Ονόματι: Θεά Πανάκεια

Σε φωτογραφία ενθύμιο ποιητές εποχής, απαρηγόρητοι

Ταπεινοί φίλοι μου, πληγιασμένοι, ανήμποροι

Υπεύθυνοι για κάθε αστιξία, επί γης αγκάθινοι ταραξίες

Πολυπαθούς μοίρας, κατά πώς, βλαβερών εικόνων

Ποτάμι και θάλασσα, θάλασσα κι ουρανός, κι αγέρας

Ξάρτια: τροχαλίες, σχοινιά, δεμένοι μα και ψηλά ολόγδυμνοι

Έχοντας πετάξει στη θάλασσα τα τοιαύτα, πέπλο και καπέλα

Ε, εσύ απίστευτη μέρα! Ε, εσύ ατέλειωτε ουρανέ! φίλε μου

Βουνών, ποταμών, κάμπων, θαλασσών, θάνατε μου!

Παρηγορήσου

Κάνοντας επανάσταση! κάνοντας επανάσταση!

Όλα ευπρεπώς σε διάσταση, σε χρόνο ντε-τε ευωδιές μου

Κι εσύ, διαβολεμένο μυρμηγκάκι, δόκιμο θυσίας

Σε βίαιη περιπλάνηση, υπερίπταται η περίπτωση μου

Πάλι ’λιόλουστε φίλε! Φως! Ε, φίλε της αυτοδιάθεσης!

Υπεράνω, Ικέτης, για το χρυσάφι επίγειων στιγμών

Κάτι διαρκώς ανατινάζεται, διαρκώς γεννιέται, πεθαίνει

Περνώντας τον κάβο με τις απλησιές, ασύμβατων ρευμάτων

Αφήνοντας ξοπίσω, φαντάσματα, ατάκτως ερριμμένα

Ωσάν φίλοι μου, αδήριτοι ποιητές, ροδόπλεκτοι

Σάρκα η μοναξιά μου, στιχάκι αδιαφιλονίκητο που ραίνει

Ραίνει μ΄ άνθη την όργητα φτωχικών λέξεων, θανατερών

Πλασμένοι φίλοι μου ποιητές, (τρόπος του λέγειν), από χέρι Θεάς

Kostis nil - Θεά Πανάκεια - Οκτώβρης 2016