Δάκρυ το κεντημένο
Ήσυχη που ’ναι η βροχή, σήμερα κιόλας
Μα
τι κυλά περισσότερο στην άκρη
Τόσο
μυστικά, που πνίγεται στο δάσος
Με
κόπο να μη κλάψεις, κι όταν
Μια
τόση δα σταλιά, ρουμπίνι αιωρείται
Θα
κυλήσεις δάκρυ ή δε θα κυλήσεις
Υγρή
διαμαντόπετρα με ξεπερνά
Τώρα
σε είδα, σαν είδα εκείνη τη βροχή
Θυμήθηκα
μια φωτογραφία απ’ τα παλιά
Αραχνοΰφαντο
συνταίριασμα που μ' αγκαλιάζει
Εκείνη
η κλωστή, ασταμάτητα, όπως η βροχή
Κεντά,
καίγοντάς μου, δάκρυ το κεντημένο
Kostis nil
- Δάκρυ το κεντημένο - Γενάρης 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου