ΣΙΓΗ

 

Η οδύνη και τα μάτια της ψυχής

Τα φύλλα του ουρανού με κρότο 

Από πού ήρθε η κραυγή;

Σεπτά η χρυσαλίδα;

Το φάλτσο μιας σφαίρας;

Κι όταν ακόμα η μακρινή ηλιαχτίδα

Παγωμένο σώμα

Φώτιζε από εκεί μέχρι εδώ

Μύριζε το σώμα αίμα και το αίμα… 

Ώσπου τούτο το τραγούδι

               Μάνα χαροκαμένη

Και το τραγούδι ανέβαινε το Γολγοθά.

Γύρω και κάτω γκρεμισμένα σπίτια

Γύρω-γύρω ένας κήπος ολάνθιστος

Των παιδιών κάλη

Των παιδιών άνθη του κεντητή

Πιο πέρα ένας άγγελος-άγγελος 

Μια σφαίρα φαρμακερή

                         Σιγή

Γυμνή του κόσμου καρδιά 

Του ανέμου ανάσα

Τυλιγμένη σε λευκό νεκροσέντονο.

σιγή,kostisnil/Μάρτιος 2024

ΤΟ ΡΟΛΟ'Ι ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

Με οδύνη τα βάθη της ψυχής

Τα φύλλα τ’ ουρανού να σκεπάζουν

Εκείνο το τραγούδι απ’ ένα φάλτσο

Τα έμπλεα μάτια 

Μύριζε ακόμα το χώμα της βροχής

Ομοιάζει εκείνο το τραγούδι

Τ' αρώματα των λουλουδιών

Ο κόσμος γυμνός 

Ο τοκετός 

Των ερώτων και των ερειπίων σπίτια

Ώσπου το πετράδι χύθηκε 

Οι προσλαμβάνουσες από φως παύσεις

Τα βελούδινα πράσινα μήλα 

Ο σκούλικας

Στόματα φαρδιά διάπλατα 

Ο ίσκιος του ουρανού 

Η μυρωδιά του πεύκου

Η ταφή

Το ρολόι των πουλιών.

Το ρολόι των πουλιών/kostisnil/Μάρτιος2024

ΓΙΟΦΥΡΙ

Το γιοφύρι με το ποτάμι σαλαγάει

Με το φεγγάρι του --

Σχοινιά με τα πανωφόρια τους

            Ευχές και κατάρες

Όμως τα νερά γάργαρα τρέχουν

Κάτω απ’ την πέτρινη θηλή 

Τότε η ορχήστρα του ποταμού

Νερά των ονείρων περιδιαβαίνουν

                                Φορές ανέλπιδα

Μονάχος ο διαβάτης με μπλαβιά χείλη

Με χαστούκια

Απ’ του βόρειου ανέμου τη βορά --

Φωνήεντα και σύμφωνα    βουβές συλλαβές.

γιοφύρι,kostis nil/φλεβάρης2024

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ωσάν ένα πρωινό του χειμώνα

Ωχρό μέτωπο μεταβάλλει

                              Ένας ασκός 

Έτοιμος να σκάσει από μέσα μου

Πρώτη βροχή με το στόμα της

Διασκόρπισε τις πενιχρές αχτίνες 

Και ερχόταν από μακριά το σύννεφο

              Πάνω στο πανωφόρι μου

Έμοιαζε πετώντας

Την άλλη απαλά επουλώνοντας

Και πάντα η άκρη του νήματος

Η νοσταλγία ότι κάπου εδώ

Εκείνο που αποζητώ δεν έχει γίνει στάχτη.

νοσταλγία/kostis nil/Ιανουάριος 2024

ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

*στη Μαρία Λαϊνά

Ποιήτρια/1947-2023

Με το που γεννήθηκες στην ακτή

Φυσαρμόνικες στο πουθενά 

Τη μια που ο αγέρας ξεσήκωσε

Που έπειτα ένα χάδι 

Αποτσίγαρα απλώθηκαν στη βροχή

Στόλισαν με δαντέλες τα κύματα 

Γιατί άλλοτε εκείνο το σύννεφο 

Άλλοτε καρυδότσουφλο με στίχους       

΄΄να κλείσω τώρα το παράθυρο

       σηκώθηκε ξανά αέρας΄΄.

Φορές πήγαινε η βάρκα πέρα

Δεν γύρισε πίσω για να κοιτάξει

Μήτε η ματιά

Απ’ το παραθύρι ξέφυγε ψίθυρος

       ΄΄ο καιρός μου πέρασε 

πρέπει να επιστρέψω το αηδόνι μου στο δέντρο΄΄.

   

το τίποτα του θανάτου, Kostis nil – Ιαν. 2024

ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΙΛΙ

Το σώμα ενός υπέροχου φιλιού

             Άπειρο λεξιλόγιο 

Νοητικός κατάλογος της μνήμης

Μ’ άπειρους κύκλους

Ο χρόνος με τη γέννησή του

Εικόνων απ’ τη ροή του ποταμού

Τη γέννηση ενός δέντρου

Χάδι απ’ τον ορίζοντα της θάλασσας

Πλησμονή των ονείρου μας

Ήδη σγουρό σταφύλι του έρωτα

Αγκάθι και νερό φτερό και άνεμος.

αυτό το φιλί, kostis nil – Ιανουάριος 2024

ΑΥΤΟΣ Ο ΕΝΑΣ

Ό ήλιος βυθίζεται πίσω από οροσειρές

Ό ήλιος απογυμνώνει ένα καράβι μεσοπέλαγα

Ο ήλιος δεν φτάνει ποτέ στα φτωχικά στενοσόκακα 

Ο ήλιος και των ονείρων η ερημιά

Ο ήλιος με μηδαμινό ίχνος στα κελιά

Ήλιος παρακολουθεί το κυνήγι της πονηρής αλεπούς

Ήλιος πάνω από τοπία με λιβάδια

Γύρω απ’ τους τρούλους των εκκλησιών

Τα πρωινά πάνω στα σκαλοπάτια

Γύρω απ’ τα γυάλινα γραφεία τραπεζιτών

Του καθ’ ενός την παρουσία Πού δεν είναι ποτέ ένας.

αυτός ο ένας, kostis nil, Ιανουάριος 2024