Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΪΛΑΝ

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΪΛΑΝ

Μα πάλι εκείνος ο μικρός

Έχει όνομα ενός ήλιου, έγινε αστέρι

Ζωγραφισμένο στο μικρό κούτελο του

Έκρυψε τα παγωμένα χεράκια

Αγριολούλουδα στα βότσαλα

Να σε μοιρολογήσω γιόκα μου!

Κάτω απ’ το κορμάκι του πάγωσε το παραμύθι

Δέσει, δε δέσει μια μέρα, ξεπαγώσουν τα βότσαλα

Πάλι μια ομορφιά, ομορφιά μου, σε νανουρίζω

Είσαι, η ζωγραφιά, του ουρανού, της θάλασσας

Με απαλό χρώμα, βελούδινη φωνή

Από τον ουρανό σε κάλεσαν

Έπεσαν τα σύννεφα να προσκυνήσουν

Κοινώνησαν αλμύρα, πίκρα

Φίλησαν απαλά το μάγουλο σου

Μα η προσμονή δε κράτησε, έκλαψες λατρευτικά

Άνοιξε η μεγάλη σκηνή, σε μήκη και πλάτη

Ποιο είναι το όνειρο, ποιο είναι το όνειρο, είπες!

Το πιο παιγνίδι αυτό θ’ αποφασίσει

Έρωτας θα ’ναι, της ζωή

Βότσαλο το σκληρό τραγούδι του

Άμοιρο ένα φως από ανατολή, άκληρο σε δύση

Μα ο θάνατος, είναι θάνατος

Κι η ζωή, ζωή που δεν την γνώρισες

Χαραγμένη στο μέτωπο της νεκρής φύσης

Να σε συναντήσω, γιόκα  μου

Με τραγούδια, κάτω στην ακροθαλασσιά  

Οι ακριβοθώρητες ματιές εκείνες ταξιδεύουν

Αναμένοντας, συναντώνται, ελπίζουν  

Σ’ εκείνο το όνειρο, στ’ όνειρο σου Άϊλαν

Kostis nil - O μικρός Άϊλαν - Γενάρης 2018