Ωσάν ένα πρωινό του χειμώνα
Ωχρό μέτωπο μεταβάλλει
Ένας ασκός
Έτοιμος να σκάσει από μέσα μου
Πρώτη βροχή με το στόμα της
Διασκόρπισε τις πενιχρές αχτίνες
Και ερχόταν από μακριά το σύννεφο
Πάνω στο πανωφόρι μου
Έμοιαζε πετώντας
Την άλλη απαλά επουλώνοντας
Και πάντα η άκρη του νήματος
Η νοσταλγία ότι κάπου εδώ
Εκείνο που αποζητώ δεν έχει γίνει στάχτη.
νοσταλγία/kostis nil/Ιανουάριος 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου