ΑΠΟΚΑΡΔΙ

*στον Μίκη!
 
Μουρμούρισα κάτω από ήχους, το φως, πέτρα
Στης θάλασσας το νερό οι φτερούγες μου!
Τεράστιες φτερούγες της θύμησής μου,
 
Πουλί στες κόψες, σκέπαζε με τις φτερούγες του
Σαν η μεγάλη κοιλιά μας, ψυχές μας!
Ξεροκαμένοι: κόκαλα στο κρασί, κόκαλα στο πηλό,
 
Με δάκρυα ήρθαν, στραθιές θλιμμένης βροχής
Σαν μακρινοί κορμοράνοι των ψαλμών!
Εύηχοι καθώς, μουσική πλημμύριζε τους τάφους,
 
Μας ονειρεύτηκα κάποτε, μια ξηρή αγκαλιά μου
Ένα ξηρό καλοκαίρι νυχτοπερπάτησα!
Μες στα σπαρτά, ξηρός αγέρας της πρώτης μου νιότης,
 
Τα στάχυα ματωμένα θα θυμηθούν την γονή μας
Πάντα η μάνα πέθαινε μαζί μας τον Ιούνη,
Μόνο αυτή κάτω απ' την άγρια κληματαριά,
 
Και τόσα νερά, φως, έρχονταν να ξεπλύνουν τα πόδια μας
Ω! μια γραμμή, ωκεάνια, έως το βόρειο Σέλας,
Ω! μάτια κυπαρισσένια, δάκρυα από βουνά κόντεψαν,
 
Κι η Μάνα, αδικοχαμένη στις νυχτερινές προσευχές της,
Μοναχικός καθρέπτης, εγκόλπιο της ψυχής μας!
Χαίρεται κρυφά το αποκάρδι της, στέργει τα ορφανά της!
 
Kostis nil - Το αποκάρδι - 9 Σεπτεμβρίου 2021
 

ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Το πρωινό συνταιριάζει σ' ένα πρόσωπο
Γλαυκός ουρανός, ποιος ξέρει;
Σχεδιάζει κομμάτι κομμάτι την ψυχή,
Περβόλια αποχωρίζονται απ' τη γη.
 
Η μέρα πλανιέται, χαράζει, ονειρεύτηκε
Μέλισσες, πουλιά, ιδρώτας
Ανεπανάληπτα σχεδιάσματα διαβαίνουν
Σε μια διαδρομή του νερού γεμάτη χρώματα.
 
Τα νερά σπάνε και το τραγούδι ξανά γεννιέται
Με την νιουνιούρα* ένα παιδί με χαρά τραγούδησε,
Με σάλιο κόλλησα... με τέχνη,
Το υφαντό της αράχνης σε κέλυφος σαλιγκαριού.
 
Η καλημέρα γεμίζει την άλλη όψη της νιότης
Σαν κοχύλια βουίζουν τα μέσα,
Απέραντο σαν φως, αεράκι της θάλασσας
Διαχέεται εκείνη η φωνή που σκόρπια στο νου.
 
Καρδιά μου μαζί περπατάμε το δρομάκι
Πλάι στο ρυάκι του φθινοπώρου,
Χλωμό της συντριβής μου, φως, φύλλα
Ενσταλάξεις μουσκεύουν τα κίτρινα φύλλα της βροχής.
 
Kostis nil - Νερά του φθινοπώρου - Σεπτέμβριος 2021
 
*Νιουνιούρα:
Αυτοσχέδιο μουσικό όργανο που παίζανε τα παλιά χρόνια,
τα παιδιά της Ελεύθερνας,
στις υποδόριες πλαγιές του Ψηλορείτη καθώς βόσκανε τα πρόβατά τους!
 
 

ΦΟΥΞ ΑΝΘΑΚΙΑ

Ένα υφαντό, ένα χαλί το φιλί
φουξ ανθάκια άλικα!
Από μια στιγμή στην άλλη
μια λόχμη,
 
Χείλη στάζουν το άγγιγμά τους.
Τα χείλη αφηγούνται αφηγούνται,
μιας και η φωνή υποφέρει.
Πάντα υποφέρει!
 
Και ένα λουλούδι υποφέρει,
εσαεί το άνθος του υποφέρει.
Όλα της σάρκας υποφέρουν!
Όλα σμίγουν στες ηδονές,
Κι ας μυστικά εσώτερη ψυχή μου τυραννιέσαι.
 
Και φουξ ανθάκια ξεπροβάλουν
μια αγκαλιά ολόγυμνη πλημμυρίζει,
Μια αγκαλιά, στον ανυπόφορο
έρωτά της!
 
kistis nil - Φουξ ανθάκια - Σεπτέμβριος 2021
 

ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ

 

Μα εγώ βλέπω σαν πεταλούδας
χρώματα,
σαν δαχτυλίδια του κορμιού οι κρίνοι!
 
Γυμνά τα χρώματα στο ρου,
όλα να αιωρούνται στην προσδοκία
κι όλα με μια προσήνεια.
 
Σαν γύρα ενός κόσμου, ολόγυρά μου
με μόνο δάκρυα,
Τριαντάφυλλά μου πιστά να ραίνουν!
Ασύγγνωστα κι ασύγωντα,
των πιο ωκεανών, ηδονικών ωκεανών μου!
 
kostis nil - Παράφραση - Ιούλιος 2021