοντας επανάσταση!

Όλα ευπρεπώς σε διάσταση, σε χρόνο ντε-τε ευωδιές μου

Κι εσύ, διαβολεμένο μυρμηγκάκι, δόκιμο θυσίας

Σε βίαιη περιπλάνηση, υπερίπταται η περίπτωση μου

Πάλι ’λιόλουστε φίλε! Φως! Ε, φίλε της αυτοδιάθεσης!

Υπεράνω, Ικέτης, για το χρυσάφι επίγειων στιγμών

Κάτι διαρκώς ανατινάζεται, διαρκώς γεννιέται, πεθαίνει

Περνώντας τον κάβο με τις απλησιές, ασύμβατων ρευμάτων

Αφήνοντας ξοπίσω, φαντάσματα, ατάκτως ερριμμένα

Ωσάν φίλοι μου, αδήριτοι ποιητές, ροδόπλεκτοι

Σάρκα η μοναξιά μου, στιχάκι αδιαφιλονίκητο που ραίνει

Ραίνει μ΄ άνθη την όργητα φτωχικών λέξεων, θανατερών

Πλασμένοι φίλοι μου ποιητές, (τρόπος του λέγειν), από χέρι Θεάς

Kostis nil - Θεά Πανάκεια - Οκτώβρης 2016

Πες το με δικά σου Λόγια

Σήμερα πάλι μέσ' απ’ τη βροχή!

Ντύθηκες τη βροχή μ' αναμνήσεις

Πλημμύρισαν σοκάκια

Φεύγω κι έρχομαι σαν ποταμάκι

Παρακολουθώντας τα εγκόσμια γενέθλια σου

Μα δες με όπως σε βλέπω, όπως σ’ ονειρεύομαι

Μια αγκαλιά αγριολούλουδα μάς συνοδεύει

Κι ένα τραγούδι φωλιάζει μες τα στήθη μας

Είναι του έρωτα το τρεχούμενο νερό

Ουράνιο τόξο, μόνο με εικόνες

Μόνο με φιλιά, και μόνο με τραγούδι

Πες το με δικά σου λόγια

Είναι σαν χθες το σήμερα, το αύριο!

Μην ντρέπεσαι, να μην ντρέπεσαι ποτέ

Από ντροπή τα ηπιότερα

Εδώ και χρόνια πάλι σαν χθες

Ειδάλλως, ειδώλων το σύγνεφο

Εκπομπές μονοξειδίου πεισμώνουν  

Κι άνθρακας ο θησαυρός

Kostis nil - το σύγνεφο - Οκτώβρης 2010