Τ’ ΑΡΚΑΔΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

*Χαρισμένο: στο Χωριό μου!

*Μαμούνια, μέλη Πολιτιστικού Συλλόγου Ελεύθερνας!

Πέτρα κοφτή ειν’ η ψυχή, μαχαίρι αμανίκωτο που δεν τρομάζει

Μια πιστολιά στ’ Αρκάδι, ανατινάζει και σειούνται τα φαράγγια

Μαύρο μαντάτο, φέρνει βαριά τα νέφαλα, τα όρη τιμονεύει

Σμάρι με σμάρι, πουλιά πετούμενα κι ο φόβος φτερά μαζώνει

Μα λόγος ένας, ο Λεύτερος, βυζάνει μας τα στήθη

Κόσμε η δόξα τους, δόξα πυρσός, κεντά το φως του κόσμου

Πού ο Θεός, ναι ο Θεός, σημάδεψε την αγαλλιά σου Αρκάδι

                                           

Σαν βιάζεται η λευτεριά αγέρωχη να περπατεί, στα όρη

Σ’ απόκρημνες πλαγιές, ξυπόλυτες του Ψηλορείτη

Δίκταμο, θυμάρι άνθησε, μελίσσι μεθυσμένο

Ζώστηκες Αντράκι μου, τ’ ασήκωτα, τα ιερά σου όπλα

Ρόδο μου δάκρυ, Αρκάδι μου, ρόδο μου ματωμένο

                                            

Πέταξες το θηκάρι και με σπαθιές αναθυμάσαι ιστορία

Γάργαρο αίμα, αίμα σου, κέντησες Γιαμπουδάκη

Mε την πιστόλα ξάμωσες στα ίσα το μπαρούτι

Κέντησες φλόγα, κέντησες, ολάκερη την Κρήτη

                                                                                      

Κι ως, έμπλεα μάτια έσυραν σιωπή, τα πρώτα ζάλα

Ειν’ ο συρτός, που σέρνει η λύρα πένθιμα, λιτά μας ανεμίζει

Ήταν στιγμή, σαν η ψυχή εζώστη θάρρος, το μαύρο θάνατο

Κι ο θάνατος, έδωσ’ ζωή στο θάνατο κι απάλυνε τον πόνο

Τ’ ολοκαύτωμα ρόδι μεστό, μπαρούτι π’ ανοίγει τα καρπούλια

Στους ουρανούς τα γυναικόπαιδα συνέχισαν, χορός τα ζάλα

Με μιαν αγκάλη, στη μέση έβαλαν μωρό, μωρό μας Δασκαλάκη

Και γλυκασμός σιμά, αγγέλων, ψάλλουσι αλληλούια, αλληλούια

                                           

Είσαι Αρκάδι μια ιστορία, τόπος ιερός, αιώνια προσκυνώ Σε

Θυσία ηρώων, που έβαλαν πέτρα, στην πέτρα τη ζωή

Φορώ σας μαύρα πουκάμισα, αγώνας, λάβαρα ματωμένα

Τόπους κρατούν και χειμαδιά, μ’ έρωτα, Λεύτερη η γη π’ αρμέει

Τ’ Αρκάδι αγκάλιασε τη Λευτεριά τη γης, νογώντας τη ζωή μας

Kostis nil – Αρκάδι, επέτειος 150 χρόνια – Νοέμβριος 2016